เศษเสี้ยวใจวันไร้รัก

“แพรไหม” เป็นลูกสาวคนเล็กของตระกูลอิทธิวัฒน์ธนกูล เธอได้แต่งงานกับลูกชายนักธุรกิจที่ร่ำรวยมาเป็นระยะเวลาได้ 1 ปีเต็มแล้ว แต่ชีวิตคู่ของเธอและสามีช่างจืดชืด น่าเบื่อหน่าย ไม่มีอะไรตื่นเต้นแม้แต่น้อย เพราะวัน ๆ “คินณภัทร” ก็เอาแต่ทำงาน วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงาน 1 ปี แพรไหมได้จัดเตรียมอาหารเย็นไว้รอสามี เพื่อจะเลี้ยงฉลองให้กับทั้งเขาและเธอ ดวงตากลมโตคู่สวยจับจ้องไปมองอาหารหลายอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ เธออุตส่าห์ทำ อุตส่าห์ออกไปหาซื้อของมาเตรียมตั้งแต่เช้า แต่จนป่านนี้ 3 ทุ่มแล้วคินณภัทรก็ยังไม่กลับเข้าบ้านมาเลย “พี่คินจำไม่ได้หรือยังไงนะ ทำไมปล่อยให้แพรรอเก้อขนาดนี้” ฝ่ามือเรียวยกหยิบโทรศัพท์ที่ว่างอยู่ข้างกายเพื่อโทรหาสามี แต่กลับกลายเป็นว่าปลายสายไม่ยอมรับสายเลยแม้แต่ครั้งเดียว “เป็นแบบนี้ตลอดเลยสินะ ไม่เคยจะรับสายหรอกถ้าหากเป็นแพรที่โทรไป” ไลน์! ไลน์! เสียงแอพพลิเคชั่นมือถือดังขึ้น ทำให้แพรไหมต้องรีบหยิบขึ้นมากดดู หญิงสาวถึงกับถึงบางอ้อว่าทำไมวันนี้สามีของเธอถึงไม่ยอมกลับมาที่บ้าน เพราะในเวลานี้เขากำลังดื่มฉลองกับกลุ่มเพื่อนสนิท ที่ข้างกายของแต่ละคนมีแต่ผู้หญิงสวย ๆ นั่งคลอเคลียอยู่ข้าง ๆ ทำให้รู้สึกโกรธสามียิ่งกว่าอะไรในตอนนี้ เธออุตส่าห์รอส่วนเขาก็ไปสำเริงสำราญอยู่กับคนพวกนี้น่ะเหรอ "อิง ส่งโลเคชั่นที่แกอยู่ตอนนี้มาให้ฉันด้วย” แพรไหมได้รับข้อความตอบกลับ พร้อมกับโลเคชั่นที่เธอต้องการ ก่อนที่จะรีบหยิบกุญแจรถและขับออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว เพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเธอก็มาถึงผับดังกลางใจเมืองที่สามีและกลุ่มเพื่อนชอบพากันมาดื่มมาเที่ยวแทบจะเรียกได้ว่าเป็นซูเปอร์วีไอพีของร้านนี้ไปแล้ว ทันทีที่เดินเข้าไปถึงกลุ่มเป้าหมาย ข้างกายของสามีกำลังมีสาวสวยยกแก้วน้ำสีอำพันส่งให้ ฝ่ามือเรียวของแพรไหมยื่นไปจับแก้วใบนั้น ก่อนจะยกซดเข้าปากของตัวเองรวดเดียวจนหมด “เฮ้ย! มาได้ยังไงแพร?” “ทำไมแพรจะมาไม่ได้ ในเมื่อพี่คินยังมาเที่ยวไม่ยอมกลับบ้านสักทีนี่คะ” “จะมางี่เง่าอะไรตรงนี้ กลับไปเลยนะ อย่ามายุ่งกับพี่” “ทำไมจะยุ่งไม่ได้คะ ในเมื่อสามีไม่ยอมกลับบ้าน เมียจะมาตามผัวกลับมันผิดมากเลยหรือยังไง?” คินณภัทรรีบยืนขึ้นเต็มความสูง จับลากดึงแขนของภรรยาในสมรสให้ออกไปจากตรงนั้นอย่างไว “ปล่อยแพรนะพี่คิน แพรไม่กลับ” “จะอยู่ทำตัวให้พี่อับอายคนทำไมหะ?” “อับอายงั้นเหรอ พี่มาคลอเคลียร์กับผู้หญิงคนอื่นทั้งที่พี่แต่งงานแล้วนี่นะคะ อะไรที่มันน่าอายมากกว่ากัน” “แพร เราคุยกันเราตกลงกันรู้เรื่องแล้วนะ ว่าระหว่างเราสองคนเราแต่งงานกันแค่ในนามเพียงเท่านั้น” “ถึงจะแต่งกันแค่ในนาม แต่แพรก็แต่งเพราะว่าแพรรักพี่ แพรยังให้เกียรติพี่ในฐานะสามีเลย แล้วทำไมพี่คินถึงไม่เคยทำแบบนั้นกับแพรบ้างเลยคะ?” ดวงตากลมคู่สวยกำลังแดงก่ำขึ้นเพราะความน้อยเนื้อต่ำใจกับท่าทีที่สามีแสดงออกมาตลอด 1 ปีที่ผ่านมา เธอรู้ว่าเขาไม่เคยรัก แต่เธอก็พยายามแสดงออกตลอดเวลาว่าเธอรักและยินดีที่มีเขาเป็นสามีมาตลอด 1 ปีเช่นกัน สิ่งที่เธอได้กลับมากลับเป็นความเย็นชา เป็นคำพูด เป็นการแสดงออกที่เหมือนว่าเขารังเกียจผู้หญิงอย่างเธอมากมายเหลือเกิน คินณภัทรจับจ้องมองคนตรงหน้า ก่อนจะยืนกอดอกและหันหลังให้กับเธอ เขาและเธอแต่งงานกันเพียงเพราะความต้องการของผู้ใหญ่ เขาไม่เคยรักหญิงสาวมาก่อนนั่นคือเรื่องจริง ถึงจะเคยเห็นหน้าตากันมาหลายครั้งแต่ไม่เคยที่จะรู้สึกพิเศษกับอีกคน แม้วันนี้จะกลายมาเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายกันแล้ว แต่แพรไหมก็ไม่ใช่คนที่เขาอยากจะรัก 1 ปีที่ผ่านมาแทบไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเธอและเขา เป็นเพียงเมียในนามที่เขาไม่อยากจะสนใจอะไรในตัวเธอเลย แต่เป็นแพรไหมมากกว่าที่คอยตามจิก คอยหึงหวง จนทำให้รู้สึกเบื่อและรำคาญที่พยายามแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขา ทั้งที่ตกลงกันไว้แล้วว่าต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างจะไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องส่วนตัวของกันและกัน เธอกลับไม่ทำอย่างที่เคยตกลงกันเอาไว้เลยสักครั้ง “ทำไมต้องตามมาถึงที่นี่ มีอะไรทำไมไม่รอให้พี่กลับไปถึงบ้านก่อนแล้วค่อยเคลียร์กัน?” “กว่าพี่จะกลับถึงบ้าน แพรต้องรอกี่โมงเหรอคะ วันนี้วันอะไรพี่จำได้บ้างหรือเปล่า?” “ก็วันอังคารไง มันจะพิเศษยังไงล่ะ” “วันอังคารแค่นั้นเหรอคะ พี่คินลืมจริง ๆ หรือว่าพี่แกล้งลืมกันแน่ วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงาน 1 ปีของเรา เพราะมันไม่สำคัญใช่ไหมพี่ก็เลยไม่เคยจำได้” “มันไม่ใช่วันพิเศษอะไรไง ทำไมต้องให้ความสำคัญขนาดนั้น ในเมื่อแพรก็รู้ว่าพี่ไม่ได้อยากแต่งงานกับแพรตั้งแต่แรกแล้วด้วยซ้ำ วันครบรอบแต่งงานมันก็เลยไม่ใช่วันสำคัญอะไรที่พี่จะต้องจดจำให้มันเปลืองสมอง” คำตอบที่ได้ยินจากปากของสามี ทำให้หัวใจดวงน้อยรู้สึกสั่นไหวขึ้นอย่างแรง เป็นเธอคนเดียวที่คาดหวัง เป็นเธอคนเดียวที่รอคอย เป็นเธอคนเดียวที่ให้ความสำคัญกับเรื่องปัญญาอ่อนเพียงเท่านี้ ความดีที่เธอทำมาตลอด 1 ปี ไม่มีอะไรให้เขาต้องจดจำหรือรู้สึกดีกับเธอบ้างเลยหรืออย่างไรกัน “พี่คินก็เลยต้องเอาเวลามานั่งสังสรรค์กับเพื่อนแบบนี้ทุกวันเลยใช่ไหมคะ?” คินณภัทรหันกลับมาเผชิญหน้ากับภรรยาในนามของเขาอีกครั้ง ดวงตาคมจับจ้องมองไปบนใบหน้าที่กำลังมีหยาดน้ำตาไหลอาบแก้มให้ได้เห็น “จะให้พี่กลับบ้านทำไม กลับไปก็น่าเบื่อ ที่บ้านมีอะไรดีให้พี่ต้องกลับงั้นเหรอแพร?” “เพราะมีแพรอยู่ที่บ้านหลังนั้นใช่ไหมพี่ถึงไม่อยากกลับ แล้วถ้าไม่มีแพรอยู่พี่จะอยากกลับไหมคะ?” “เรือนหอบ้าบอนั่นเหรอ พี่ไม่ได้อยากแต่งงาน พี่ไม่ได้อยากมีเมียตั้งแต่แรกอยู่แล้วแพรเองก็รู้ ทุกคนก็รู้แต่พี่ทำอะไรได้เหรอแพร พี่ต้องทำให้ทุกคนถูกใจแม้มันจะไม่ถูกใจพี่เลยก็ตาม” “ทำไมเหรอคะ การที่มีแพรเป็นเมียมันทำให้ชีวิตของพี่แย่มากขนาดนั้นเลยเหรอ เพราะแพรไม่ใช่คนที่พี่รักใช่ไหม พี่เลยไม่เคยเห็นหัว ไม่เคยเห็นค่าไม่เคยเห็นความรักที่แพรมีให้กับพี่บ้างเลย” กำปั้นของแพรไหมทุบลงบนอกของสามี ตุบตับ ๆ หลายต่อหลายที่เพื่อระบายความโกรธที่กำลังก่อตัวขึ้นในเวลานี้ คินณภัทรจับข้อมือเรียวเล็กทั้งสองข้างเอาไว้อย่างแรง ดวงตาคมจับจ้องมองหญิงสาวที่ได้ขึ้นชื่อว่าภรรยาด้วยความไม่พอใจ “หยุดทำบ้าอะไรแบบนี้สักที พี่ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของแพรนะ ถ้าแพรยังทำตัวงี่เง่าแบบนี้อีก พี่จะหย่ากับแพรให้มันจบสิ้นกันไปสักที!!!” แพรไหมถูกผลักลงให้ล้มไปบนพื้นถนน “โอ๊ย!” ก่อนที่คินณภัทรจะเดินกลับเข้าไปภายในไนต์คลับนั้นอีกครั้ง ไม่สนใจว่าคนที่ล้มลงเมื่อครู่จะเจ็บปวดหรือกระดูกหักตรงไหนหรือเปล่า