น้ำตาเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจได้ในขณะนี้ ยาหยีพยายามจะกลั้นสะอื้นอย่างสุดกำลังขณะพยายามจะก้าวลงจากเตียงนอน ความเจ็บแปลบในส่วนหนึ่งของร่างกายที่ถูกคนป่าเถื่อนทำลายอย่างโหดเหี้ยมเตือนให้สมองนึกถึงบทรักเร่าร้อนที่พึ่งผ่านมา
เขากอด เขาจูบ เขาลูบไล้ ฟอนเฟ้น บีบขยำกายสาวของหล่อนอย่างเอาแต่ใจ และหล่อนก็หน้าด้านเหลือเกินที่ตอบสนองสัมผัสสวาทนั้นด้วยความเต็มอกเต็มใจ แถมยังร้องขอ วิงวอนขอในสิ่งที่ผู้หญิงดีๆ เขาไม่ทำกัน น่าอดสูเหลือเกิน...
น้ำตาที่กำลังจะหยุดไหลทะลักทลายออกมาอีกครั้ง คราวนี้มันรุนแรงและบ้าคลั่งยิ่งกว่าเดิม เมื่อสมองหวนนึกถึงคำพูดโหดร้ายของคอร์เนล
“ร้อนๆ แบบคุณน่าจะสักสอง ไม่งั้นก็สามครั้ง หรืออาจจะมากกว่านั้น หากผมยังหาอีตัวมาระบายความอึดอัดแทนคุณไม่ได้”
“อ๊ะๆ อย่าคิดเชียวนะว่าผมจะใช้บริการคุณเป็นเดือนๆ เพราะแค่อาทิตย์เดียวก็คงจะเบื่อเต็มทนแล้วล่ะ”
เขาใจร้ายแถมยังร้าย
