จวนตระกูลอู๋
“อาลู่! เจ้าจะทำให้แม่ตรอมใจตายให้ได้เลยใช่รึไม่!!” น้ำเสียงไม่พอใจดังลั่นไปทั่วโถงหลักแต่กระนั้นคนฟังกลับมีสีหน้านิ่งเฉย
“เซียนเอ๋อร์เองก็รู้จักกับเจ้ามาตั้งแต่เล็ก เจ้าควรแต่งนางเป็นฮูหยินเอกได้แล้ว เหตุใดเจ้าจึงไม่ลืมสตรีนางนั้นเสียที” หญิงวัยกลางคนมองบุตรชายด้วยสายตาตัดพ้อ
“ข้ามองเซียนเอ๋อร์เป็นเพียงน้องสาวขอรับ” ใจของเขามีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ได้ครอบครอง ต่อให้นางจะกลายเป็นภรรยาของคนอื่นแล้วก็ตาม
“แต่รั่วซีแต่งเข้าตระกูลหยางไปนานแล้ว เจ้าจะครองตัวเป็นโสดตลอดชีวิตอย่างนั้นรึไรกัน” หากมิใช่ว่าเกิดเรื่องราววุ่นวายเสียก่อนนางเองก็มิได้รังเกียจเด็กสาวผู้นั้น เพียงแต่ในเมื่อไร้วาสนาจะฝืนชะตาไปทำไม อีกทั้งคนผิดก็เป็นฝ่ายนั้นหาใช่เราไม่
“…ท่านแม่ อย่าบังคับข้าเลยขอรับ” อู๋หวงลู่กล่าวกับมารดาตามที่ตนคิด แม้ไม่ต้องการแย่งหญิงสาวคืนกลับมาเพราะทุกอย่างมันสายไปแล้ว ถึงอย่างนั้น
