บทที่ 5 เพราะอะไร
1021 คำ
"แกข่มขืนฉัน " แววตาที่เคยสดใสแปรเปลี่ยนเป็นเคียดแค้น
"หึ ช่วยไม่ได้อยากหาเรื่องใส่ตัวเอง อย่างน้อยเธอก็น่าจะดีใจนะที่โดนฉันเอา ดีกว่าไปโดนไอ้พวกหื่นที่ไหนก็ไม่รู้"
"พวกแกทำลายชีวิตฉัน!" ชีวิตอันสดใสและอนาคตถูกดับวูบ เมื่อต้องมาเจอกลุ่มคนเลวพวกนี้ พวกเขาทำกับผู้หญิงเหล่านั้นเหมือนไม่ใช่คน ทำไมถึงได้โหดร้ายนัก
"ไม่เอาสิ เธอน่าจะทำตัวให้น่ารักกว่านี้ดีกว่านะ ถ้าไม่อยากจะกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ลูกน้องของฉัน หยุดปากดีได้แล้ว! "
"อึก โอ๊ย ! " อยู่ๆ ก็รู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมา อาการเดิมคงจะกำเริบ เธอมีโรคประจำตัวคือภูมิแพ้และหอบ ก่อนหน้ามันได้หายไปนานมากแล้ว แต่หลังๆ มีอาการเครียดและทำงานหนักเพิ่มขึ้นทุกวัน ร่างกายจึงอ่อนแอ โรคดังกล่าวจึงกลับมาอีกครั้ง
"เป็นอะไร " มาร์คเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้ามาประคองร่างบางให้เงยหน้าขึ้น สีหน้าของเธอประหนึ่งว่าจะขาดอากาศหายใจอยู่
"ยา อึก ในกระเป๋า อึก " มาร์คไม่รอช้ารีบควานหายาพ่นในกระเป๋ามาให้เธอทันที
การหายใจของเธอเริ่มเข้าสู่สภาวะปกติ เมื่อได้รับการพ่นยาเข้าไป มาร์คจึงค่อยๆ ประคองร่างของเธอที่ไม่มีเสื้อผ้าปกปิดแม้แต่ชิ้นเดียวให้นอนลงบนที่นอนอย่างช้าๆ
"ฉันจะพาเธอกลับบ้าน พักผ่อนซะนะเด็กน้อย" มาร์คใช้ผ้าห่มผืนใหญ่พันรอบตัวเธออย่างมิดชิด แล้วช้อนร่างของเธอขึ้นมาไว้แนบอกแกร่งของเขา
"เอารถออกกูจะกลับบ้าน"
"ครับนาย" ลูกน้องวิ่งวุ่นหารถมารอรับเจ้านายอย่างเร่งรีบ ไม่เคยเห็นเจ้านายมีท่าทีเร่งรีบขนาดนี้มาก่อน มิหนำซ้ำในมือยังอุ้มร่างของหญิงสาวเอเชียคนนั้นไว้แนบกายตลอด เธอเป็นใครกันถึงได้รับความเมตตาจากเจ้านายมากขนาดนี้
คฤหาสน์หลังโตสร้างด้วยอิฐโบราณทั้งหลังทำให้ดูมีเสน่ห์และมนต์ขลัง ภายนอกถูกปกคลุมไปด้วยหิมะที่กำลังโปรยปรายลงมาในช่วงนี้ ร่างบางขดตัวงออยู่ในอ้อมกอดของมาเฟียผู้ถูกขนานนามว่าไร้หัวใจและโหดร้ายเป็นที่สุด ในเวลานี้เธอไม่มีแม้เรี่ยวแรงจะเอื้อนเอ่ยคำด่าทอออกมา ทั้งร่างกายและจิตใจบอบช้ำเป็นอย่างมาก มาร์คกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เพราะกลัวว่าร่างที่อยู่ใต้ผ้าห่มจะรู้สึกหนาว
" หนาว" เมื่อลงจากรถเธอรู้สึกได้ถึงอากาศที่หนาวเหน็บจนทำร่างกายเริ่มสั่น ถึงแม้ว่าจะมีผ้าห่มผืนใหญ่ห่อหุ้มอยู่ก็ตาม
"อดทนหน่อยนะ "
...................
มาร์ครีบอุ้มร่างของเธอขึ้นมาบนห้องนอนของเขา เธอน่าจะถูกพิษไข้เล่นงาน
"ว่าไงวะ ไอ้มาเฟียมาร์ค" มาร์คตัดสินใจต่อสายหาหมอลีออง เพื่อนร่วมกลุ่มของเขาทันที เขาไม่ไว้ใจให้เธอไปหาหมอหน้าไหนนอกจากเพื่อนของเขาคนนี้เท่านั้น
"ว่างรึเปล่า มีเรื่องให้ช่วย"
"อะไรอีกวะ ทำแผล เย็บแผลโดนยิง รึว่าผ่ากระสุนออก " ทุกครั้งที่ลีอองรับสายจากมาร์คก็ไม่พ้นเรื่องที่กล่าวมาสักเท่าไหร่ แต่คราวนี้จะเป็นอะไร รอลุ้นอยู่
"ไม่ใช่ทุกอย่าง รีบมาเร็วๆ ให้ 5 นาที"
"เออๆ เร่งจังวะ"
"แม่ขา พ่อขา ซินเจ็บจังเลย ซินอยากกลับบ้าน อึก " มาร์ครีบนั่งลงข้างๆ เธอ คงเป็นพิษไข้ที่ทำให้มีอาการเพ้อ เขาใช้มือแตะที่หน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิความร้อน โชคยังดีที่ไม่ร้อนมาก เขาจัดการดึงผ้าห่มที่คลุมร่างของเธอออก ร่างเปลือยเปล่าปรากฏต่อสายตาอีกครั้ง รอยรักสีแดงเป็นจ้ำฝากไว้บนเรือนร่าง ทำไมถึงได้รู้สึกหวงแหนนัก อยากจะเก็บไว้เชยชมเพียงผู้เดียว มาร์คใช้ผ้าชุบน้ำไล่เช็ดตัวให้เธอ จนมาถึงบริเวณรอยแยกที่เขาช่างหลงใหลมันเหลือเกิน กลีบแดงช้ำมีรอยเลือดไหลซิบ เขาใช้ผ้าเช็ดมันอย่างเบามือ นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอจับไข้ คงจะอักเสบ
.........................
"นายคะ หมอลีอองมาแล้วค่ะ" มาร์ครีบลุกแล้วควานหาเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้เธอทันที ไอ้เพื่อนหมอจะเห็นเธอในสภาพนี้ไม่ได้
"ให้เข้ามา"
"ไง นี่มึงเล่นซะจนจับไข้เลยเหรอวะ "
"หุบปากไปเลย รีบตรวจซะเร็วๆ
"อาการเป็นยังไง" มาร์คเริ่มเล่าอาการของเธอให้กับเพื่อนฟัง หมอลีอองใช้ที่วัดไข้วัดอุณหภูมิ ต่อด้วยวัดความดัน ฟังเสียงหัวใจ การกระทำเหล่านั้นอยู่ในสายตาของมาร์คตลอดเวลา ถึงหมอลีอองจะน่าไว้ใจเท่าไหร่ แต่เรื่องแบบนี้เขาจะไม่ยอมให้หมอแตะต้องตัวเธอไปมากเกินความจำเป็น ใบหน้าซีดเซียวนอนหลับไม่รู้สึกตัวอยู่บนที่นอน โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้ร่างกายของเธอกำลังโดนตรวจอยู่
"สรุป เธอมีโรคประจำตัวคือหืดหอบ ภูมิแพ้ร่วมด้วย ตอนนี้ร่างกายของเธออ่อนแอมาก กูให้น้ำเกลือกับวิตามินร่วมด้วย ให้เธอพักผ่อนเยอะๆ ช่วงนี้งดกิจกรรมทุกอย่างนะครับคุณมาร์ค"
"กูก็รู้ว่าต้องงด"
"ว่าแต่เธอเป็นใครทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่ อย่าบอกนะว่ามึง.."
"หุบปาก แล้วกลับไปได้แล้ว" มาร์คเลี่ยงที่จะตอบคำถามเพื่อนคนนี้เต็มที เขาไล่ให้หมอลีอองกลับ
"หมดประโยชน์ก็ไล่เลยนะ"
..............................
...เมื่อหมอลีอองกลับไปแล้ว มาร์คจึงเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย เมื่อเสร็จเขาจึงมาล้มตัวนอนข้างๆ คนป่วย ถึงแม้ใบหน้าของเธอจะโทรมสักแค่ไหน แต่ความงามไม่เคยลดลงไปเลย
"เธอมีอะไรดี ทำไมยิ่งอยู่ใกล้ ยิ่งทำให้ฉันหวั่นไหว เป็นของฉันแล้ว ไม่มีวันได้เป็นของใครอีกเด็ดขาด"
- ผู้เขียน
