ขุนพลเห็นแล้วนึกห่วงในทันที เขาวางช้อนลง รีบลุกไปดึงแขนเธอให้ออกห่างจากนายของตน นักรบไม่ใช่คนโกรธง่ายเท่าไรนัก แต่ถ้าหากอารมณ์ขึ้นแล้ว ก็จะเป็นพวกที่โมโหร้ายมากด้วย ขุนพลทำทีเป็นเอ็ดเธอเสียงดุ ท่าทีขึงขังขวางผู้เป็นนายเอาไว้ก่อน
“ทำไมทำแบบนี้บุณย์นรา”
“น้อยไปสิคะสำหรับนายของพี่ขุน”
สิ้นคำพูดของเธอ คนที่ถูกราดด้วยต้มจืดลุกจากเก้าอี้ของตัวเอง ตรงเข้ามาฉุดแขนเธอออกจากมือของขุนพล
ขุนพลรีบขวางเอาไว้ ตามองเศษผักที่ติดอยู่บนผมของคนเป็นนาย นึกอยากหยิบออกให้ แต่แล้วก็ห่วงหญิงสาวคนก่อเรื่องมากกว่า เลยรีบออกตัวขวางนายไว้
“มาคุณรบครับ เดี๋ยวพี่จัดการให้เอง”
นักรบไม่ได้มองที่ขุนพล เขาผลักลูกน้องที่แก่วัยกว่าให้พ้นไปจากตรงหน้า แล้วดึงแขนบุณย์นรา กระชากกลับไปที่ห้องนั้น เมื่อเห็นว่าเธอทำตัวแข็งขืน เขาเลยออกแรงดึง แบบไม่ปรานีปราศรัยเช่นกัน
“อยากให้เอา บอกดีดีได้ ไม่ต้องเรียกร้องด้วยวิธีนี้”
