“มันจริงไม่ใช่หรือไง? เซ็กส์ที่เกิดขึ้นเพราะความต้องการ ไม่มีความจำเป็นต้องมานั่งจดจำหรือมานั่งรับผิดชอบอะไร อาจารย์ควรจะไปแคร์คนที่ควรแคร์นะคะ หนูขอตัว” ร่างบางหมุนตัวหนีเขาอย่างหงุดหงิด เธอเบื่อที่เขาต้องมาตามเธอแบบนี้ทั้งๆ ที่เขาก็มีอาจารย์แพรอยู่แล้ว เชอรี่เดินไปตามห้างอย่างหงุดหงิดที่ยังคงเห็นเขาเดินตามเธออยู่แบบนั้น จนเธอหยุดเดินหันไปมองเขาที่ตีหน้านิ่งเฉย
“อาจารย์วิน พอสักทีจะได้ไหม?”
“อะไร ผมไม่เข้าใจ”
“ก็เลิกยุ่งกับหนูสักทีไง ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วก็พอสักที หนูรำคาญ!” เชอรี่เดินหนีร่างสูงที่เอาแต่ตามเธอ ตั้งแต่งานที่ปาร์ตี้จบลง เธอก็เลือกที่จะไม่สนใจเขา แต่ว่าทำไมเขาจะต้องตามเธอด้วยเนี่ย ไม่เข้าใจจริงๆ
หมับ
“เอ๊ะ? อาจารย์วิน พูดไม่รู้เรื่องหรือไง”
“เลิกเรียกผมว่าอาจารย์ได้แล้ว ผมไม่ใช่อาจารย์ของคุณ”
“เหอะ ไม่ให้เรียกอาจารย์ แล้วจะให้เรียกอะไรคะ คุณ คุณอา คุณน้า หรือคุณลุง
