การพูดคุยกับปานวาดใช้เวลาทั้งบ่ายเลยทีเดียว เริ่มจากการที่เธอพูดถึงเรื่องเก่าๆ อย่างเรื่องที่เธอถูกสัตว์ป่าทำร้ายจนสาหัส และเรื่องที่พยัคฆ์ทิ้งเธอไป ให้เธอนอนรักษาตัวตามลำพัง มีเพียงครอบครัวของเธอมาดูแลและพ่อแม่ของเขาแวะเวียนมาเป็นบางครั้งเท่านั้น แน่ล่ะว่าเขาถูกต่อว่าเสียจนหน้าชา ร้ายไปกว่านั้นคือเขาไม่มีข้อแก้ตัวให้เรื่องนี้เสียด้วย เพราะสิ่งที่ปานวาดต้องเจอ ล้วนเป็นฝีมือของเขาทั้งนั้น
ทั้งถูกทำร้าย...
ทั้งถูกทิ้งไว้ตามลำพัง...
เขาไม่มีข้อแก้ตัวอะไรทั้งนั้น แม้ว่าเธอจะถาม
‘แฟนกันทิ้งกันง่ายๆ อย่างนี้เหรอ?’
พยัคฆ์ไม่กล้าตอบว่าเพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง เพราะการที่เธอถูกทำร้าย มันไม่ใช่ฝีมือของสัตว์ร้าย แต่เป็นเขาที่กลายร่างเป็นสมิงและขาดสติ สุดท้ายเขาก็ได้แต่เงียบตามเดิม มีเพียงบางคำที่หลุดออกจากปากเขา
ขอโทษ...
ทุกครั้งที่ปานวาดพูดอะไรออกมา เขาก็จะตอบด้วยคำนี้
ขอโทษ...ขอโทษจากใจ
