[ซ่า]
ข้าวของอันน้อยนิดของผมวางกองไว้บนเบาะที่นั่งด้านหลังรถพี่ปราบ หมดเรื่องหมดราวเสียทีกับเงินแสนที่หายไป ในที่สุดผมก็เป็นไท พ้นจากข้อกล่าวหาขโมยเงิน
ผมนั่งอยู่บนรถพี่ปราบ เสียงทะเลาะของพี่แนนและพี่เบิร์ดดังขึ้นเรื่อยๆ ดูไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตอนนั้นหลังจากที่พี่ปราบพูดจบ ทุกคนในบ้านรวมถึงผมต่างตกใจมองพี่ปราบเป็นตาเดียว พี่เบิร์ดทำท่าจะปฏิเสธ แต่ว่าหลักฐานที่ปรากฏค่อนข้างแน่นหนาพอควร ถึงเขาจะตั้งสติได้ในภายหลังแล้วพ่นบอกพี่แนนว่าเขาไม่ได้เอาไป ก็คงเชื่อได้ยาก จะอะไรก็แล้วแต่ ขอแค่ผมพ้นผิดก็พอแล้ว สุดท้ายใครจะเป็นคนเอาเงินไปก็ไม่ใช่เรื่องของผม
ผมไม่น่ามาอยู่ที่นี่เลย ไม่ใช่ที่ของผมจริงๆ
‘มึงทำได้ซ่า กูเชื่อว่ามึงจะต้องเข้ากับที่บ้านใหม่ได้’
“เป็นอะไร” พี่ปราบถามขณะที่ขับรถออกจากหมู่บ้าน
“ผม...”
“ยังไม่สบายใจเหรอ”
“ผมทำไม่ได้” ผมก้มหน้าตอบได้แต่มองมือตัวเอ
