ลุ้นรักจับหัวใจบอส

เลขา

​

กาแฟร้อนถูกปล่อยให้เย็นไปแล้ว บอสหนุ่มนั่งมองดอกไม้สีชมพูในแก้วใส แล้วยิ้มออกมาน้อยๆ เจ้าตัวคงไม่รู้ความหมายแน่ๆถึงได้ซื้อมันมา ความรักที่กำลังผลิบานหรอ หรือเธอจะบอกอะไรเค้าหรือเปล่า พิสุทธิ์คนวนเวียนในใจ แล้วยิ้มออกมา

สายไหมหุบยิ้มทันทีที่เดินออกมาจากห้อง เธอวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะแล้วยิ้มออกมาอย่างอ่อนหวาน เธอหวังว่าเค้าจะชอบดอกไม้ที่เธอจัด

เธอไม่ได้คาดหวังว่าเค้าจะเอ่ยปากชมว่ามันสวย แต่เค้าน่าจะบอกสักนิด ขอบใจหรืออะไรก็ได้ แต่เปล่าเลย เค้าไม่พูดอะไรออกมาสักคำ สายไหมแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เธอคาดหวังอะไรสายไหม เค้าเป็นเจ้านาย เธอเป็นเลขาหน้าห้อง อย่าไปหวังสูง ทิชชูแผ่นเล็กถูกดึงขึ้นมาซับน้ำตาที่หัวตาเบาๆ อย่าร้องเชียว เธอไม่ได้เป็นอะไรสักนิด สายไหมบอกกับตัวเองแล้วลงมือทำงานต่อ

" เที่ยงนี้สั่งอาหารไหมคะ "

เธอถามเค้าออกไป แล้วรอคำตอบ

"ไม่" ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาตอบด้วยซ้ำ บอสคนเมื่อวานหายไปแล้ว มีแต่บอสผู้ถือตัวและเย็นชาอยู่ตรงหน้า

สายไหมคว้ากระเป๋าสตางค์ใบเล็กลงไปที่ฟู้ดคอร์ททันที เธอจะไม่สนใจเค้าแล้ว พิสุทธิ์เดินลงมาที่ฟู้ดคอร์ทช่วงเที่ยงกว่า พนักงานต่างยิ้มออกมาด้วยความเกรงใจที่เห็นเค้า ชายหนุ่มเดินวนไปรอบๆสายตาสอดส่ายหาคนที่ตามหา เธอนั่งตรงนั้น ตรงหน้ามีจานข้าวและขวดน้ำอยู่ เค้าสั่งอาหารมาจานหนึ่ง แล้วรีบเดินไปนั่งตรงใก้ลๆเธอ พนักงานตาโตเตรียมจะลุกขึ้น

แต่เค้าบอกเบาๆว่าตามสบาย ขอนั่งด้วยแปปเดียว เค้ายกน้ำขึ้นดูด ก่อนจะสังเกตอาการคนตรงหน้า

เธอยังไม่ตักข้าวกินสักคำ มือเขี่ยข้าวไปมาอยู่อย่างนั้น เค้าตักข้าวกินช้าๆอย่างที่ไม่อยากให้คนร่วมโต๊ะสังเกตถึงความผิดปกติ เพียงไม่นาน เธอก็รวบช้อน แล้วยกน้ำขึ้นดูด เมื่อเงยหน้ามาเจอเค้า เธอก็วางขวดน้ำ แล้วลุกขึ้นเก็บจานไปทันที เค้าตักข้าวเข้าปากอีกหลายคำ แล้วคิดทบทวน ทำไมเค้าต้องมาสนใจยัยเลขานี่ด้วย สวยก็ไม่เท่าไหร่ น่ารักเสียมากกว่า แต่รอยยิ้มและอาการเปิดเผยจริงใจต่างหากที่ทำให้เค้าสนใจ แล้วข้าวก็ไม่กินสักคำ เดี๋ยวจะปวดท้องเอา เค้ายิ้มออกมา งอนแบบนี้ก็เป็นด้วย

บ่ายแล้ว เธอเตรียมตัวทำงาน อีกสักพักเค้าคงขึ้นมา วันนี้ไปขอคอมเม้นท์จากพนักงานถึงข้างล่างคงกินข้าวอร่อยกว่าเธอแน่ สายไหมอดน้อยใจขึ้นมาอีกไม่ได้ แก้วชาเขียวกับขนมเค้กอีกถุงวางลงตรงหน้า เธอมองขึ้นไปก็พบว่าเป็นคนใจร้ายยืนอยู่ตรงนั้น

"กินข้าวไม่อร่อย ก็กินขนมให้อร่อยละกัน "

เค้าพูดเพียงเท่านั้น ก็เดินเข้าห้องไป สายไหมอดยิ้มไม่ได้ เค้ารู้ว่าเธอกินข้าวไม่ได้ น้ำชาเขียวกับเค้กชิ้นใหญ่ที่เอามาฝาก แทนความน้อยใจตลอดช่วงเช้าได้หมดสิ้น น่ารักแบบนี้ไหมจะตัดใจยังไง เธอบ่นออกมา

เค้าเดินเข้าห้องมา แล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข สมาธิที่หายไปตอนเช้ากลับคืนมา เค้ารู้ดีว่าที่เค้าทำแบบนี้ถือว่าเค้าง้อเธอเต็มที่แล้ว ชดเชยกับความเย็นชาเมื่อเช้า เค้าหวังว่า เธอจะเข้าใจ

เสียงฝนภายนอกตกกระหน่ำ สายไหมดูนาฬิกาข้างตัว เกือบหกโมงเย็นแล้ว บอสยังไม่กลับ ฝนยังตกหนักอยู่แบบนี้ เธอคงแย่แน่

" บอสจะกลับหรือยังคะ "

เธอเข้าไปถามเค้าที่ห้อง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมา แล้วมองออกไปภายนอก

"ยัง ฝนตกหนักนะ จะกลับแล้วหรอ"

เค้าถามออกไป "ยังค่ะ แต่หิวแล้ว" เธอตอบออกไปตรงๆ เค้าส่ายหน้าแล้วยิ้มออกมา ก่อนจะปิดแฟ้มในมือ แล้วลุกขึ้น

"ไป ไปกินขนมกัน" สายไหมคิดว่าตัวเองหูฝาด จนเค้าเปิดประตูห้อง

"ไปสิคุณเลขา"

เค้าเรียกเธออีกครั้ง สายไหมเดินเร็วๆตามเค้าไปทันที พนักงานหลายคนนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน รอเวลากลับบ้าน ฝนหนักขนาดนี้ ออกไปก็คงรถติดนานหลายชั่วโมง นั่งรอสักพักก่อนรอให้ฝนซา ท้องอิ่มแล้วค่อยไป

เธอเดินวนไปวนมาอยู่เป็นรอบที่สองแล้ว เเต่ยังไม่ได้ซื้ออะไร เค้าถามออกมาว่าจะกินอะไร เธอส่ายหน้า

"ไหมลืมเอาเงินมา" เค้าควักกระเป๋าสตางค์ออกมา แล้วหยิบเงินส่งให้เธอ ก่อนจะลูบหัวเบาๆ

"คุณเลขาของผมนี่ขี้ลืมจัง" พนักงานหลายคนอ้าปากค้าง บอสกะเลขาหรอออออ