อย่าหยุดรัก : EP6
1246 คำ
รู้จากพ่อมาว่าแม่พรจะเข้ามาเอารถวันนี้ ลูกชายคนโตของบ้านจึงรีบไปรับว่าที่ภรรยามารอ อีกทั้งยังโทรตามน้องชายให้กลับบ้านอย่าวอกแวกไปไหนหรือไปค้างบ้านเพื่อนเด็ดขาด จะได้ประกาศชัด ๆ เลยทีเดียว ส่วนพ่อของเขาน่ะไม่ต้องตาม แค่พ่อรู้ว่าแม่จะมากี่โมง พ่อก็จะกลับมารอก่อนเวลาอยู่แล้วหากไม่มีธุระอะไรอะนะ
“ขึ้นไปบนห้องก็แล้วกัน จะได้เซอร์ไพร์สทีเดียว” ภูมิพาขวัญเข้ามาในบ้านเห็นว่ายังไม่มีใครได้เจอขวัญ แม่บ้านก็คงไปนอนอู้อยู่อย่างที่ทำเป็นประจำทุกวัน ถ้าอย่างนั้นก็เซอร์ไพร์สทีเดียวพร้อมกันเลยดีกว่า
“ไม่ชิงสุกก่อนห่ามนะ” ขวัญพูดเย้าเล่น แต่พออีกฝ่ายตอบกลับมาเธอก็หน้าร้อนผะผ่าวในทันที
“ไม่เป็นไร รอหลังแต่งได้”
เดินเงียบ ๆ ขึ้นมาจนถึงห้องนอนของภูมิ ขวัญกวาดตามองรอบ ๆ แล้วได้แต่นึกในใจว่าถ้าที่นี่ไม่มีแม่บ้าน ห้องของภูมิจะรกขนาดไหน ตอนนี้เธอเองก็ไม่รู้จะเอาตัวเองไปนั่งตรงไหนของห้อง เสาะสายตาหาที่ว่างที่จะพาบั้นท้ายงามงอนไปหย่อนลงก็พบว่าเตียงน่าจะเหมาะสุด
แต่นั่นมันเตียงผู้ชายนะเว้ย จะดีเหรอ? แต่นี่เตียงว่าที่ผัวนี่หว่า อีกไม่นานก็ต้องนอนด้วยกันแล้วนี่…ถกเถียงกับตัวเองอยู่ในใจ สุดท้ายก็ต้องไปนั่งที่เตียงเขานั่นแหละ ผ้าปูที่นอนหลุดลุ่ย ผ้าห่มผืนบางก็กองอยู่กลางเตียง รู้สึกขัดตาไปหมดจนต้องลุกขึ้นแล้วจัดการปูผ้าปูให้มันดี ๆ สายตาพลันพบเข้ากับรอยเปียกเป็นวงกว้าง คิ้วเรียวย่นเข้าหากันด้วยความสงสัย ทำไมถึงเป็นคราบน้ำอย่างนั้น
“ภูมิฝันเปียกเหรอ”
คนถูกถามกลอกตาไปมาพลางหยิบขวดน้ำที่นอนกลิ้งอยู่ที่พื้นข้างเตียงมาโชว์ให้ขวัญดู ต้นเหตุรอยเปียกมันมาจากไอ้ขวดนี้ เขาทำมันหลุดมือเลยหกลงที่นอน และที่มันลงมานอนกลิ้งอยู่ที่พื้นก็เพราะว่าเขาถีบมันลงมาด้วยความรำคาญ
“อ้อ นึกว่าฝันเปียกซะอีก” ขวัญหัวเราะเบา ๆ หลังพูดจบ มันเปียกแบบนี้ก็อย่าเอามาปูนอนดีกว่า “มีผืนใหม่ไหม จะเอามาปูให้”
“อยู่ในตู้ หาเอาเหอะ” เจ้าของตู้รู้แค่ว่าแม่บ้านพับผ้าปูที่นอนไว้ในตู้เสื้อผ้า แต่ถ้าถามว่ามันอยู่ส่วนไหนของตู้เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน และเขาก็ไม่คิดที่จะลุกขึ้นไปหาด้วย
ขวัญเปิดบานประตูตู้ออกกว้างจนสุด เธอมองเร็ว ๆ ไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน แต่จากการเก็บของของตัวเอง ผ้าปูที่นอนจะพับอยู่ในลิ้นชัก หรือไม่ก็ตามพื้นตู้ เธอลองเปิดลิ้นชักดูทีละลิ้นชัก กระทั่งมาสะดุดตาที่ลิ้นชักกางเกงใน
“ทำไมกางเกงในมันขยุ้มเละแบบนี้”
“วันนั้นหาเนกไท เลยเละไปหน่อย”
“เอาเนกไทเก็บไว้กับกางเกงในเหรอ”
“อื้อ ของที่ไม่ค่อยได้ใส่ก็ไว้รวมกัน”
ขวัญฟังแล้วเลื่อนสายตามองเป้าเขาโดยอัตโนมัติ ไม่ค่อยได้ใส่กางเกงใน แบบนี้อะไร ๆ ก็ห้อยโตงเตงเลยสิ…หลุดหัวเราะคิกคักออกมาอย่างไม่ตั้งใจ
เจ้าของเป้ามองเธอแล้วขมวดคิ้วมุ่น ดูจากระดับสายตาของเธอแล้วอยู่พอดีเป้าเขาเลยนี่หว่า
“อย่าลามก” ภูมิส่งเสียงดุ เธอถึงได้หยุดหัวเราะแล้วเบือนหน้าแดง ๆ ของตัวเองไปหาผ้าปูในตู้ต่อ กว่าจะเจอต้องขนกางเกงยีนของเขาออกมาเป็นสิบ ๆ ตัว แค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว!
“มาช่วยกันปู” ขวัญเรียกคนที่เอาแต่นั่งเล่นเกมในโทรศัพท์ให้มาช่วยกัน แต่เขากลับส่ายหน้าปฏิเสธ
“ภาคภูมิ…” หญิงสาวกดเสียงต่ำเรียกชื่อเขา เขาเงยหน้าขึ้นมาชักสีหน้าไม่พอใจ
“จะทำเพื่อ? หางานให้ตัวเองเพื่ออะไร ว่างมากนักเหรอ ผ้าปูนี่เดี๋ยวแม่บ้านก็มาทำให้เอง”
อย่างกับโดนว่าว่าจุ้นจ้านเรื่องของเขางั้นแหละ ก็เห็นว่าบ่ายแล้วแต่ยังไม่ได้เปลี่ยนเธอก็เลยจะเปลี่ยนให้ หน้าตาเธอจ๋อยลงพลางโยนผ้าปูเข้าตู้เสื้อผ้าไปแบบมั่ว ๆ มันจะไปกองกันอยู่ซอกไหนก็ให้แม่บ้านมาหาเอาเองแล้วกัน
ชายหนุ่มเหลือบตามองมาทางขวัญ หน้าหงอยขนาดนั้นเดี๋ยวก็งอนอีก รายนี้งอนเก่งมาแต่ไหนแต่ไร พูดอะไรนิดอะไรหน่อยก็น้อยใจ เขาเลยต้องลุกขึ้นไปเอาผ้าปูออกมาจากตู้แล้ววางลงบนฟูกที่ไร้สิ่งใดห่อหุ้มอยู่ ผ้าปูผืนเก่าขวัญเอาไปยัดใส่ตะกร้าผ้าแล้ว
“จะปูก็มาดิ” เขาเอ่ยเสียงอ่อนลง
ขวัญเบะปากคว่ำแล้วมองบน ตอนที่เธอจะทำเขาไม่ทำ พอเธอไม่ทำเขาก็จะทำ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยอมช่วยเขาปูผ้าให้เรียบร้อย
ระหว่างที่รอภูมิลงไปเอาเครื่องดื่มและขนมที่ห้องครัว ขวัญเดินสำรวจห้องนอนรก ๆ ของเขาและช่วยเก็บให้เป็นระเบียบ มาหยุดยืนที่ตู้กระจกโชว์ของสะสม ส่วนมากจะเป็นเลโก้รถที่ภูมิชอบมาแต่ไหนแต่ไร ไล่สายตาดูทีละชั้นจากบนลงล่าง เรียวปากบางขยับยกยิ้มเมื่อเห็นว่ามีของที่เธอให้ในวันที่จบม.6อยู่ในนั้นด้วย แม้จะอยู่ชั้นล่างสุดแถมอับสายตาก็เถอะ
ขวัญกำลังจะเปิดเอาหมอนรองคอสำหรับในรถรูปปากออกมา ภูมิก็กลับขึ้นมาเสียก่อน เธอเลยละสายตาจากสิ่งนั้นไปมองหน้าเจ้าของห้องที่กำลังจ้องมองเธออยู่ด้วยเช่นกัน
“ทำอะไร”
“ยังเก็บไว้อยู่เหรอ” ขวัญชี้เข้าไปในตู้ หมอนรองคอใบนั้นเธอเอามาให้เขาในงานกินเลี้ยงก่อนที่จะแยกย้ายกันไปเข้ามหา’ลัย เธอยังจำเหตุการณ์วันนั้นได้ดีว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นบ้าง
“อื้อ” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก ไม่สบตาคนถามสักนิด เขานั่งขัดสมาธิลงที่พื้น แกะขนมกินพลางกดสมาร์ตโฟนเล่น ทำเป็นไม่สนใจแต่ก็คอยลอบมองอีกฝ่ายตลอด
“จะเอาออกมาทำไม” เขาถามเมื่อขวัญเปิดตู้แล้วย่อตัวลงคว้าเอาหมอนรองคอนั้นออกมา
ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มพลันเจื่อนลงเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ข้างหลังหมอน รูปคู่ภูมิทรายที่อยู่ในกรอบสีชมพูท่าท่างของทั้งคู่ที่โคตรสดใสพานทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ มือไม้อ่อนแรงจนต้องวางหมอนไว้ที่เดิม
“มากิน” ภูมิเรียกเพื่อให้ขวัญเลิกสนใจกับของในตู้ อะไรที่ไม่ควรดูก็ไม่ต้องดู อะไรที่ไม่ควรรู้ก็ไม่ต้องรู้
- ผู้เขียน
