หลังจากไมเคิลดับลมหายใจของลูกน้องวิคเตอร์ได้หนึ่งคน โชคดีที่มันหลบลงมาไม่ไกลจากจุดที่เขาซ่อนตัวอยู่ ชายหนุ่มเดินเลาะไปตามโขดหินเพื่อไปเก็บปืนกลับมาให้แม่เสือดุของเขาเอาไว้ป้องกันตัว
บงกชมองปืนสั้นที่คนตรงหน้ายื่นให้ นัยน์ตาคู่สวยสบตามองลึกลงไปในดวงตาคู่สีฟ้าเข้มเพื่อความมั่นใจว่าสิ่งที่เธอคิดถูกต้อง
“คุณยิงปืนเป็นใช่ไหม?”
“เป็นสิ”
บงกชตอบโดยไม่ต้องคิด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอจับปืนเสียหน่อย ขนาดยกพวกตีกัน ถูกจับนอนห้องขัง เธอก็เจอมาแล้ว เรื่องปืนยิ่งไม่ต้องพูดถึง ถ้าผู้ใหญ่ดำกับยายของเธอไม่สั่งห้าม เธอคงพกมันไปไหนมาไหนด้วยแล้ว เพราะตัวเธอเองก็มีศัตรูอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
“แน่ใจนะว่าคุณกล้ายิงพวกมันนะ” ไมเคิลถามเพื่อความมั่นใจ
“เชื่อมือเถอะน่า ขนาดยกพวกตีกัน ถูกตำรวจจับนอนห้องขังก็เคยมาแล้ว เรื่องปืนก็...”
‘เคยใช้ยิงคู่อริมาแล้วเหมือนกัน’
ประโยคหลังบงกชตอบในใจ แล้วรับปืนที่ไมเคิลส
