ร้อนโว้ย!
เสียงสองหนุ่มโวยวายในยามค่ำคืนทำเอาจูนที่นั่งรีดผ้าอยู่ถึงกับสะดุ้งโหยง เธอรีบเดินออกมาดูสองหนุ่มที่ทำท่าหัวร้อนใส่กัน
เจษ: ออกจากบ้านเสือกไม่ปิดแอร์ พากูร้อนไปด้วยฉิบหาย!
เธียร์: พักลมก็เสือกไม่ซื้อติดไว้
เจษ: กูโทรบอกคุณก้อยแล้ว ช่างก็ไม่แหกดากมาทำให้หรอกจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว
เธียร์: เออ กูไปหาจูนดีกว่า
เจษ: ดึกแล้วไม่ต้องไป!
เธียร์: ทำไมในเมื่อจูนมีใจให้กูแล้ว
เจษ: แต่มันไม่ควร!
เธียร์: ช่างเหอะ คุยเรื่องนี้ทีไรกูปวดหัวทุกที
สุดท้ายทั้งสองหนุ่มก็เดินมายืนตรงหน้าจูนพร้อมกับถือหมอนมาคนละใบ เหมือนเด็กน้อยที่กำลังหาที่พักพิง
จูน: ตามสบายค่ะ พัดลมมีแค่ตัวเดียวแบ่งๆกันนะ
01.00น.
สองหนุ่มนอนอยู่ที่โซฟาพร้อมกับมองพัดลมที่ใกล้จะลาโลก กว่าจะหมุนกว่าส่ายหน้าคนใจร้อนอย่างพวกเขาแทบขาดใจตาย
เจษ: เฮ้อออ
เธียร์: กูร้อนว่ะ
เจษ: แล้วกูเย็นนักหรือไง!
เธียร์: มึงจำสมั
