บทที่ ๕ ถูกทำโทษ
เพียะ ! เพียะ !
เสียงแส้ดังแหวกอากาศกระทบเข้ากลางหลังของเสวี่ยนซิน เหมือนครั้งนั้น บ่าวไพร่ต่างร้องไห้กันระงมเมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายถูกทำโทษอีกแล้ว แต่คราวนี้มันไม่ได้เป็นเช่นนั้นแล้ว เพราะเสวี่ยนซินได้สร้างปราณคุ้มกัน แต่ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกแสบ ๆ คัน ๆ อยู่บ้าง เพราะปราณยังไม่แกร่งกล้าพอ
“ท่านทำกับบุตรของตนเช่นนี้หรือ” น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยถามบิดาออกมา อย่างไม่สะทกสะท้านกับความเจ็บปวดจากแส้ที่ลงหลังเลยแม้แต่นิดเดียว
กึก !
ท่านเสนาบดีเสวี่ยนฮุ่ย ชะงักค้างกลางออากาศ
“ข้าอยากรู้ว่า ด้วยเหตุใดท่านจึงชอบตบตีข้านัก ข้าไม่ใช่ลูกของท่านหรือ ตั้งแต่จำความได้ข้าก็ถูกท่านตบตีและเฆี่ยนมาตลอด ท่านไม่เคยเห็นว่าข้าเป็นลูกเลยใช่หรือไม่ เพราะสิ่งที่ท่านทำมันบ่งบอกว่าท่านนั้นหาได้รักข้าดั่งเช่นเจี่ยเจียไม่ แม้แต่เศษเสี้ยวเดียวท่านก็ไม่มีให้กับข้า” น้ำเสียงเย็นชาของเสวี่ยน
