อาตี๋ขาหยุดหนีเฮียนะคะ [Mpreg] + [y]

ปฐมบท : อาตี๋ขาอย่าหนีเฮียเลยนะคะ “น้องตี๋ ช่วงนี้เศรษฐกิจทางร้านเราไม่ค่อยดี พี่เลยต้องตัดคนงานออก เเล้วพี่ก็เสนอชื่อเรา ไม่โกรธกันเนอะ” “ครับ ไม่เป็นไรครับ” “ส่วนนี้เงินนะ ขอบคุณมาก ๆ ที่เข้าใจ” “ครับ” หนุ่มหน้าหวานร่างสูงขาวเจ้าตากลมโต มีไฟสีดำใต้ตาเด่นชัด เจ้าของชื่อ ‘ตี๋’ ฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันเรียงสวย กลับกันในดวงตาสีดำสนิทฉายสีเศร้าสร้อยคล้ายกับว่าจะร้องไห้ เเต่ก็ต้องกัดฟันข่มความอ่อนเเอเอาไว้ ตี๋ไม่คิดว่าวันที่เขากลัวที่สุดจะมาไวขนาดนี้ ไวจนตั้งตัวไม่ทัน วันที่หัวหน้าเอ่ยคำว่าไล่ออก… วันที่ชีวิตไร้งานทำ.. “พี่ตี๋กลับมาเเล้วเหรอพี่ มาพี่.. มากินข้าวผมเพิ่งทำกับข้าวเสร็จ” “อืม ไอ้กราฟ” “ไงพี่.. อ้าว ทำไมทำหน้าเศร้าเเบบนั้นอะ” “กูโดนไล่ออก” ตี๋ว่าด้วยนํ้าเสียงเศร้าชูซองขาวให้น้องชายดู ‘กราฟฟิค’ มองหน้าผู้เป็นพี่พร้อมสวมกอดปลอบใจ “ช่างเเม่งดิ ชีวิตเราสองพี่น้องอะ มันคงไม่มีอะไรเหี้ยไปมากกว่าพ่อเเม่ตายเเล้วอะพี่” “ไอ้กราฟ..” เสียงหวานร้องไห้ ความเข้มเเข็งเพื่อน้องชายหมดสิ้นเเล้ว “กู.. ฮึก.. กูเสียใจอะ ไม่ได้เสียใจที่โดนไล่ออกนะ ฮือ.. กูเสียใจที่พี่นํ้าไม่ฟังกูเลย ฮือ.. กูไม่ได้เป็นคนขโมยเงินไปอะ พี่มันเเม่งอึกฮือ.. ไม่ฟังกูอะ” “พอ ๆ ไม่ร้องเเล้วพี่ ปล่อยให้อีพี่นํ้ามันเลี้ยงขโมยไว้คนเดียวมันเถอะ พี่ไม่ได้ทำก็ดีเเล้ว” กราฟลูบเเผ่นหลังผู้เป็นพี่ “ฮืออ อีฉิบหาย เเล้วมึงรู้มั้ยไอ้กราฟ ว่าอีนํ้ามันไล่กูออกเพราะอะไร” “ไล่เพราะไรอ่ะ” “ไล่กูออกเพราะ ฮือ.. กูไม่อยากจะพูด เสียใจวะ ไอ้ตี๋คนนี้มันไม่ดีตรงไหนอ่ะ ซื่อสัตย์เหมือนหมาอยู่เเล้ว ฮืออ..” “ใจเย็น ๆ อย่าเพิ่งร้องดิ มันไล่พี่ออกเพราะอะไรบอกก่อน” “มันบอกว่าช่วงนี้เศรษฐกิจร้านไม่ค่อยดี เลยต้องตัดพนักงานออก มันก็เลยตัดกูออก ฮืออ.. มึงดูมันทำกับพี่มึงสิ อึก.. ฮืออ ไอ้กราฟกูอยากตาย” “โอ้ยพอ ๆ กินข้าวเถอะ เดี๋ยวค่อยตายนะ” “ฮือ.. กราฟกูอยากตาย” “เออ กินก่อนค่อยไปตาย เหงานั่งทานข้าวคนเดียว” กราฟฟิคเเบกร่างฟูมฟายของพี่ตี๋คนดีไปนั่งทานข้าวด้วยกัน พี่ชายทั้งร้องไห้ทั้งตักข้าวเข้าปาก กว่าจะเสร็จก็เล่นเอานํ้าตาเกือบท่วมบ้าน หลังจากได้ระบายสิ่งที่อัดอั้นมานานตี๋ก็จัดเเจงทำความสะอาดโต๊ะกับข้าวล้างจานเก็บเข้าที่ ไปนั่งครุ่นคิดกับชีวิตอยู่หน้าระเบียงห้อง กราฟฟิควิ่งขึ้นห้องอ่านหนังสือเตรียมสอบวันพรุ่งนี้ พอได้อยู่คนเดียวเขาก็ปล่อยความคิดล่องลอยไปกับสายลมเย็น ๆ ช่วยผ่อนคลายความเครียดในสมองได้ดีในระดับหนึ่ง ปลายจมูกโด่งสวยพ่นลมหายใจพรืดใหญ่ หยิบโทรศัพท์ขึ้นกดเข้าเเอปหางานทำ ตี๋หาร้านที่พอว่างงานเเถว ๆ ลำปาง เขาเลื่อนเเล้วเลื่อนอีกก็ไม่มีร้านไหนขึ้นคำว่าว่างเลย ส่วนใหญ่เต็มหมดเเล้ว ตี๋รู้สึกได้ว่าท่านเทวดานางฟ้ากำลังท้าทายเขาอยู่ “ได้ไอ้สัส จะเอางี้ใช่ป่ะ ไม่ว่างเเม่งให้หมดเลยนะ ถ้ากูเจอร้านไหนว่างเถอะ กูจะขี่ก้อนเมฆสีทองขึ้นไปเตะก้นเทวดากับนางฟ้าเลย คอยดูนะ” ตี๋พูดกับสิ่งที่มองไม่เห็นอย่างหัวเสียมือเลื่อนดูไปเรื่อย ๆ ทว่าเทวดาเหมือนได้ยิน ไม่ว่าเขาจะเลื่อนดูไปเท่าไหร่ ๆ ก็เจอเเต่คำว่าเต็ม เต็มไปหมด จนกระทั่งสายตาคู่สวยดันไปสะดุดเข้ากับร้าน ๆ หนึ่ง ที่เหมือนจะเป็นผับบาร์ เเต่ใครจะสนใจขอเเค่ได้มีงานทำเเละมีเงินใช้จ่ายหนี้สินต่าง ๆ อาตี๋นักสู้ชีวิตไม่รีรอให้เสียเวลารีบกดเข้าไปดู เริ่มสำรวจว่าร้านที่เขาคิดจะะสมัครเป็นยังไง เป็นเเหล่งอโคจรเเต่ตำเเหน่งของตี๋ไม่ได้อันตราย เพราะเป็นคนเสิร์ฟอาหาร เเละเก็บกวาดห้องครัว ตี๋ไม่ได้ซีเรียสว่าเขาจะได้อยู่ในตำแหน่งไหน เเต่ที่ตี๋เครียดคือสถานที่ตรงนี้ไม่ได้อยู่ในพื้นที่ของลำปางน่ะสิ “กรุงเทพมหานคร” ตี๋ทำหน้าคิดคำนวณระยะทางเเละการเงินของตัวเอง “เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา เเต่ไกลกับลำปางเป็นบ้าเลยอะ ถ้าเราไปกรุงเทพไอ้กราฟจะอยู่ยังไงอ่ะ” อาตี๋สู้ชีวิตก็จริงเเต่อาตี๋ก็มีสิ่งให้ห่วงเหมือนกัน การห่างจากห้องชายหลายกี่โลมันทำให้ตี๋รู้สึกไม่ค่อยโอเคร หากอยู่เฉย ๆ ไม่ทำอะไรเขากับน้องก็ต้องอดตาย มีพรสักข้อเขาก็อยากจะขอ ขอให้อาตี๋เป็นมหาเศรษฐีเร็ว ๆ วันพรุ่งได้ยิ่งดี ชีวิตของเขากับน้องจะได้ดีขึ้น สุดท้ายก็เป็นเพียงเเค่ฝัน เพราะความจริงทำอย่างนั้นไม่ได้.. ตี๋ขยี้กลุ่มผมสีดำของตัวเอง ยิ่งคิดยิ่งเครียดยิ่งเป็นห่วงสิ่งสำคัญ เขาไปน้องชายจะอยู่ยังไงกราฟฟิคเพิ่งจะอายุ 16 เอง โอ้ยยตี๋หัวจะปวด! “เฮ้อ…” ตี๋ถอนหายใจมองไปยังทิวทัศน์อำเภอเมืองเล็ก ๆ ผ่านระเบียงห้อง “พรุ่งนี้ลองคุยกับไอ้กราฟดูละกัน เดือนละหมื่นสองหาที่ไหนไม่ได้ง่าย ๆ นะ” TBC.