EP08 กราบเท้าขอโทษ
1369 คำ
EP08
"คะ?" เรียวคิ้วคู่สวยขมวดยุ่ง เธอไม่เข้าใจกับสิ่งที่มาตินพูดเพราะอะไรเขาถึงต้องการจะไปส่งเธอแบบนั้นล่ะ
"ฉันไม่อยากพูดซํ้ารอบสอบ"
"หนูกลับเองดีกว่าค่ะ"
"ถ้ามั่นใจว่าจะปลอดภัยจากพวกกลุ่มนักเรียนอันธพาลก็กลับเองเถอะ" ว่าแล้วมาตินก็เงยหน้าขึ้นไปมองกลุ่มอันธพาลของริวอีกครั้งซึ่งก็ยังคงแอบมองอยู่ที่เดิม ทำให้ดวงตาคู่สวยจึงมองตามสายตาของเขาด้วย ทำให้เธอเองก็รู้สึกไม่ปลอดภัย
"งั้นหนูกลับพร้อมอาจารย์น่าจะปลอดภัยกว่า"
"เอาของไปเก็บ ฉันจะรอตรงนี้"
"ค่ะ" ใบหน้าหวานพยักตอบแล้วเดินถืออุปกรณ์ทำความสะอาดไปเก็บ พอจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็เดินกลับมาหามาติน
"ตามมา"
"…" เธอได้แต่สิ่งยิ้มให้ด้วยความจริงใจแทนคำตอบแล้วเดินตามร่างของอาจารย์หนุ่มไปที่รถของเขา ซึ่งในเวลานี้ภายในโรงเรียนก็มืดแล้วคนไม่เยอะเท่าไหร่นัก ส่วนมากจะเป็นพวกเด็กกิจกรรมที่ยังอยู่ซ้อมกันอยู่
ในขณะที่เดินผ่านสนามฟุตบอลสายตาของปิ่นโตก็ดันไปเจอเข้ากับกลุ่มของนะริที่กำลังมองมา ทำให้เธอต้องหลบสายตาแล้วเดินห่างมาตินออกมาอีกหน่อย
เพราะรู้ดีว่าสายตาที่มองมานั้นบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจ ใครๆ ก็มองออกว่านะริชอบมาตินที่ไม่เคยชายตามองเธอเลย
"เดินเร็วกว่านี้อีกหน่อยจะดีมาก ฉันมีธุระต้องทำต่อ"
"ขอโทษค่ะ หนูกลัวคนอื่นมองไม่ดี"
"ไม่ต้องคิดมากฉันไม่ได้ไปส่งแค่เธอ"
"งั้น หนูคงคิดมากไปเอง"
"ขึ้นรถเถอะ" มาตินพูดตัดบทแค่นั้นก็สอดตัวเข้ามานั่งในรถฝั่งคนขับ ส่วนปิ่นโตก็สอดตัวเข้ามานั่งอีกฝั่ง ไม่นานเขาก็เริ่มเคลื่อนรถออกจากบริเวณโรงเรียน
ภายในรถบรรยากาศเงียบมาสักระยะ จะมีแค่ปิ่นโตที่คอยบอกทางอยู่เรื่อยๆ แต่ก็ได้ตอบกลับมาเพียงความเงียบจนกระทั่งจะถึงบ้านของเธอ มาตินก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมา
"ระวังตัวจากกลุ่มของริวด้วย"
"กลุ่มของริวอันตรายมากเลยหรอคะ"
"เคยแกล้งเพื่อนขั้นรุนแรงจนนักเรียนคนนั้นโดดตึกฆ่าตัวตาย"
"แล้วทำไมเขาถึงได้อยู่ในโรงเรียนนี้ละคะ"
"โลกภายนอกมันมีอะไรอีกมากที่เราคาดไม่ถึง เธอระวังตัวไว้ก็พอ มีอะไรก็บอกฉัน"
"อาจารย์ ช่วยหนูได้หรอคะ"
"อืม"
"หนูจะพยายามระวังตัวนะคะ จะไม่ให้รบกวนอาจารย์"
"ทำให้ได้อย่างที่พูด"
"ถึงแล้วค่ะ หลังข้างหน้านี้" ปิ่นโตพยักหน้าขานรับแล้วเอ่ยบอกเมื่อรถเคลื่อนมาจอดบริเวณหน้าบ้านหลังไม่ใหญ่มากของตนเอง
"เธออยู่บ้านกับใคร"
"กับยายแล้วก็แม่ค่ะ ขอบคุณอาจารย์มากเลยนะคะ หนูต้องเข้าบ้านแล้ว"
"…" มาตินไม่ได้ตอบอะไรกลับ เขามองเด็กสาวที่ยกมือไหว้ขอบคุณตนเองก่อนที่เธอจะเปิดประตูลงจากรถแล้วไขกุญแจรั้วเข้าไปในบ้าน
พอร่างปิ่นโตลับสายตา สักพักก็ขับรถออกมาเพื่อไปจัดการกับธุระของตนเองต่อ ที่เขาทำไปเพราะหน้าที่ครูที่ปรึกษาเท่านั้นเองแหละ ไม่อยากให้นักเรียนห้องเดียวกันที่ตนเองกำลังดูแลอยู่ต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก ที่เขาได้เปลี่ยนมาเป็นที่ปรึกษาห้องนี้ ส่วนหนึ่งก็เพราะวงในมองว่าเขาอาจจะเป็นคนที่ควบคุมปัญหานี้ได้ดีที่สุด
"แม่ ยาย หนูกลับมาแล้ว" ก้าวแรกที่เข้ามาในบ้านก็พบแค่ความว่างเปล่า ไม่มีวี่แววของแม่และยายเธอ
มันผ่านมาสามวันแล้ว ทั้งสองยังไม่กลับมา พอไปแจ้งตำรวจไว้ก็ไม่มีอะไรคืบหน้าเหมือนสิ่งที่เธอแจ้งไม่ใช่ชีวิตคนที่ศูนย์หายไป
ร่างเล็กทรุดตัวนั่งลงบนพื้นด้วยใบหน้าสิ้นหวัง ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว หรือทั้งสองจะไม่เหลือชีวิตรอดกลับมาแล้ว ติดต่อไปก็ไร้สัญญาณตอบกลับ
Rrrrrrrrr~
ในขณะที่ปิ่นโตกำลังนั่งฟุ้งซ่านเรื่องของแม่และยายอยู่โทรศัพท์มือถือก็มีสายเรียกเข้า เธอยกขึ้นมองรายชื่อก็พบว่าเป็นเบอร์ปริศนาที่ไม่รู้จัก
"ฮัลโหลค่ะ"
(เสียงสั่นจังนะ เด็กน้อย) นํ้าเสียงที่กรอกผ่านปลายสายซ่อนไปด้วยความเย้ยหยัน และปิ่นโตก็รู้ดีว่าใครเป็นเจ้าของเสียงนี้ เขาก็คือเจ้าหนี้หน้าเลือดของเธอนั้นเอง
"คุณ"
(กำลังสงสัยอยู่ใช่ไหมว่าคนที่เธอรักมากที่สุดหายไปไหน)
"คุณจับตัวแม่กับยายหนูไปอีกแล้วหรอ"
(ก็แค่ส่งออกไปเป็นแรงงานต่างด้าว)
"เลว" ปิ่นโตกัดฟันพูดแล้วด่าทอออกไป หัวใจดวงน้อยพังทลายไม่เหลือชิ้นดี เธอพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาแต่มันก็อดกลั้นเอาไว้ไม่ไหวไหลอาบพวงแก้มเนียนใส
(เอาเถอะ จะได้ช่วยกันใช้หนี้)
"ทำร้ายหนูคนเดียวไม่พอรึไง"
(อย่าพล่าม ถ้าไม่อยากให้แม่กับยายตายในหน้าที่ก็รีบมาชดใช้หนี้ของเธอได้แล้ว)
"คุณอยู่ไหน"
(บ้าน ฉันจะรอบนเตียงนะ แล้วเจอกัน)
คาวิลพูดแค่นั้นก็ตัดสายทิ้งไม่ปล่อยให้เด็กสาวพูดอะไรต่อ ปิ่นโตที่ได้ยินแบบนั้นปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะทน เธอบีบโทรศัพท์แน่นจนร่างกายสั่นเทา ทำไมชีวิตนี้เธอต้องมาเจอผู้ชายสารเลวอย่างเขาด้วย…
@บ้านคาวิล
“มาเจอใคร” ในเวลาต่อมาไม่ถึงยี่สิบนาทีปิ่นโตก็พาตัวเองนั่งแท็กซี่มาหยุดอยู่ที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ของคาวิล ทันใดที่ลงมาจากรถบอดี้การ์ดที่ทำหน้าที่เฝ้าประตูบ้านก็ถามขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“มาหาคุณคาวิลค่ะ”
“ชื่ออะไร”
“ปิ่นโตค่ะ”
“บอสรออยู่บนห้อง ตามมา”
“…” ใบหน้าหวานได้แต่พยักตอบก่อนจะเดินตามร่างของบอดี้การ์ดขึ้นมายังบนห้องนอนของคาวิล ก่อนจะเดินจากไปก็ไม่ลืมทิ้งคำพูดที่ทำเอาขนอ่อนทั่วร่างกายมันลุกชัน
“ไม่ว่าบอสจะสั่งอะไร เธอก็ไม่ควรขัดใจ ฉันเตือนเธอแล้วนะ” ทิ้งระเบิดไว้ลูกใหญ่บอดี้การ์ดคนนั้นก็เดินจากไป ปิ่นโตบีบกระโปรงนักเรียนแน่น ก่อนจะตัดสินใจยกมือขึ้นเคาะอนุญาตแล้วเปิดเข้าไปข้างใน
ตอนนี้คาวิลยังคงยืนหันหลังให้ เขามองออกไปนอกระเบียงในมือถือแก้วไวน์ชั้นดี ก่อนจะเบือนหางตามองมาที่เด็กสาวเพียงเล็กน้อย
“สุดท้ายก็มาจบที่นอนแหกขาให้ฉันเอาเหมือนเดิม”
“คุณกำหนดมันเอาไว้แล้ว ถ้ามันมีทางเลือกก็คงดี”
“ไม่น่าอวดดีตั้งแต่แรก”
“หนูจะยอมคุณทุกอย่าง เอาแม่กลับยายคืนมาได้มั้ยคะ” ปิ่นโตเสนอข้อแลกเปลี่ยนด้วยนํ้าเสียงสั่นเครือ พร้อมกับจิกมือลงบนกระโปรงนักเรียนแน่น
“ไม่กี่วันที่แล้วเธอตบหน้าฉัน ยังจำได้อยู่รึเปล่า?”
“ค่ะ”
“มันไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับฉัน เธอเป็นใคร ถึงกล้าดี” คาวิลหันกลับมาแล้วเดินถือแก้วไวน์มาหาคนตัวเล็กที่ยังยืนก้มน่าหวาดกลัวเขา
“หนู…โกรธที่คุณทำแบบนั้น”
“เธอควรรู้ตัวกับใครที่ไม่ควรโกรธ”
“…”
“เพราะถ้าฉันได้โกรธมันจะไม่มีคำว่าให้อภัยได้ง่ายๆ”
“แล้วหนูต้องทำยังไง” ปากบางเอ่ยถาม พร้อมกับถอยหลังหนีทีละก้าวด้วยอาการประหม่าอยู่เล็กน้อย อยู่รอบตัวเขามันเหมือนมีรังสีอะไรบางอย่างแผ่ซ่านออกมา ให้รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ
“ลองกราบเท้าขอโทษฉันสิ เผื่อฉันจะให้อภัย”
***
ใจร้ายกับน้องเกินไปแล้ววว?????
- ผู้เขียน
