“อีกประมาณหนึ่งเดือนข้างหน้า เสด็จแม่ก็จะมีประสูติกาลแล้ว เจ้าอยากจะเข้าวังไปดูเจ้าก้อนแป้งน้อยหรือไม่เล่า” ชายหนุ่มกล่าวชวนเพราะรู้ดีว่าหญิงสาวตรงหน้าชอบเจ้าก้อนแป้งน้อยมากแค่ไหน เพราะตอนที่’เยี่ยเหลย’บุตรสาวคนสุดท้องของตระกูลเยี่ยได้ถือกำเนิดขึ้นมา ซื่อเจินก็เอาแต่คอยเฝ้าดูแลประคบประหงมร่างน้อยๆอย่างไม่ยอมละสายตา จนเด็กน้อยติดพี่ซื่อเจินของนางราวกับมารดาผู้หนึ่งเลยทีเดียว
“อยากสิเพคะ แต่ว่า..” หญิงสาวเหลียวมองหน้าของมารดาที่นั่งนิ่งเฉยคอยรับฟังการสนทนาของทั้งสองอยู่อย่างหวั่นๆ
“ถ้าเจ้าอยากไป พี่จะออกหน้าขอท่านป้ากับท่านตาให้” เมื่อเห็นร่างหนาหาหนทางให้ ร่างบางก็อมยิ้มพลางพยักหน้ายิกๆราวกับไก่ที่กำลังจิกกินอาหาร จนได้รับค้อนอันใหญ่จากมารดาที่ส่งมาให้จนต้องรีบยิ้มแหยๆพลางเร่งเอ่ยถ้อยคำอย่างคนช่างประจบประแจง
“โธ่ ท่านแม่เจ้าขา ก็ข้าคิดถึงท่านน้านี่เจ้าคะ อยากจะไปอยู่เป็นกำลังใจให้ในยามท
