“เราไม่เคยมีความแค้นต่อกัน ใยพวกท่านจึงคิดมุ่งร้ายต่อเปิ่นกง” เช่อหลิวเอ่ยถามเสียงเรียบ มือเล็กแอบส่งสิ่งหนึ่งให้ซื่อเจินที่ยืนซ้อนอยู่ที่ด้านหลังติดชายป่า เด็กสาวรับไปก่อนจะแอบขว้างทิ้ง จนเกิดเป็นประกายเลือนลางมุ่งสู่ท้องฟ้าในทันทีโดยไม่ทันมีผู้ใดสังเกตเห็น
“ข้าไม่มีความแค้นใดๆต่อท่าน แต่ข้าจำเป็นที่จะต้องใช้ประโยชน์จากพวกท่านสองแม่ลูกก็เท่านั้น เมื่อรู้แล้วก็จงยอมตามพวกข้ามาเสียดีๆ ข้าไม่อยากจะทำร้ายหญิงมีครรภ์ หากไม่จำเป็น” เวิ่นฝวอกล่าวเสร็จก็ถีบตัวขึ้นสูงกระโดดข้ามศีรษะของเหล่าทหารองครักษ์ที่ยืนขวางอยู่พลางซัดพลังปราณเข้าใส่จนพวกเขาได้รับบาดเจ็บล้มลงไปนอนกองกันอยู่บนพื้น
ร่างหนาหยุดลงตรงหน้าของหญิงสูงศักดิ์ก่อนจะยื่นมือไปหมายจะดึงแขนเล็ก พลันเขาต้องเบี่ยงกายหลบทันควันเมื่อสัมผัสได้ถึงประกายดาบที่วาดลงมายังแขนของตน แม่ทัพหนุ่มหมุนกายถอยออกห่างจากร่างของเช่อหลิวเล็กน้อย ก่อนจะเห็นเด็ก
