มารตีเผลอตัวตีมือลงไปที่ท่อนแขนแข็งแรงของมาเฟียหนุ่มอย่างไม่แรงมากนัก ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ควรทำมารตีเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจ อีตาลุงนี่ยิ่งโรคจิตอยู่ด้วยไม่ใช่ว่าจะพาเธอไปฆ่าทิ้งหรอกนะ
"หึ"
ได้รับกลับมาเพียงแค่เสียงหัวเราะในลำคอของคนพี่ที่ยังจับพลิกมือ พลิกแขนเธอดูราวกับกำลังสำรวจอะไรบางอย่าง แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เธออยากลงจากตักแกร่งของเขามากกว่า เพราะคนเริ่มเข้ามาในร้านเยอะมากแล้ว เธออาย
"อย่าขยับ"
"ฉันจะลงค่ะ"
"นั่งนี่แหละ"
"เดี๋ยวคุณลุงจะหนักนะคะ"
"ฉันพูดว่าหนักสักคำรึยัง"
มารตีทำหน้ามุ่ยเมื่อขอลงไปนั่งที่เก้าอี้ไม่สำเร็จ เธอนั่งรออีกเพียงนิดโดยไม่มีอะไรทำก็ทำได้แล้วมองบรรยากาศยามเช้าที่ไม่สงบสุขของเธอ ส่วนคนพี่นั้นไม่ต้องพูดถึงหรอกพลิกแขนเธอดูทั้งสองข้างก็ใช้นิ้วชี้ของตัวเองพันผมของเธอเล่นเหมือนเด็กขาดความอบอุ่น
"แล้วคุณลุงไม่ทำงานเหรอคะ"
รู้สึกเหมือนมันจะเงียบไปเธอเลยตัด
