CHAPTER 4
Sairung’s part
ฉันว่าฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก กลับเลยดีกว่า ต่อยจมูกเขาจนเลือดกำเดาไหลแบบนั้น กลัวเขาจะกินหัวเข้าให้ จึงดันตัวขึ้นนั่งแล้วเอากระเป๋าสะพายของตัวเองมาคล้องเข้ากับเรียวแขน
“ไหว?”
“ค่ะ” มองหน้าเขานิ่ง ๆ ขณะที่ตอบ
“ฮึ” เขาหัวเราะในลำคอแล้วผายมือไปที่ประตู “เชิญ”
“ค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะมาตามคุณไปทำงานนะคะ”
“เธอไม่เบื่อที่จะมาบ้างหรือไงนะ”
“เบื่อสิคะ” ถามอะไรแปลก ๆ ใครจะไม่เบื่อบ้างล่ะ
“ฉันก็เบื่อเธอ” คุณเพชรรีบย้อนกลับมาราวกับกลัวเสียหน้า
“ทนเห็นหน้าฉันอีกแค่ไม่กี่วันหรอกค่า” ฉันพูดเสียงเบื่อหน่าย
“กี่วัน” คุณเพชรถามกลับมาสั้น ๆ แล้วขยายความเพิ่ม “ฉันต้องทนเห็นหน้าเธอกี่วัน”
“ถึงสิ้นเดือนนี้ค่ะ คุณรวยรื่นให้ฉันพาคุณไปทำงานให้ได้ภายในหนึ่งเดือนเท่านั้นค่ะ”
คุณเพชรนิ่งเงียบไป สีหน้าของเขาคล้ายกับว่ากำลังใช้ความคิดอยู่ ฉันก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร จึงเลือกที่จะกลับก่
