CHAPTER 9
Phet’s part
ผมมองสายรุ้งกระตือรือร้นในการหาสถานที่แล้วอดยิ้มไม่ได้ เธอเป็นคนมุ่งมั่นจริง ๆ ทำนองว่าหากไม่ได้ก็จะไม่หยุด ตลอดหลายวันมานี่ผมต้องคอยสั่งให้เธอไปกินข้าวและกลับบ้าน ไม่อย่างนั้นก็ไม่ยอมหยุดทำ
“คุณไม่ไปกินข้าวหรือไง” และนี่ก็เป็นอีกวันที่ผมต้องถาม เลขาหน้าห้องสะดุ้งที่เห็นผมกลับมาแล้ว
“บ่ายโมงแล้วเหรอคะ” เธอดูนาฬิกาแล้วพูดต่อ “เที่ยงสิบนาที ทำไมคุณเพชรกลับมาไวจังเลยคะ”
“เดาว่าคุณน่าจะยังไม่ไปกินข้าวน่ะสิ”
ใบหน้าจิ้มลิ้มของสายรุ้งฉายแววฉงน “คุณเพชรกลับมาเพื่อมาสั่งให้ฉันออกไปกินข้าวเหรอคะ”
“จะบ้าเหรอ”
“แหะ ๆ ก็ว่าอยู่” สายรุ้งยิ้มเจื่อน เธอเกาท้ายทอยแก้เก้อ
“ผมซื้อข้าวมาให้ เข้ามากินด้วยกัน”
“คะ?”
“บอกว่าซื้อข้าวมาให้ เข้าใจยากเหรอ”
“ป เปล่าค่ะ” เธอมองในมือผมแล้วเอื้อมมาเพื่อที่จะแย่งไปถือ ผมก็เลยเดินหนีเข้าห้องไปเสียเลย ของแค่นี้ผมถือเองได้
สายรุ้งเดินตามเ
