“ปล่อยนะ ผมเจ็บ! ปล่อย!”
พอถูกปลุกด้วยการสาดน้ำซึ่งเป็นวิธีการอันป่าเถื่อน นิรันดรก็ถูกเจ้าของบ้านกระชากแขนลงจากเตียง เดินลากถูลู่ถูกังมุ่งตรงมายังบ่อจระเข้ทันที ไม่ได้ให้เวลาทำธุระส่วนตัวสักวินาที และที่เขาว่าสายจนตะวันขึ้นสูง กลับเป็นเพียงการหลอกลวง ในเมื่อเวลานี้ดวงอาทิตย์ยังเลียบขอบฟ้าอยู่เลย
นิรันดรร้องขอเพราะข้อเท้าแพลงยังส่งผลให้ปวดแปลบแทบทนไม่ไหว แต่ถึงอย่างนั้นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด จนกระทั่งมาถึงยังจุดหมาย ชายหนุ่มถึงยอมหยุด ปล่อยข้อมืออีกฝ่ายให้เป็นอิสระ ก่อนจะหันไปคว้าถังน้ำกับแปรงขัดบ่อด้ามยาว แล้วโยนใส่ตัวเด็กหนุ่ม
“ลงไป ถ้าทำไม่สะอาดก็ไม่ต้องขึ้นมา”
เขาสั่งด้วยท่าทีขึงขัง หากนัยน์ตามีประกายแห่งความยียวน ก่อนจะเดินไปตรงขอบบ่อเพื่อรับถังเนื้อสดจากคนรับใช้ รอคอยกระทั่งเด็กหนุ่มเดินลงบ่อ เขาก็เริ่มเอาด้ามเหล็กแทงโคร
