[KHUNGMEANG TALK]
“เมือง คืนนี้มีแกงจืดสาหร่าย จะเอากลับไปกินเปล่า?”
เสียงเรียกของใครคนหนึ่งดังขึ้นขณะผมเดินผ่านจุดกินข้าวของพนักงานตรงไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะวันนี้เข้างานสาย ทำให้พนักงานส่วนใหญ่ประจำกันอยู่ที่ห้องกินข้าวกันหมด ส่วนผมก็ตอบรับเสียงเรียกนั่นกลับไป
“เอา” ก่อนที่เท้าสองข้างจะเริ่มจ้ำเดินตรงไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้ง
ผมจำได้ดีตอนสมัยที่ยังอยู่ร่วมห้องกับเฌอ อาหารเย็นทุกมื้อจะต้องมีแกงจืดสาหร่าย เธอชอบ และผมก็ชอบเวลาที่เธอกิน และผมก็รู้ดีถึงสาเหตุที่ทำให้เธอพยายามหนีไปจากผม
‘มีกูคนเดียวไม่พอหรือไง ฮึก!’
‘โธ่ เฌอ เสียงดัง’
‘ทำไมอ่ะเมือง ชอบหรอผู้หญิงร่านๆ อ่ะ ฉันจะได้ทำบ้าง!’
เพียะ!
‘อยากร่านมากใช่ปะ มาร่ายที่ตีนกูนี่เฌอ’ ฝ่ามือของผมในตอนนี้ มันยังชาอยู่เลย พอนึกถึงเรื่องเก่าๆ มันยังชาราวกับเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน
ผมอยากเริ่มต้นใหม่ และรู้ดีว่ามันอาจจะยา
