หวง

1482 คำ
          “ ดินเป็นบ้าอะไรเนี่ย ทำไมทำกับแอนแบบนี้ ”           “ ผมขอโทษ แต่ผมไม่มีอารมณ์จริง ๆ แอนยังจะมาบังคับ ”           “ หมดสมรรถภาพทางเพศหรือไง ทำไมคืนนั้นไม่เห็นเป็นแบบนี้ ”           “ ผมไม่รู้ ผมไม่มีอารมณ์ ”           “ แล้วมาผลักหัวแอนแบบนี้เนี่ยนะ ”           “ ก็ผมห้ามแอนแล้ว แอนไม่ฟังเอง  ”           “ ก็แอนอยากอ่ะ ถ้าดินทำให้แอนไม่ได้ แอนไปนอนกับคนอื่นก็ได้ ”           “ เชิญ ” ผมบอกไม่เหลือเยื่อใย พลางรีบลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ทำท่าจะเดินออกจากห้อง           “ แล้วนั่นจะไปไหน ”           “ ไปหาปริมไง ”           “ ยัยอ้วนดำนั่นน่ะนะ ”           “ อย่ามาว่าปริมแบบนั้น ”           “ ทำไมจะว่าไม่ได้ ”           “ เธอเป็นเพื่อนรักของผม ”           “ ดินจะไปทั้งที่แอนนั่งอยู่ในห้องของดินเนี่ยนะ ”           “ แอนจะกลับก็ได้นะ ”           “ ทุเรศ ! ” อยู่ ๆ เธอก็ตวาดผมเสียงดัง ผมหันขวับ           “ ทุเรศอะไรวะ ”           “ ก็แฟนมาหา เสือกจะทิ้งแฟนไปหาคนอื่น ”           “ ปริมไม่ใช่คนอื่น ผมกับปริมเป็นเพื่อนรักกัน เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก แล้วผมก็ไม่เคยบอกแอนว่าเราเป็นแฟนกัน คืนนั้นคุณเองเป็นฝ่ายยั่วผมแล้วบอกเองว่าขอวันไน้ท์แสตนด์ดิ้ง จำไม่ได้หรือไง ”         เธอนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะส่งยิ้มให้ผมอย่างอ่อนหวานจนผมนึกกลัว ผู้หญิงคนนี้อารมณ์เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาโคตรไว           “ แอนขอโทษ หลังจากคืนนั้น แอนก็แค่คิดว่าเราเข้ากันได้ดีและน่าจะเป็นได้มากกว่านั้น ”           “ เราเข้ากันได้ดีแค่เรื่องเซ็กส์ ถ้าจะเป็นมากกว่านั้น ต้องใช้เวลาอีกมาก ” หน้าสวยเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วเขม็ง           “ มากแค่ไหน มากเท่าเพื่อนรักของดินหรือเปล่า รู้สึกจะออกหน้าออกตาเกินไป เอ๊ะ หรือว่าชอบของแปลกแบบนั้น ”           “ ถ้าคุณว่าปริมอีกครั้ง ผมจะไม่ทน ”           “ ว้าว คุณชอบของแปลกจริง ๆ ด้วย ” ผมเดินไปเปิดประตูกว้าง           “ เชิญ ! ”           นั่นแหละ เธอเลยกระแทกส้นเท้าตึงตังเดินออกไป           ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงเสียดายที่ความขาวสวยหลุดมือไป แต่ครั้งนี้ผมกลับรู้สึกโคตรดีใจ ผมรีบพุ่งไปยังห้องของปริมแล้วเคาะรัว เงียบ ไม่มีสัญญาณตอบรับ ลองเคาะอีกทีก็เงียบ           หรือปริมจะโกรธที่ทิ้งให้กินข้าวคนเดียว           ผมเคาะ ๆๆ อีกหลายครั้ง ไม่มีเสียงตอบ เลยเลือกที่จะไปหยิบโทรศัพท์โทรหา ดังหลายครั้งแต่เธอก็ไม่รับจนผมหงุดหงิดด้วยความเป็นห่วง ผมส่งข้อความไปในไลน์          “ เคาะห้องอยู่ตั้งนานก็ไม่เปิด โทรหาก็ไม่รับโทรศัพท์ เป็นบ้าอะไร ”            นานสองนานเธอก็ไม่เปิดอ่าน           “ อยู่ไหน กับใคร ”           เงียบ          “ ถ้าไม่ตอบ จะโทรไปบอกน้าปลาแล้วนะว่าหนีเที่ยว ”           ก็ยังเงียบ          “ กลับมาเถอะ ผู้หญิงคนนั้นกลับไปแล้ว ”           เงียบ          “ ขอโทษ.. ”           นั่นคือข้อความสุดท้ายจากใจของผม พาร์ทของปริม          “ ขอโทษ.. ”           สี่ทุ่ม หลังจากออกไปกินเดินห้าง ดูหนัง หาอะไรกินกับแนน และอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อย ฉันพึ่งเปิดข้อความที่ดิน ส่งมาในไลน์ล่าสุด           ขอโทษทำไม ไม่เห็นจำเป็น..           กระนั้น ฉันก็เผลอคลี่ยิ้มออกมาจาง ๆ           “ ยิ้มอะไรคนเดียวจ๊ะปริม ” แนนที่กำลังยัดโดนัทเข้าปากถามฉันขณะเคี้ยว           “ อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก ก็ยิ้มไปเรื่อยเปื่อยน่ะ ”           “ ทำไม คุยไลน์กับแฟนเหรอ ” เธอชะโงกหน้าเข้ามาแล้วเห็นแอพพลิเคชั่นสีเขียวที่ฉันกำลังเปิด ฉันเลยรีบซุกมันลงใต้ผ้าห่ม           “ บ้า ฟงแฟนที่ไหนกันเล่า เรายังไม่มีแฟนหรอก ”           “ อะจริงดิ ”  ฉันพยักหน้าหงึกหงัก           “ จริงพันเปอร์เซ็นต์ ทั้งอ้วนทั้งดำอย่างเราใครเขาจะมาชอบ ”           “ แหม นี่ไม่รู้จริง ๆ หรือไงว่าตัวเองสวย ”           “ ขอบคุณนะที่ช่วยชมกันเอง แต่เรารู้ตัวเองน่า ”           “ ปริมไม่ได้อ้วนเลยนะ แต่ปริมอวบอัดมีทรวดมีทรงถ้าอ้วนก็ต้องเป็นช้างหนักแปดสิบห้าอย่างเรานี่ แถมปริมยังหน้าคมเข้ม เซ็กซี่มาก ไม่รู้ตัวเหรอ  ”           “ ไม่ต้องพูดให้เราดีใจหรอก แนนนั่นแหละที่ทั้งหน้าตาน่ารัก ผิวก็ขาวสวย นิสัยก็ดี แถมมีแฟนอย่างพี่อาร์ทที่น่ารักและคอยดูแล ”           ใช่ค่ะ แนนมีแฟนแล้ว แถมทั้งหล่อทั้งรวยเสียด้วย แม้ว่าแนนจะอ้วนแต่พี่อาร์ทก็ยังรัก ทั้งรักทั้งเปย์ ตามใจทุกอย่าง เพราะแนนน่ารักนิสัยดี ขนาดฉันยังนิยมชมชอบเธอเลย           “ สักวันปริมก็ต้องมีเหมือนแนนแหละ ว่าแต่ว่าเพื่อนรักตัวสูง ๆ ที่ชอบไปไหนมาไหนด้วยกันนั่นล่ะ ”           “ ไอ้แผ่นดิน เพื่อนเรา เราบอกแนนหลายครั้งแล้ว ”           “ จริงเหรอ แล้วเมื่อกี้อ่านไลน์แผ่นดินด้วยหรือเปล่า ”           “ อืม ”           “ แล้วทำไมต้องยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ”           “ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรแนน เราก็ปกติ ”           “ แอะ ๆๆ ” แนนแซว เล่นเอาฉันหน้าแดง พลันเสียงโทรศัพท์ก็สั่น ฉันหยิบมาดู           “ แผ่นดินเพื่อนรักโทรมาใช่ไหมล่ะ ” แนนดักคอ ฉันไม่ตอบ ได้แต่หลบสายตาเธอแล้วกดรับ           “ เป็นบ้าอะไรทำไมไม่รับโทรศัพท์ แล้วนี่อยู่ไหน ทำไมป่านนี้ไม่กลับหอ ”           “ เอาทีละคำถามสิ ”          “ ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ”           “ ดูหนังอยู่เลยปิดเสียง ”          “ กับใคร ”           “ เพื่อน ”          “ ผู้หญิงหรือผู้ชาย เรารู้จักหรือเปล่า ”           “ มันก็เรื่องของเราป่ะวะ นี่มันอะไรกันดิน เราไม่ใช่เด็กแล้วนะเว้ย ”          “ ก็รู้ไงว่าไม่ใช่เด็ก โตเป็นสาวแล้ว เราถึงได้ห่วง ”           “ ห่วงบ้าห่วงบออะไรวะ เราไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะเว้ย ”          “ แล้วตอนนี้อยู่ไหน เคาะห้องเป็นร้อยรอบ กะจะพังประตูเข้าไปอยู่แล้ว โทรไปก็ไม่รับสาย ”           “ อยู่ห้องเพื่อน ”          “ ป่านนี้ควรจะกลับห้องได้แล้วนะปริม สี่ทุ่มกว่าแล้ว ”           “ เราไม่กลับ จะค้างที่นี่เลย ”          “ อะไรกันปริม เป็นผู้หญิงจะเที่ยวไปนอนค้างห้องคนโน้นคนนี้ไปทั่วได้ยังไง ”           “ ทำไมจะไม่ได้ ไม่เห็นมีอะไรจะเสียหาย ”          “ เสียหายสิ ใครเขาจะมองยังไง วิ่งไปนอนห้องโน้นห้องนี้ เห็นทีเราต้องโทรบอกน้าปลา ”           “ จะบ้าหรือไงดิน เรื่องแค่นี้ต้องเอาไปฟ้องแม่ปัญญาอ่อน ทีเรายังไม่เคยฟ้องป้าเดือนเลยว่าดินทำตัวแบบไหน สำส่อนยังไงบ้าง ”          “ ปริม พูดจาให้มันดี ๆ หน่อย นี่เราเป็นห่วงปริมนะ ”           “ หรือไม่จริง แล้วดินก็มาพูดไม่ดีกับเราก่อน ”          “ เราเป็นผู้ชาย ปริมเป็นผู้หญิง มันไม่เหมือนกัน ”           “ งั้นแปลว่าผู้ชายมั่วได้ พาผู้หญิงมาไม่ซ้ำหน้าก็ไม่น่าเกลียด อย่างนั้นสินะ ”          “ นี่ปริมว่าเราเหรอ เราหวังดี โทรมาด้วยความเป็นห่วง แต่ปริมมาว่าเราสำส่อน มาว่าเราไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้เนี่ยนะ คิดถึงจิตใจเรามั่งหรือเปล่า”           “ แล้วดินล่ะ เคยนึกถึงจิตใจเราบ้างไหม อยู่ ๆ ก็ทิ้งเราไปกับผู้หญิงคนอื่น หรือว่าเป็นผู้หญิงไม่มีสิทธิ์รู้สึก เพราะผู้ชายสามารถทำได้ทุกอย่าง มั่วได้ตามที่ใจต้องการ เคยคิดบ้างไหมว่าเราจะรู้สึกยังไง ” ฉันเผลอพร่างพรูอะไรไปยาวเหยียด ปลายสายเงียบไปอึดใจหนึ่ง ฉันด้วย แนนก็เช่นกัน          “ ปริม.. ”           “ ... ”          “ หึงเราเหรอ ”           “ จะบ้าเหรอดิน พูดบ้าอะไร ” ฉันโวยวายกลบเกลื่อน          “ ก็ปริมพูดแบบนั้น ”           “ ไม่ได้หึง เพื่อนกันจะมาหึงกันได้ไง แค่..เอ่อ.. แค่รู้สึกไม่ดีที่โดนทิ้ง แถมทิ้งเพื่อไปมีอะไรกับผู้หญิง ”          “ วันนี้เราไม่ได้มีอะไรกับแอน ”           “ โกหก ”          “ เรื่องจริง อย่ามางี่เง่าปริม ”           “ เราไม่ได้งี่เง่า เราได้ยิน ”          “ ได้ยินอะไร ? ”           “ ก็.. เอ่อ.. ”          “ อย่าบอกนะว่าแอบฟังเราอะ ”           “ เออ อะไรก็ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าเราแค่รู้สึกแย่ที่โดนทิ้ง เป็นดินจะรู้สึกยังไงล่ะ ”          “ แค่นั้น ? ”           “ เออสิวะ ”          “ เราขอโทษ ”           “ ... ”          “ ยกโทษให้เรานะ ”           “ ... ”           “ นะปริม น้าค้าคนดี ” ไอ้บ้าดินมันส่งเสียงอ้อนมาตามสาย เล่นเอาฉันใจสั่น ไอ้บ้าเอ๊ย ใครสั่งใครสอนให้ใช้น้ำเสียงแบบนี้กับเพื่อน รู้ไหมว่ามันทำให้เพื่อนจะคลั่ง          “ ปริมจ๋า ”           “ พอ พอแล้ว จะอ้วก ”          “ หายโกรธแล้วใช่ป่ะ ”           “ อืม ”           “ งั้นเดี๋ยวเราไปรับกลับห้องนะ ”           “ บ้า จะมาทำไม เรานอนห้องแนนก็ได้ ”          “ อ๋อ อยู่ห้องแนน โอเค อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงเจอกัน เก็บของไว้รอเลย ”           “ เดี๋ยวก่อน ดิน ดิน ! ”          “ ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ” มันกดตัดสายไปแล้ว ฉันโทรกลับไปมันก็ไม่รับ มันกำลังเดินทางมารับฉันจริง ๆ 
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม