โจชัวก็มองเธอตัดหอยนางโรมมาใส่จานของเขาอย่างอึ้ง เพราะแค่อาหารมันไม่เท่าไหร่หรอกแต่ที่ทำให้เขาอึ้งก็คือคำพูดของเธอที่ช่างกล้าพูดขึ้นมาต่อหน้าแม่ของเขาและเธอที่นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ด้วยนี่สิ นี่เธอเป็นผู้หญิงยังไงวะเนี่ย ไม่มีความอายหรือไง
“ไม่ปฎิเสธแบบนี้ลูกน้าคงจะชอบทานแน่ๆเลย ใช่ไหมลูก ตอบให้หนูปิ่นเขาชื่นใจหน่อยสิ เขาอุตส่าห์ตักอาหารให้เราตั้งหลายรอบแน่ะ” สุภัสสรพูดออกไปด้วยรอยยิ้มชอบใจ เพราะรู้สึกว่าปิยวดีนั้นจะรุกลูกชายของเธออยู่ เธอก็รีบพูดเสริมช่วยไปทันที
“หน้าตามันก็พอจะทานได้แหละครับมัม แต่ไม่รู้ว่ามันจะอร่อยเหมือนน่าตาหรือเปล่า เพราะอาหารบางอย่างถึงจะอยู่ในร้านอาหารเริดๆ ทำออกมาหรูหราน่ากินแค่ไหน แต่บางทีมันก็ไม่อร่อยก็มีเยอะแยะครับ จริงไหมครับคุณปิ่น…” โจชัวพูดตอบกลับไปแล้วแลสายตาไปมองปิยวดีที่นั่งข้างๆด้วยสีหน้ายิ้มกวนๆ
“จริงค่ะ งั้นคุณโจชัวก็ต้องลองชิมดูก่อนสิคะ ไม่งั้นจะรู้
