ผมหมดความอดทน เผลอตะคอกออกไปจนได้ หยาบคายอีกต่างหาก คชาชะงัก ละสายตามามองผมแทนรุ่นพี่ได้ ขณะที่ผมเองก็ชะงักเมื่อตระหนักได้ว่าเสียงตะคอกเมื่อกี้มันดังพอที่จะทำให้ได้ยินกันค่อนโรงอาหาร และแน่นอน พี่ชิณณ์ที่มองซ้ายขวาหาผมอยู่ก็ได้ยินเช่นกัน เขาชะงักขาที่สาวเท้าเดิน ก่อนจะหันมามองเห็นผม จังหวะเดียวกับที่ผมดันเงยหน้าขึ้นหันไปมอง โป๊ะเชะ! สบตาพอดีเลย พริบตาเดียว เสื้อผ้าบนตัวเขาก็อันตรธานหายไปกับตา กลายร่างจากพี่ชิณณ์เป็นองค์พ่อฮิคารุซามะเตรียมถ่ายหนังสดทันตาเห็น
วะ...เวรเอ๊ย อุตส่าห์หลบแล้วนะ ยังจะมาเห็นอีก!
หงุดหงิดขึ้นมาในเสี้ยววินาที แต่มีแค่ผมแหละที่หงุดหงิด เพราะพี่ชิณณ์หาตัวผมเจอปุ๊บ ก็ยกมือขึ้นโบกเรียกปั๊บ
"มาวิน!"
น้ำเสียงระรื่นมากกก ระรื่นแค่เสียงไม่พอ เดินระริกระรี้เข้ามาหาพร้อมสีหน้าดี๊ด๊าด้วย ส่วนผมก็ทำหน้าไม่ถูกทันควันที่ได้เห็นส่วนไม่พึงมองกลางลำตัวของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว
โอ
