"พี่คี" เสียงหวานอันคุ้นเคยที่ดังขึ้นพร้อมกับประตูห้องพักพิเศษสำหรับผู้ป่วยที่ถูกเปิดเข้ามานั้นทำให้คีเผยยิ้มออกมาได้แทบจะทันทีเลยละครับทุกคน
"เจ็บมากไหมคะ" ยัยแก้มใสของคีเธอนั่งลงบนเตียงก่อนจะเลื่อนมือนุ่มนิ่มมาแตะเบ้าตของคีที่ยังคงบวมช้ำเบาๆ
"เจ็บครับ แต่...คีเองก็ผิดเหมือนกันครับที่พูดจาไม่ให้เกียรติหนู คีขอโทษครับ" ก็อย่างที่แม่ของคีบอกแหละครับความหึงหวงมันไม่ใช่เหตุผลที่เราจะยกเอาคำพูดหรือการกระทำที่รุนแรงออกมาเพื่อจะทำร้ายจิตใจและร่างกายของใครอีกคน
"หนู...โมโหมากไปหน่อยค่ะ" เธอยกมือพุ่มไหว้ก่อนจะก้มลฃกราบลงบนหน้าอกคี และไม่ต้องถามนะครับว่าคีจะให้อภัยเธอไหม เพราะคีหายโกรธเธอตั้งแต่ที่ได้เห็นว่าเธอก้าวผ่านประตูห้องพักพิเศษสำหรับผู้ป่วยมาแล้วละครับ
"หนูขอโทษค่ะ"
"อย่ากราบคีเลยครับ" ผมออกแรงดันมือเล็กนั้นออกเบาๆ ให้ออกห่างไปจากตัว "เพราะคีเองก็ผิดจริงๆ คีขอโทษนะครับ ขอโทษจริงๆ"
"ห
