"พี่โทโมะ..." ฉันเอ่ยเรียกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเบาหวิวอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก เพราะถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะมีหน้าตาที่ละม้ายคล้ายกันกับพี่โทโมะจนแทบที่จะเป็นคนๆ เดียวกัน แต่สัญชาตญาณบางอย่างมันกลับยืนยันกับฉันมาว่าคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้...ไม่ใช่เขา
"กูไม่ใช่โทโมะ!" ผู้ชายคนนั้นตะเบ็งเสียงออกมาพร้อมด้วยลงแรงบีบตรงแก้มของฉันหนักขึ้นจนฉันรู้สึกเจ็บไปหมดแต่ก็ขัดขืนไม่ได้
"แต่ดีเลยที่มึงจำน้องชายของกูได้ กูจะได้ไม่ต้องเสียเวลาทวนความจำของมึงไปมากกว่านี้!"
"มึงเป็นพี่ชายของพี่โทโมะอย่างนั้นเรอะ! แล้วไม่ทราบว่ามึงจะมาทำแบบนี้กับกูทำไมวะ! กูเคยไปทำอะไรเอาไว้ให้มึงไอ้ชั่ว!" ในตอนนี้ทั้งความรู้สึกสิ้นหวังและความรู้สึกสับสนมันได้ผสมกันมั่วไปหมดอยู่ในหัวสมองเล็กๆ ของฉันที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเคยได้ไปก่อเวรกรรมต่อมันมาตั้งแต่ชาติปางไหน
"มันไม่ใช่เรื่องที่มึงต้องรู้หรอก! ถ้าจะมีสิ่งไหนมีมึงควรจะร
