บทที่2 เพื่อนร่วมงาน
1059 คำ
บทที่2
เพื่อนร่วมงาน
โรงพยาบาล Prestige Medical center
อัญชิตาเดินเข้ามาเหยียบในโรงพยาบาลตามคำสั่งของคุณพ่อของเธอและแผนกที่เธอต้องไปคือฝ่ายการเงินชีวิตคุณหนูอัญตกอับถึงเพียงนี้แล้วหรืออย่างไร เพียงแค่ก้าวเข้ามาอัญชิตาก็สัมผัสได้ถึงแรงอาฆาตของเต่าล้านปี มนุษย์ป้าหมายเลขหนึ่งรีบเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของอัญชิตาพร้อมมองกวาดสายตาไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้า
"สวัสดีค่ะหนูชื่ออัญชิตาวันนี้มาแนะนำตัวให้ทุกคนรู้จัก ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปหนูจะมาทำงานที่นี่ร่วมกับทุกคนหวังว่าจะได้รับการต้อนรับที่ดีจากเพื่อนร่วมงานนะคะ^^"
"ใครรับเธอเข้ามาทำงานที่นี่ไม่ทราบ?"
นั่นไงมนุษย์ป้าหมายเลขหนึ่งทำท่าทีไม่พอใจเธอเข้าแล้วแต่ถามว่าเธอแคร์ไหมก็หาแคร์ไม่คิดจะงัดก็มาเลยค่ะ
"คนที่มีอำนาจมากไงคะคุณป้า^^"
อัญชิตาหยิบเอกสารการรับรองจากผู้บริหารให้มนุษย์ป้าดู กลุ่มสาวใหญ่ไฟแรงรีบลุกพรวดมาตรวจสอบจนแน่ใจว่าเธอได้รับการยืนยันให้มาทำงานที่นี่จึงยอมถอยทัพให้เธอเข้ามาจัดโต๊ะทำงาน อัญชิตามองโต๊ะทำงานของเธอแล้วถึงกับเบ้ปาก ทำไมถึงต้องเป็นเธอด้วยทำไมพ่อของเธอถึงไม่ใจกว้างให้เธอทำงานที่มันตรงสายสักหน่อยแบบนี้เธอรับไม่ได้ พักกลางวันอัญชิตารู้ตัวทันทีว่างานนี้มันไม่เหมาะกับเธอเลยอยากจะหนีออกไปจากโรงพยาบาลมันเสียตอนนี้แต่สายตาของเธอดันหันไปเจอชายหนุ่มรูปงามที่คุ้นหน้าคุ้นตาเดินหายเข้าไปในลิฟต์ จากที่จะหนีกลับบ้านเธอรีบเดินสับขาตามไปทันที
"หรือว่าเขามาเยี่ยมใครไปแอบดูสักหน่อยดีกว่า ^^"
เธอเดินมายังชั้นผู้บริหารโดยไม่รู้เลยว่าวันนี้มีการประชุมบุคลากรทางการแพทย์ในช่วงบ่ายพอเห็นเขาเดินหายเข้าไปในห้องริมสุดเธอก็เปิดพรวดเข้าไปพร้อมเอ่ยขานอย่างน่าอายจนทุกคนในห้องหันมามองแม้แต่พ่อของเธอที่นั่งอยู่หัวโต๊ะยังยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองเพราะความอับอายดีที่เขาไม่ได้ป่าวประกาศให้คนรู้ว่าอัญชลีเป็นลูกสาวของเขา
"ฮายยยยย สุดหล่อเจอกันอีกแล้วนะคะวันนี้สนใจมาดื่มมาดริ๊งกับพี่ไหมน้อง อ๊ากกกกก!!!!"
"คุณเป็นใครคะเข้ามาที่นี่ได้ยังไง" คุณหมอแพนหันมามองพอเห็นป้ายชื่อพร้อมตำแหน่งงานเธอก็วางมาดใส่อัญชิตาทันที "อยู่แผนกการเงินแล้วขึ้นได้ยังไงฉันจะแจ้งเรื่องนี้กับป้านวล!"
"เอาล่ะๆ น่าจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดหนูออกไปเถอะชั้นนี้เป็นชั้นของผู้บริหารคราวหลังอย่าขึ้นมาที่นี่อีก" คุณพ่อของอัญชิตารีบตัดบทแล้วพยักหน้าให้ลูกสาวออกไป
อัญชิตารีบยกมือไหว้ทุกคนแล้วเดินออกมาด้วยความโมโหเป็น เป็นถึงลูกสาวเจ้าของโรงพยาบาลเชียวนะทำไมทุกคนถึงได้มองเธอเป็นตัวตลกแบบนี้กัน แม้เธอจะรู้สึกอับอายขายขี้หน้าแต่อย่างน้อยเธอก็รู้ว่าหนุ่มหล่อที่เธอหมายปองอยู่นั้นเป็นคุณหมออยู่ที่นี่พอรู้แบบนี้อัญชิตาก็อยากป่วยขึ้นมาทันที
ช่วงบ่ายเธอกลับเข้ามาทำงานก็เจอกับสายตาของมนุษย์ป้าที่ติฉินนินทาแถมยังพูดคุยกันว่าเธอนั้นเปรียบเสมือนม้าดีดกะโหลกไม่มีความเรียบร้อยไม่เหมาะสมที่จะเป็นกุลสตรีไทยซึ่งอัญชิตาก็ยกยิ้มมุมปากกลับไปให้กับมนุษย์ป้าเต่าล้านปีเธอมาที่นี่เพื่อมาทำงานแลกเงินจนกว่าคุณพ่อของเธอจะยอมรับว่าเธอนั้นก็มีความอดทนและมีความเก่งไม่ต่างจากท่าน
"เป็นสาวเป็นนางทำตัวไม่มีราคา" ป้านวลพูดลอยๆ ก่อนจะปิดกระจกบานเล็กและเก็บเครื่องสำอางใส่กระเป๋า
"กระเป๋าที่หนูใช้ใบละ 2 ล้านลิปสติกที่ทาราคาหลักพันถึงจะเป็นสีแดงแต่ก็เป็นสีแดงที่มีราคาไม่เหมือนสีแดงอบต.แบบที่ใครบางคนใช้นะคะ^^"
มนุษย์ป้าล้านปีได้แต่กำหมัดแน่นขืนทำอะไรมากกว่านั้นเด็กนี่อาจจะนำเรื่องราวไปฟ้องทำให้ตนถูกไล่ออกก็ได้ เพื่อนๆ ของป้านวลเริ่มจับกลุ่มพูดคุยกันถึงพฤติกรรมไม่น่ารักของเพื่อนร่วมงานวัยทีนที่ดูแรงแซงทางโค้ง
ถึงเวลาเลิกงานอัญชิตารีบเดินออกมาจากห้องฝ่ายการเงินแต่เธอก็สะดุดเข้ากับกระเป๋าเสื้อผ้าและกระเป๋าเดินทางที่มันคุ้นหูคุ้นตาชัดเจนนี่มันกระเป๋าของเธอหมายความว่ายังไงกันทำไมเสื้อผ้าแล้วกระเป๋าราคาแพงถึงได้มาอยู่ที่นี่
"อะไรกันเนี่ย!!"
"หลังจากนี้ลูกต้องไปอยู่หอพักของโรงพยาบาลถ้าลูกกลับไปอยู่ที่บ้านก็จะกลับไปใช้เงินเกินตัวหลังจากนี้ลูกต้องดูแลตัวเองให้ดีมีอะไรไม่ต้องโทรหาพ่อจงรู้จักแก้ปัญหาด้วยตนเอง พ่อขอตัวก่อนมีนัดกินโอมากาเสะกับเพื่อน^^"
"หาาาา อะไรกันเนี่ยไม่จริง!!!!"
อัญชิตาเดินลากกระเป๋าทั้ง 3 ใบอย่างทุลักทุเลมาที่หอพักด้านหลังโรงพยาบาลเธอต้องอยู่ที่นี่จนกว่าพ่อของเธอจะพอใจทำไมโลกนี้ช่างโหดร้ายกับเธอนะคุณหนูอัญผู้สูงส่งตกจากฟ้าขาหักดังเป๊าะมาถึงห้องพัก 108 เธอก็ไขกุญแจเข้าไปจากที่คิดว่าห้องนี้มันต้องสะดวกสบายพอของเธอคงไม่ใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้นแต่กลับกลายเป็นว่าทั้งห้องมีเพียงเตียงไม้โบราณค่ำคึกและตู้เสื้อผ้าไม้สักที่เห็นแล้วนึกว่าบ้านผีสิง อัญชิตาแทบทรุดลงกับพื้นห้องน้ำของเธอมันยังใหญ่กว่าห้องนี้ทั้งห้องแล้วเธอจะใช้ชีวิตอยู่ได้ยังไง
"ฮือออออ ช่วยด้วย ฮือออออ"
-----------------------------------
โธ่ลูกสาวววว น่ามสานจริงๆ
- ผู้เขียน
