บทที่ 5 อุบัติเหตุเป็นใจ (2)

1079 คำ
“เป็นยังไงบ้างดีขึ้นไหม” ชายหนุ่มถามหญิงสาวด้วยความห่วงใย หลังจากที่อุ้มเธอขึ้นมาบนห้องทำงาน ท่ามกลางสายตาของพนักงานที่พากันสงสัยว่า ผู้หญิงที่เจ้านายอุ้มคือใครกัน แล้วถือวิสาสะจัดการทายาตรงข้อเท้าบวมแดงให้เสร็จสรรพ ใบหน้าของท่านรองประธานสุดหล่อดุดันขึ้นมา เมื่อเห็นรอยฟกช้ำที่เท้าของเธอ มัดไหมพยักหน้าตอบรับก่อนสะดุ้งตกใจ เมื่อเห็นกระโปรงสีสวยที่ใส่มามีรอยขาดยาวจนถึงปลีน่อง จึงพยายามใช้มือทั้งสองข้างปกปิดมันด้วยความทุลักทุเล เพราะกระโปรงสั้นพอสมควร ลูคัสหันไปมองจึงเห็นเรียวขาสวย ๆ ด้วยความไม่ตั้งใจ พอได้สติก็รีบลุกขึ้นยืนแล้วถอดเสื้อสูทส่งให้เธอ “เอาเสื้อของผมไปปิดก่อน” “เอ่อ ขอบคุณมากค่ะ” “คุณแน่ใจเหรอ ไม่ไปหาโรงพยาบาลให้หมอตรวจสักหน่อยหรือ” “ไม่เป็นไร เจ็บแค่นี้เองอีกวันสองวันก็หาย” “เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้านก็แล้วกัน” “อย่าดีกว่าค่ะ ดิฉันเกรงใจ คิดว่าพักสักหน่อยน่าจะขับรถกลับบ้านเองได้” “ผมว่าอย่าเพิ่งใช้เท้าตอนนี้เลย มันจะทำให้อาการของคุณแย่ลง” “แต่...ดิฉัน” / “ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด อีกอย่างเลิกแทนตัวเองว่าดิฉันด้วย ฟังแล้วมันขัดหูยังไงก็ไม่รู้” “แล้วคุณลูคัสจะให้ดิฉันแทนตัวเองว่าอะไรคะ” “แทนตัวว่า ‘ไหม’ ผมอยากให้คุณแทนตัวเองว่าไหม” “ค่ะ ไหมก็ไหม” “งั้นคุณนั่งรอสักแป๊บ ผมจัดการเอกสารที่ด่วน ๆ ก่อนแล้วจะไปส่ง” “คือ...ก็ได้ค่ะ” คนเจ็บตั้งท่าจะอ้าปากปฏิเสธ แต่เห็นเขาทำหน้าดุจึงเปลี่ยนคำพูดอย่างฉับพลัน ชายหนุ่มจึงยิ้มเล็กน้อยตรงมุมปาก ก่อนจะเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานที่มีแฟ้มเอกสารกองไว้มากมาย จากนั้นก็ผ่อนลมหายใจออกมา เพราะเมื่อกี้ใจสั่นหวั่นไหวกับเรียวขาของเธอไม่น้อยแต่พยายามเก็บอาการ ยิ่งได้เห็นความขาวของปลีน่องผ่านรอยแยกของกระโปรงร่างกายก็เกิดปฏิกิริยาทันที ราวกับไม่เคยเห็นมาก่อนจนเขาต้องเสียสละเสื้อสูทราคาแพงให้เธอเอาไปห่ม เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ ๆ ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง ด้วยฝีมือของแดเนียล ที่เข้ามารายงานความคืบหน้า เกี่ยวกับคนร้ายที่ขี่รถชนมัดไหมแล้วหนี ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นวินมอเตอร์ไซค์แถวนี้ ที่ขับรถเร็วเพราะรีบไปรับผู้โดยสาร “คุณจะเอาเรื่องผู้ชายคนนี้ไหม” ลูคัสหันไปถามคนเจ็บที่นั่งหน้าซีดเนื่องจากข้อเท้าเริ่มเจ็บแปลบ ๆ มากขึ้นบวกกับสองสามคืนที่ผ่านมาเธอนอนดึกด้วยร่างกายจึงไม่ค่อยสดชื่นมากนัก มัดไหมไม่ต้องการให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ จึงส่ายหน้าเบา ๆ อีกอย่างเธออยากกลับบ้านแล้วด้วย ตอนนี้ร่างกายโหยหาเตียงนอนเป็นอย่างมาก ถ้าได้นอนสักตื่นน่าจะดีขึ้น ความคิดนี้โผล่ขึ้นมาก่อนจะอธิบายให้ลูคัสที่กำลังทำหน้ามุ่ยไม่สบอารมณ์ได้เข้าใจ “ไม่เอาค่ะ ปล่อยเขาไปเถอะ ขี้เกียจเอาเรื่องให้วุ่นวาย แต่ฝากบอกเขาด้วยว่าวันหลังให้ระวัง ๆ หน่อย ไม่งั้นไม่จบสวยแบบนี้แน่” “ได้ยินแล้วใช่ไหมแดเนียล” “ครับ เจ้านาย” “ไปจัดการตามที่คุณมัดไหมบอก” เลขารับคำสั่งจากเจ้านายเรียบร้อย ก็รีบเดินออกไปปล่อยให้สองหนุ่มสาวนั่งอยู่ด้วยกันตามลำพัง ลูคัสเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของหญิงสาวจึงไม่รอช้ารีบลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหาเธอทันที ก่อนจะเอามือไปแตะตรงหน้าผากเพื่อวัดไข้ การกระทำของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวตกใจผงะไปข้างหลังเล็กน้อย แต่สุดท้ายคนเจ็บก็ยอมให้คุณหมอจำเป็นวัดไข้ เพราะรู้สึกเหมือนตัวรุม ๆ คล้ายจะไม่สบายอยู่เหมือนกัน และการกระทำของเขาก็เป็นเหตุให้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน “คุณตัวอุ่น ๆ ผมว่าไปหาหมอดีกว่า” “ไม่ไปได้ไหมคะ” บอกเขาเสียงอ่อน วิงวอนทางสายตาเพื่อให้ลูคัสตามใจ “ไม่ได้ ผมว่าคุณต้องไป ดูหน้าคุณสิซีดมากเลย” ไม่รอให้มัดไหมปฏิเสธอีก คนตัวโตถือวิสาสะอุ้มหญิงสาวขึ้นแนบอกพร้อมกับคว้ากระเป๋าสะพายสีสวยมาสะพายไหล่แทน ด้วยความที่หญิงสาวไม่มีแรงจึงเลิกพยศแล้วยอมอยู่นิ่ง ๆ ในอ้อมกอดของว่าที่พ่อของลูก ในระหว่างที่ยืนอยู่ในลิฟต์เธอก็สังเกตใบหน้าของเขาไปด้วยทำให้เห็นว่าลูคัสหล่อมาก หล่อมากจริง ๆ หล่อชนิดที่เธอไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อนตั้งแต่เกิดมา ถ้ามีลูกเป็นลูกชายก็คงหล่อไม่แพ้พ่อ ถ้ามีลูกเป็นผู้หญิงก็คงสวยมากแน่ ๆ เธอคิดในใจ รอยยิ้มเล็ก ๆ จึงปรากฏตรงมุมปากของคนเจ็บก่อนที่ใบหน้าซีดเซียวจะซบลงบนอกแกร่งอย่างคนอ่อนแรง เมื่อมาถึงโรงพยาบาลมัดไหมก็ถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที เนื่องจากเธอหมดสติในขณะนำตัวส่งโรงพยาบาล ทำให้ลูคัสเดินไปเดินมาด้วยความเป็นกังวล แต่ไม่นานนักประตูห้องก็เปิดออก พร้อมกับหมอที่เดินมาบอกอาการของคนไข้ว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เธอข้อเท้าแพลงเท่านั้นส่วนไข้มาจากการพักผ่อนน้อยทำให้หมดสติไป นอนดูอาการที่โรงพยาบาลสักวันสองวันก็กลับบ้านได้ “ขอบคุณมากครับคุณหมอ” “ครับ งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ” หลังจากคุณหมอเดินออกไป ชายหนุ่มก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ก่อนสะดุ้งตกใจกับเสียงริงโทนของเธอ ที่อยู่ในกระเป๋าซึ่งพาดไว้บนตัวเขาตั้งแต่ออกจากห้องทำงาน ลูคัสจึงถือวิสาสะล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วเอาโทรศัพท์ออกมาก่อนจะตัดสินใจกดรับเพราะสายที่โทร. มาเป็นเบอร์ของมัดมุก “สวัสดีครับคุณมัดมุก” “คุณเป็นใครมารับโทรศัพท์ของพี่สาวฉันได้ยังไง” “ผมลูคัสครับ” “คุณลูคัส! ทำไมมารับโทรศัพท์ของพี่ไหมคะ แล้วพี่สาวของฉันไปไหน” “ตอนนี้คุณมัดไหมอยู่โรงพยาบาล” “โรงพยาบาล!”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม