คุณหนูไข่มุก
1080 คำ
“ครับพี่ต้าร์” เสียงของแกรี่พลอยทำให้เด็กหนุ่มร้อนรนไปด้วย ฉลามยกให้แกรี่เป็นไอดอลของเขาสำหรับความเก่งกาจทั้งวิชาการและการต่อสู้ แต่ตอนนี้ความสุขุมเยือกเย็นของพี่ชายคนนี้หายไปราวอากาศธาตุ
“ฉลามอยู่แถวนี้รึเปล่า” ตอนนี้ฉลามเลิกเรียนแล้ว แต่แกรี่ไม่มั่นใจว่าถึงบ้านหรือยัง ถ้าเหมือนวันอื่นๆ เขามักจะเจอฉลามมาฝึกศิลปะการป้องกันตัวที่ยิมของโรงพยาบาลหลังเลิกเรียน
“อยู่ยิมของโรงพยาบาลครับ”
“ดีเลย ช่วยพี่หน่อยนะ”
“ครับ ว่ามาเลย”
“คุณหนูไข่มุกกำลังมา อีกชั่วโมงครึ่งเครื่องบินจะลงจอดที่ดอนเมือง”
“ไม่เชื่อ พี่มุกจะมามะรืนนี้ตอนสองทุ่ม” ฉลามหัวเราะกลับมา “แล้วก็ไม่เคยมาเครื่องบินพาณิชย์ด้วย”
“เรื่องจริงครับ ทีมการ์ดกำลังหัวหมุน เพราะตอนนี้ติดตามท่านประธานกับคุณผู้หญิงไปภูเก็ต มันผิดแผนไปหมด คุณหนูไม่ได้มาด้วยเครื่องบินเจ็ตส่วนตัว แต่มาเครื่องบินพาณิชย์ เครื่องกำลังบินจากนครโฮจิมินห์มาที่ดอนเมืองครับ”
“อะไรของพี่มุกเนี่ย”
“พี่ก็ไม่ทราบว่าคุณหนูเล่นซนอะไร และทำไมท่านประธานถึงเพิ่งแจ้งมาทางพ่อพี่ตอนคุณหนูกำลังจะขึ้นเครื่อง แต่พี่กำลังไปไม่ทัน ฉลามช่วยพี่หน่อยนะครับ”
“ครับ”
พอฉลามรับคำ แกรี่ก็บอกวิธีที่เขาคิดว่าน่าจะทำให้ไปถึงสนามบินได้ทันเวลา หลังวางสายกันไปเขาก็รีบไปเปลี่ยนชุด
“แสบจริงๆ คุณหนูไข่มุก สร้างความประทับใจให้พี่ตั้งแต่เครื่องยังไม่ลงจอดเลยนะ”
เขาต่อว่าน้องไข่มุก แต่สีหน้าที่เครียดจัดเมื่อครู่กลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อคิดว่ายังไงก็สามารถไปถึงสนามบินได้ทันเวลา
เบนท์ลีย์สีดำที่ผ่านการหุ้มเกราะกันกระสุนมีแกรี่นั่งหลังพวงมาลัยคนขับ ตามหลังด้วยเมอร์เซเดสเบนซ์สีดำทำหน้าที่ขับโดยไทด์เปิดไฟกะพริบและไฟหน้ารอ
พอพลขับจำเป็นชื่อว่าฉลามนำรถแอมบูแลนซ์มาจอดด้านหน้า เขาก็เปิดทั้งสัญญาณไฟและเสียง แล้วพารถออกสู่การจราจรที่ติดขัดโดยมีรถเก๋งสีดำสองคันขับตาม
ทว่าเพียงสองนาทีบนถนน รถพยาบาลก็ปิดสัญญาณไฟและปิดเสียงไซเรน พร้อมกับที่โทรศัพท์ของต้าร์ดังขึ้น คุณหมอหนุ่มกดรับโทรศัพท์จากพวงมาลัยรถ
“พี่ต้าร์”
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าฉลาม”
“มี! ผมโดนพี่มุกด่า ต้องเอารถไปเก็บแล้ว”
“คุณหนูยังไม่ขึ้นเครื่องอีกเหรอ ตอนที่พ่อโทร.มา คุณหนูกำลังขึ้นเครื่อง ตอนนี้ก็น่าจะบินแล้ว”
“เครื่องบินดีเลย์ พี่มุกเลยโทร.มาบอกผมว่าพรุ่งนี้ให้แวะไปเอาของฝาก เลยรู้ว่าผมอยู่ที่ไหน โดนสวดยาว ผมว่าพี่น่าจะไปทัน โชคดีนะพี่ต้าร์”
“โอเค ขอบคุณมากฉลาม”
แกรี่เป่าลมออกจากปาก ไม่รู้จะทำอะไรจึงเปิดเพลงฟังให้สบายใจ
แต่ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง รถขยับไปแค่คืบ ซ้ำร้ายฝนยังตกลงมาสร้างปัญหาให้อีก ข่าวดีเพียงอย่างเดียวที่ได้รับรู้ตอนนี้คือกวินไปถึงสนามบินแล้ว ถ้าเครื่องบินลงจอดก่อนที่เขาจะไปถึง กวินจะเป็นคนพาไข่มุกไปส่งที่โรงแรมเอง
จากที่กระวนกระวายก็เปลี่ยนเป็นทำใจ มองสายฝนพรำและไฟของรถคันข้างหน้า สองชั่วโมงครึ่งผ่านไปแบบไร้ประโยชน์ แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“นายครับ”
“ว่าไงกวิน”
“วีไอพีมาแล้วครับ”
“พากลับโรงแรมไปเลย ตอนนี้ฉันอยู่แถวหลักสี่ อีกไม่ไกล แต่ไปไม่ถึงในเร็วๆ นี้แน่” แกรี่บอกอย่างทำใจ
กวินวางสายไปไม่ถึงสองนาทีก็โทร.กลับมาอีกครั้ง
“นายครับ วีไอพีไม่ยอมไป บอกจะรอนาย นานแค่ไหนก็จะรอ ดูอารมณ์ไม่ดีด้วยครับ”
“ฝากดูแลด้วย หาเครื่องดื่มให้ดื่มสงบอารมณ์ไปก่อน” แกรี่สั่ง
*********
กำหนดการเดิมที่ไข่มุกจะบินกลับมาที่ประเทศไทยเพื่อเรียนรู้งานอย่างจริงจังก่อนขึ้นนั่งตำแหน่ง CEO โรงแรมคิงดอม ออฟ ไดมอนด์ คืออีกสองวันข้างหน้า แต่ก่อนถึงวันเดินทางสองสัปดาห์เจ้าของแบรนด์สินค้าไฮเอนด์แบรนด์หนึ่งรีเควสให้ทีมงานติดต่อเธอไปถ่ายแบบที่เวียดนาม เธอเห็นว่าใกล้ประเทศไทยจึงตกปากรับคำ
ไข่มุกรักความสวยความงามมาตั้งแต่เด็ก ได้รับการทาบทามสู่เส้นทางนางแบบตั้งแต่วัยรุ่น เอเดรียนเห็นว่าลูกชอบ บวกกับการที่เธอมีความรับผิดชอบ มีภาวะความเป็นผู้นำสูงจึงให้ลูกใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรีอย่างเต็มที่ก่อน ส่วนเรื่องความปลอดภัย เขามั่นใจในการทำงานอย่างมีประสิทธิภาพของทีมบอดี้การ์ดว่าเธอจะปลอดภัยทุกฝีก้าว
ทุกครั้งที่เดินทางมาไทย เธอบินตรงมาจากแอลเอด้วยเครื่องบินส่วนตัว มีเพียงครั้งนี้ที่เดินทางจากเวียดนามด้วยเครื่องบินพาณิชย์ เธอจึงโทร.หาเอเดรียนซึ่งมาดูงานที่ไทยตั้งแต่เดือนก่อนให้ส่งคนมารับที่ดอนเมือง
พอเครื่องบินดีเลย์เธอจึงฆ่าเวลาด้วยการโทร.นัดให้ฉลามมาเอาของฝาก แล้วก็ได้รู้ว่าคนที่จะมารับเธอคือแกรี่ ซึ่งเธอไม่ได้เจอเขามาสิบกว่าปีแล้ว ตั้งแต่เขาเป็นคนซ้อมมวยให้
ไข่มุกยืนรอแกรี่ด้วยความตื่นเต้น แม้ผู้ชายหน้าตาดีใส่สูทคนหนึ่งที่เข้ามารายงานตัวว่าเป็นลูกน้องของแกรี่จะมาบอกว่าให้เธอกลับกับตนเอง เพราะเจ้านายรถติดอยู่บนถนนไม่สามารถมาถึงได้ในเร็วๆ นี้ เธอก็ยังยืนยันที่จะรอ
“อีกนานนะครับคุณหนู” กวินไม่ล้มเลิกความพยายาม
“บอกว่ารอไง ทำไมต้องให้พูดซ้ำ” ไข่มุกถามกวินด้วยสายตากล่าวโทษ
“ขอประทานโทษครับ” กวินค้อมศีรษะลง และรีบส่งข่าวบอกเจ้านาย จากนั้นก็รับคำสั่งกลับมา
“ผมพาคุณหนูไปนั่งรอที่ร้านกาแฟดีไหมครับ”
“วันนี้ฉันกินกาแฟเวียดนามมาสี่แก้วแล้ว คุณไม่ต้องกังวลหรอก ฉันจะยืนคอยตรงนี้”
น้องไข่มุกหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าหลังของกางเกงขึ้นมากดดูไปเรื่อยๆ เป็นการตัดบทสนทนาและความวุ่นวายของการ์ด กวินจึงได้แต่ยืนเฝ้าอยู่ห่างๆ
- ผู้เขียน
