หลังจากเก็บของเสร็จเรียบร้อยฉันกับเขาก็ขับรถมาซื้อของพวกแป้งแล้วก็ส่วนผสมต่างๆพร้อมกับซื้อกระเป๋าเป็นของขวัญวันเกิดให้ไอ้พรีมมันด้วยพอซื้อเสร็จก็กลับบ้านกันก่อนคนตัวสูงที่ถามขึ้นมา
“เอาลูกมือไหม”
“หาคนที่ทำเป็นไม่ทันหรอกตอนนี้อะ”
ฉันบอกเขาออกไปเพราะมันฉุกละหุกเกินไปจริงๆ
“เดี๋ยวจัดการให้ เข้าบ้านไปเลยเดี๋ยวยกของไปให้”
“ไม่เป็นไรช่วยๆกัน ยกแป๊บเดียว”
ฉันบอกเขาก่อนจะช่วยกันยกของเข้าบ้านพอยกของเสร็จเรียบร้อยฉันก็เริ่มเตรียมของพร้อมกับได้ยินเสียงคนตัวสูงที่ยืนอยู่ใกล้ๆคุยโทรศัพท์กับใครสักคน พอฟังไปฟังมาเลยรู้ว่าเขาคุยกับแม่เขา
“ฮัลโหลคุณนายวิไลรำภา”
[หึหึ เรียกซะเต็มยศเลยนะ อะไรยังไง ไอ้ลูกชายตัวแสบ]
“ม๊า ผมขอพนักงานที่ทำขนมเป็นสักสองสามคนได้ไหม”
[แกจะจัดปาร์ตี้ขนมหวานเหรอไอ้ลูกชาย ไหนพ่อแกบอกแกมีเมีย อย่ามานิสัยเสีย]
“คุณนายครับ พอดีเมียผมเนี่ยทำคาเฟ่แล้วทีนี้มีคนมาสั่งคัพเค้ก 500
