กลับจากถ่ายโฆษณาให้กับดิเอ็มเพอเรอร์แล้ว พรลักษมีมักใช้เวลาทั้งหมดไปกับการศึกษางานตามภาระที่หนักหน่วงขึ้น เธอพยายามทำตัวให้ยุ่งอยู่ตลอดเวลาเพื่อจะได้ไม่คิดอะไรฟุ้งซ่านรกสมอง
และวันนี้เองที่จรินพรเข้ามาเคาะประตูบอกว่ามีแขก พอออกปากเชิญและแขกที่ว่าเข้ามาแล้ว หญิงสาวเลยออกอาการอึ้งเล็กน้อย หลังจากที่ได้เห็นกันในระยะไกลๆ วันนี้เธอมีโอกาสได้เจอเขาแล้ว ชายผู้ให้กำเนิดที่ทิ้งเธอและแม่ไปตั้งแต่เธอเริ่มรู้ความ เริ่มรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ตอนนั้นเธอเพียงแค่แปดขวบเท่านั้นและต้องถูกให้ไปใช้ชีวิตลำพังด้วยการเป็นนักเรียนประจำ
“สวัสดีค่ะ”
หญิงสาวยกมือไหว้ไม่ให้ห้วนหรือดูอ่อนน้อมจนเกินไปนัก อีกฝ่ายรับไหว้เธอแล้วค่อยพูดขึ้น
“พ่ออยากมาหาหนูตั้งนานแล้ว เห็นจากข่าวว่าเจ้าสัวให้บริหารงานที่นี่”
เธอพยักหน้าแล้วค่อยตอบรับ
“ค่ะ คุณมีธุระอะไรอีกหรือเปล่าคะ”
“พ่อขอโทษนะที่ไม่ได้ติดต่อลูกเลย”อาคมเสียงแผ่วและเงีย
