สะใภ้วิศวะ

​  “เฮียครามตื่นได้แล้ว เดียร์จะสายเอานะ” เสียงหวานเอ่ยปลุกชายหนุ่มที่นอนคว่ำหน้าหลับสนิทบนเตียงนุ่ม ไม่มีเสียงตอบรับและไม่มีท่าทางว่าเขาจะขยับร่างกายหรือตื่นนอนตามเสียงเรียกของเธอแต่อย่างใด ครามยังนอนอวดรอยสักตามแผ่นหลังลากไปถึงแขนซ้ายสุดเท่ห์ “ถ้าไม่ตื่นงั้นเดียร์ไปเรียนก่อนนะคะ” วันนี้คือวันเปิดภาคเรียนแรกของนักศึกษามหาลัยเอกชนชื่อดัง สร้างความตื่นเต้นให้กับนาเดียร์ไม่น้อย ร่างเล็กตื่นแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัวและหยิบชุดนักศึกษาที่แขวนในตู้มาสวมใส่ ผมยาวสลวยถูกรวบขึ้นเป็นหางม้าตามกฎระเบียบของทางมหาลัยเตรียมพร้อมกับการเป็นเฟรชชี่   “เดี๋ยว!!” ร่างเล็กของนาเดียร์กำลังจะก้าวเดินออกจากห้องนอนเป็นอันต้องชะงัก เพราะร่างสูงที่เธอปลุกอยู่ตั้งนานกลับเรียกเธอเอาไว้ก่อน ผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่สามารถทำลายล้างความหล่อของเขาได้แม้แต่นิดเดียว ผู้ชายที่นั่งอยู่บนเตียงเป็นคนหล่อเหลาและแบดบอยในสายตาของเธอ “แต่เดียร์จะไปเรียนสายเอาได้นะ” “ขอเวลา 10 นาที จะไปส่ง” เสียงทุ้มของชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงเอ่ยบอกกับภรรยาสาวอย่างนาเดียร์ ก่อนที่เขาจะก้าวขาลงกับเตียงเผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องเป็นลอนสวยพร้อมกับบ๊อกเซอร์ตัวแพง นาเดียร์ได้แต่ถอนหายใจเพื่อระบายความหงุดหงิดอยู่คนเดียว เมื่อครามเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ   ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมนาเดียร์กับผู้ชายคนนี้ถึงได้อยู่ด้วยกัน ในขณะที่นาเดียร์พึ่งจะเข้าเรียนมหาลัยปีหนึ่งด้วยซ้ำ ตอนนี้นาเดียร์กำลังจะเด็กมหาลัยปีหนึ่งที่มีสถานะแต่งงานแล้ว ทุกคนฟังไม่ผิดหรอกค่ะ!! นาเดียร์ถูกครอบครัวจับแต่งงานกับผู้ชายที่ชื่อคราม อันที่จริงนาเดียร์กับเฮียคราม ดข่ทั้งสองคนรู้จักกับมาตั้งแต่เด็ก    เมื่อก่อนเฮียครามไม่ได้มีนิสัยเย็นชาแบบนี้ นาเดียร์กับเฮียครามกลับมาเจอกันอีกครั้งในวันแต่งงานของพวกเขาทั้งสองคนที่จัดขึ้นเฉพาะคนในครอบครัว จากคนที่เคยอบอุ่นกลับกลายเป็นคนเย็นชาตั้งแต่ตอนไหนนาเดียร์ก็ไม่ทราบ พอกลับมาเจอกันอีกครั้งเฮียครามกลับนิสัยเปลี่ยนไปต่างจากเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด   “ไปได้แล้วเตี้ย” ร่างสูงของเฮียครามเดินออกจากห้องนอน ช็อปสีแดงเลือดหมูกับกางเกงยีนพอดีตัวทรงกระบอกสีดำรอยสักที่แขนด้านซ้ายตัดกับผิวของเฮียคราม ความหล่อของเขายิ่งเพื่อทวีคูณ “ไม่รีบ?” “รีบค่ะ ไปกันเถอะ” เฮียครามใส่รองเท้าผ้าใบคู่แพงเดินตัวปลิวออกจากห้องไปโดยที่เขาไม่ได้พูดอะไร เมื่อเห็นว่าร่างสูงของเฮียครามเดินออกจากห้อง นาเดียร์ต้องรีบปิดประตูห้องและวิ่งตามหลังของเฮียครามไปด้วยความเร็ว!!เรียกว่าวิ่งถูกแล้ว ขายาวของเฮียครามแค่หนึ่งก้าวก็เท่ากับสองก้าวของนาเดียร์ นั้นเป็นเหตุผลที่ทำให้นาเดียร์ต้องรีบวิ่งตามขืนช้ามีหวังเฮียครามได้โวยวายอีก   “เฮียครามจอดตรงป้ายรถเมล์เลย เดี๋ยวเดียร์เดินลงไปเอง” เพราะไม่อยากให้คนในมหาลัยรู้และไม่อยากถูกมองด้วยสายตาแปลก ๆ นาเดียร์จึงบอกกลับครามก่อนเปิดภาคเรียนว่าไม่อยากให้คนในมหาลัยรับรู้เรื่องของเธอ แม้แต่เพื่อนสนิทของนาเดียร์และของคราม พวกเขาก็ไม่มีใครรู้เรื่องของนาเดียร์กับเฮียคราม ซึ่งเมื่อนาเดียร์พูดออกไปแบบนั้นครามก็ไม่ได้ขัดอะไรกับความต้องการของนาเดียร์ “กลัวคนอื่นรู้?” “ค่ะ”   ​ ​