ที่โต๊ะอาหารตัวเดิมของบ้านอาชวสกุลมีเพียงอารยาและพฤกษ์นั่งทำหน้าปั้นยากรออยู่ น้องเทียนมีเก้าอี้สำหรับเด็กที่อารยาให้คนหามาให้เป็นการเร่งด่วน เด็กชายทักและยิ้มเมื่อเห็นอาชว์และเฟื่องฟ้ามาในห้องอาหาร อาชว์เครียดจนหยอกเด็กชายได้แค่การลูบหัวและหยิกแก้มย้วยๆ ของเด็กชายเบาๆ ก่อนจะขยับเก้าอี้ให้สาวๆ นั่งแล้วตัวเองนั่งตาม
“แล้วคุณแม่ล่ะอาย”
“คุณแม่บอกว่าท่านทานมาจากข้างนอกแล้ว และก็รู้สึกไม่สบายเห็นว่าปวดหัวนิดหน่อยเลยไม่ลงมาค่ะ”
อาชว์นิ่วหน้า เข้าใจว่ามารดาคงยังเคืองอยู่จึงไม่ลงมาทานอาหาร เพราะปรกติท่านไม่ค่อยทานอาหารนอกบ้าน เขาถอนหายใจอย่างหนักใจเห็นปฏิกิริยาแบบนี้ของมารดาแล้วก็รู้สึกว่าเขาคงต้องพยายามอีกมากให้ท่านเปิดใจให้เฟื่องฟ้า
“งั้นเราทานไปก่อนเลยแล้วกัน เดี๋ยวพี่ค่อยเอาอาหารกับของว่างแล้วก็หายาไปให้คุณแม่ที่ห้องเอง”
“พี่อาชว์ครับ... เจ้าเดียวบอกว่าเดี๋ยวจะเอาโทรศัพท์ที่พี่อาชว์ลืมไ
