Chapter.23 เสียงครางจากเพื่อนข้างห้อง
อรุณรดาฝืนความเหนื่อยล้าใช้ฝ่ามือดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง เธอนึกถึงประโยคเมื่อตอนกลางวันของมาร์ตินแล้วต้องรีบวิ่งออกไปนอกระเบียงทุลักทุเลลากผ้าห่มพันขาลงมาถึงพื้นพร้อมด้วยมือถือ เป็นครั้งแรกที่เธอเป็นฝ่ายโทรหาเขา
‘ไง คิดถึงฉันหรือ?’
“คุณอยู่ไหน?” เธอเอ่ยถามพลางชะเง้อคอสอดส่องมองดูห้องสโรชาที่ปิดประตูและปิดไฟมืดสนิท
‘ชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ถ้าจะขนาดนั้นก็ปีนระเบียงเลยไหม?’
อรุณรดาสะดุ้งโหยงพร้อมถอยหลังกลับเข้าห้อง ‘ใช่เขาจริงๆด้วย!’
“มักมาก”
“ทำไม กลัวเพื่อนถูกหลอกฟันเหรอ? เห้อ เมื่อไหร่หล่อนจะรีบกลับมานะฉันจะจัดให้นอนซมหลายวันเชียว”
“อย่ายุ่งกับสโรชา”
‘ออกมาหาฉันสิ แล้วฉันจะไม่ยุ่งกับเพื่อนเธอ’
“ประสาท”
‘แบบนี้ถือว่าท้าไหมนะ?’
“นี่!...”
เธอรนรานหนักเมื่อมีสายเรียกเข้าจากอาจารย์ภุชงค์ ชายคนรักที่เธอเฝ้ารอให้โทรมาห
