Chapter.22 เสียงข้างห้อง?
ปึง ปึง!
อรุณรดาเปิดเปลือกตาขึ้นเมื่อเสียงเคาะประตูหน้าห้องดังแทรกเข้ามาในความฝันที่เธอกำลังวิ่งตามหลังภุชงค์จนเหนื่อยหอบ พอใกล้จะถึงตัวเขาก็ตื่นมาเจอเพดานสีขาวในห้องพัก เธอขยี้เปลือกตาพลางเดินห่อเหี่ยวลงจากเตียง ไม่รู้จะขอบคุณหรือโกรธคนที่เคาะประตูดีก็ไม่รู้
ปึง ปึง
“อือ ได้ยินแล้ว”
เธอรู้สึกหนักอึ้งบนศีรษะจนต้องบีบขมับตนเองขณะเดินลากเท้าไปที่ประตู
“ทะแด่ม! พี่รดา”
“ยะ ยัยแจ๋ม?!” เธอขยี้เปลือกตามองให้ชัดอีกครั้ง “แกจริงๆด้วย”
“ก็แจ๋มนี่แหละคิดว่าใครคะ?”
“ก็” เธอนึกว่าเป็นสโรชาเสียอีก “ช่างเหอะ ว่าแต่มาได้ยังไง?”เธอยกกระเป๋าใบใหญ่ของหลานสาวเดินนำเข้ามาในห้องก่อนทิ้งตัวลงนอนบนเตียง
“โทรหาพี่ก็ไม่รับเลยทักไปหาเพื่อนที่ที่ชื่อสโรชาพี่เค้าเลยส่งโลเคชั่นบอกท
