Chapter.37 “ครบสองเดือนเมื่อไหร่ กลับมาหาพี่นะ”
เธอชะงักใบหน้านิ่งงันขณะร่างใหญ่เดินเข้ามาใกล้ๆ
“เดี๋ยวฉันเข้าครัวก่อนนะ มาช่วยกันไหม?”
“ค่ะๆ”
เธอพยักหน้ารับพร้อมสาวเท้าเดินตามเขาไปขณะคุยสายกับภุชงค์ ดวงตากรอไปมาด้วยความหวาดวิตกเพราะกลัวมาร์ตินจะจับได้
‘รดา’ เสียงเรียกอันแผ่วโหยนั้นทำเธอหัวใจเต้นสั่น
‘สบายดีไหม?’
“ค่ะ” ตอบเสียงเบา
‘คงไม่สะดวกพูดยาวๆใช่มั้ยคะ? งั้นฟังพี่พูดนะ’
“อื้ม” เธองึมงำ ดวงตาแอบชำเลืองมองคนกำลังผูกผ้ากันเปื้อนอย่างระแวดระวัง
‘เรื่องวันนั้นพี่ขอโทษ พี่..เอ่อ’ เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างอึดอัด ‘เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม พี่จะไม่ถามเรื่องเก่าๆของรดาเลย รดาแค่ให้อภัยและกลับมาเป็นคนเดิมของพี่นะ’
แจ่มจันทร์ยกมือทาบอก รู้สึกสะเทือนใจกับน้ำตาและคำขอของชายตรงหน้าจนแอบเอาใจช่วยให้ทั้งสองกลับมาคืนดีกัน
ส่วนคนรับฟังนั้นก็รู้สึกสะเทือนใจไม่แตกต่าง เสียงฮัมเพลงของมาร์
