“เจตน์บอกว่า ฮึก เจตน์รู้นานแล้ว แต่เจตน์ก็ยังอยู่กับแก้ว แต่ทำไมอยู่ ๆ ถึงเปลี่ยนใจล่ะ” เธอเงยหน้าถามเขา แม้นก่อนหน้านี้จะยังไม่ทันได้รับคำตอบก็ตาม ทว่า
“คงเป็นเพราะ...เพราะว่าเจตน์กำลังรู้สึก รู้สึกว่าตัวเองไม่อยากเสียใครสักคนให้ใคร” เหมือนกับพูดคนเดียวเสียมากกว่า เจตนัยกำลังจะบอกว่าเขากำลังรู้สึกไม่อยากเสียกานต์พิชชาไปอีกครั้ง
“หมายความว่าไง”
“ไม่มีไรหรอก แก้ว...แก้วรู้ตัวใช่ไหมว่าทำผิด” น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม แก้วตาไม่ยอม แต่ทว่า
“เราหย่ากันเถอะ”
“ไม่ ฮึก ไม่หย่า ฮืออ~” แก้วตายื่นมือไปคว้าฝ่ามือของเขามาจับไว้ เธอร้องไห้ออกมาไม่หยุด “แก้วอยู่ไม่ได้แน่ ๆ ถ้าไม่มีเจตน์ แก้วขอโทษ ฮึก ตอนนั้นแก้วแค่เหงา ฮึก แก้วเสียใจ แต่พอแก้วจะหยุดไอ้นั่นก็ไม่ยอม มันบอกจะแฉแก้ว ฮึก แก้วไม่อยากเสียเจตน์ไป แก้วขอโทษ” เธอทรุดตัวลงนั่นกับพื้น ยื่นแขนออกไปข้างหน้าหมายจะกอดขาของเขา ซึ่งการกระทำของเธอทำให้
