พอกลับมาถึงบ้านก็เห็นแก้วตานั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ เธอหันหลังให้เขาแม้นจะรู้ว่าสามีกลับมาแล้ว ทว่าเขาก็ไม่ได้มาง้อเธออย่างที่คิด
เจตนัยเดินผ่านหน้าของเธอไปหน้าตาเฉย
“เจตน์...เจตน์จะไปไหน!!” เห็นอย่างนั้นก็เอ่ยเรียก แต่เขาก็ไม่หยุดเดิน ทำให้ต้องรีบวิ่งตาม แก้วตาเดินไปขวางหน้าของคนเป็นสามีไว้ ดวงตาคมนั้นว่างเปล่ากว่าที่ผ่านมาเอามาก ๆ
“ไปไหนมา ฮึก แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์ แก้วโทรหาตลอดเลย” ว่าพร้อมกับร้องห่มร้องไห้ การกระทำของเขาทำให้เธอพอดูออกว่าอีกฝ่ายกำลังหมดความอดทน
“ก็แค่ไปกินกาแฟกับจิณณ์” เจตนัยวางมือลงที่ฝ่ามือบางที่กำลังจับแขนของเขาอยู่
“ฮึก จริงเหรอ แล้วไป...ไปแล้ว ไปคุยอะไรกัน” เธอพูดไม่เป็นศัพท์สักเท่าไหร่ด้วยความเสียใจที่มี หลายวันมานี้มันเหมือนกับระเบิดเวลา
“ไม่ได้คุยไร ก็ปกติ” ว่าด้วยน้ำเสียงปกติ แต่บอกเธอทีเถอะว่าทำไมถึงรู้สึกว่างเปล่ามากถึงเพียงนี้
“ไม่ ไม่ปกติ แก้วไม่เค
