เช้าวันต่อมา...
ความเหนื่อยล้าทำให้กานต์พิชชาหลับลึก ร่างบางเปลือยเปล่านั้นมีผ้าห่มคลุมกายอย่างหมิ่นเหม่ ทว่าการขยับตัวของคนที่กำลังรู้สึกตัวตื่นข้างกายนั้น ทำให้ผ้าห่มที่คลุมร่างบางอยู่เลื่อนออกไปด้วย แต่ด้วยความอ่อนเพลียกานต์พิชชาก็ไม่รู้สึกตัวตื่นเช่นเดิม
...เปลือกตาหนาค่อย ๆ ลืมขึ้น ชายหนุ่มรู้สึกปวดหัว ศีรษะหนักอึ้งราวกับมีตัวถ่วงน้ำหนักขนาดมหึมาอยู่ข้างใน เขาสะบัดศีรษะแรง ๆ ก่อนจะหันไปมองคนข้างกาย
แผ่นหลังขาวเนียนนี้แปลกไปกว่าทุกครั้ง ความรู้สึกบางอย่างบอกกับเขาว่าไม่ใช่
ไม่ใช่แก้วตา...
“เชี่ย...” พึมพำออกมาเบา ๆ พร้อมกับเลื่อนสายตาไปมองรอบกาย ข้าวของที่อยู่รอบกายนี้บอกกับเขาว่านี่เป็นห้องนอนของเขาเอง
ทว่าคราบเลือดเป็นวง ๆ ที่อยู่บนเตียงนอนนั้น
ก็ทำให้สติของเขากลับมาครบในเวลาอันรวดเร็ว ความทรงจำเมื่อคืนนั้นเลือนราง แต่ตอนนี้ทุกอย่างชัดเจน ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเมื่อคนข้างกายค่อย
