เช้ามาแก้วกาญจน์ต้องมาล้างแผลทำความสะอาดแผลให้มือใหญ่ที่แผลปริฉีกจากการที่เขาและเธอประสานกายรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน เธอนั่งทำแผลให้คนตัวโตเงียบๆ โดยไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ เมื่อทำแผลเสร็จก็เก็บทุกอย่างกลับลงกล่องปฐมพยาบาลแล้วก็จะนำกล่องปฐมพยาบาลไปเก็บ แต่เสียงเข้มดังรั้งไว้
“วันนี้ฉันจะไปหาพ่อเธอ”
“ให้แก้วไปด้วยได้ไหมคะคุณราม”
“ถ้าไป พ่อเธอก็รู้สิว่าเธออยู่กับฉัน” เขารีบตอบทันที
“แต่แก้วอยากเจอพ่อ หนึ่งเดือนแล้วนะคะที่ไม่ได้เจอพ่อ ไม่รู้ว่าพ่อจะเป็นยังไงบ้าง” เธอบีบท่อนขาแข็งแรงของเขาเพื่อขอร้อง
“ที่ฉันบอกไม่ได้จะให้เธอไปด้วย แต่ที่ฉันบอก เพราะอยากให้เธอรู้ว่าไม่ได้มีแค่ไอ้หมอเรย์ที่ไปดูแลพ่อเธอ แต่มีฉันด้วย เธอควรระลึกถึงน้ำใจของฉันบ้าง” เมื่อนึกถึงความสนิทสนมของเพื่อนและแก้วกาญจน์แล้วก็พาลหงุดหงิดขึ้นมาทันที จนต้องปัดมือเล็กที่บีบขาตัวเองออกห่าง
“อย่ามาทำเป็นออดอ้อนฉัน ยังไงฉันก็ไม่มีวั
