หลังมื้อเย็นรามสูรแวะมาห้องของนิลวรรณ นานแล้วที่ไม่ได้เข้ามาในห้องนี้ นานแล้วตั้งแต่ที่หญิงสาวจากไปวันนั้น เขาก็ไม่เฉียดเข้ามาในห้องนี้อีก แต่วันนี้เขานึกอยากเข้ามาในห้องนี้ พอเข้ามาก็มองไปยังหน้าต่าง แล้วภาพในวันนั้นก็ฉายซ้ำเข้ามาในมโนภาพอีกครั้ง จนต้องกำมือแน่นขบกรามแน่นแล้วเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม แม้ว่าเจ้าของห้องจะจากไปแล้ว แต่ข้าวของทุกอย่างในห้องนี้ยังคงอยู่ครบ เขาให้เด็กมาทำความสะอาดดูแลตลอด ทำเหมือนว่าเจ้าของห้องยังคงอยู่ ทำเหมือนว่าเจ้าของห้องไปเที่ยว อีกไม่นานจะกลับมา ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ ไม่มีอีกแล้วนิลวรรณ ไม่มีอีกแล้วใบหน้าสวยหวาน ไม่มีอีกแล้วเสียงหัวเราะดังๆ ของเจ้าของห้อง
“นิล” เขาพึมพำถึงคนที่จากไปพร้อมเดินไปหยิบรูปที่ข้างหัวเตียงมาลูบไล้ไปมาด้วยความคิดถึง แล้วน้ำตาลูกผู้ชายอกสามศอกก็ไหลล้นออกมานอกดวงตา
“ทำไมถึงไม่อยู่ด้วยกัน ไหนนิลเคยบอกไงว่ามีราม
