ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น “ผมก็จะรั้งคุณเอาไว้แน่นๆ อย่างนี้”
“ตอนนี้ปล่อยก่อนได้ไหมคะ...ยาหยีหิวข้าว”
“ไม่อยากปล่อยเลย” คนตัวโตทำท่าเหมือนจะงอแง
“ยาหยีจะไปทำอาหาร คุณอยากทานอะไรคะ ยาหยีจะได้ไปสั่งคุณเชฟเอรีนให้”
“ใครว่าจะกินฝีมือคนอื่น คิดถึงไข่เจียวโหระพาฝีมือเมียใจจะขาด”
“อาหารบ้านๆ ทานได้หรือคะ” ตะวันวาดถามเป็นเชิงเหน็บ จำได้ว่าครั้งก่อนเขาเทมันลงถังขยะกับมือ คิดถึงวันนั้นเธอยังเสียใจไม่หาย
“กำลังต่อว่าผมเรื่องวันนั้นใช่ไหม”
“เป็นใครก็โกรธ ตั้งใจทำให้ทานแต่คุณก็เทลงถังขยะต่อหน้าต่อตา แถมยังพ่นคำพูดร้ายๆ ใส่อีก”
“ก็ตอนนั้นผมทั้งโกรธทั้งหึง อยากให้คุณง้อคุณก็ไม่ยอมง้อ เสียดายอาหารอร่อยๆ เทแล้วแทบอยากไปโกยในถังขยะมาใส่จานใหม่”
“ถึงตอนนี้แล้วคุณจะพูดอะไรก็ได้”
ชายหนุ่มกดจมูกลงบนหัวไหล่มนของหญิงสาว “วันนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเลย ใจสั่นไปหมด อยากเดินเข้าไปกอดปลอบคุณก็ทำไม่ได้ ในเ
