Chapter 3 คนในความทรงจำ
1475 คำ
Chapter 3
หลังจากที่จัดการแขกเหรื่อทุกคนเสร็จเรียบร้อย จิรพัทธ์ก็กลายเป็นเป้าหมายที่ทุกคนรอฟังคำตอบจากปากของเขา หากสิ่งที่เขารู้เขาก็ไม่สามารถปริปากบอกใครได้เช่นเดียวกัน ตะวันวาดยอมทำตามที่เขาร้องขอเพื่อปกป้องเขา ฉะนั้นเรื่องของเธอเขาก็จะต้องปกปิดและตามสืบคนเดียวเงียบๆ เช่นกัน อีกอย่างนั้นหากข่าวแพร่ออกไปว่าเจ้าสาวถูกลักพาตัวออกไปกลางงานแต่ง ในสถานที่จัดงานที่เป็นโรงแรมของเจ้าบ่าวเอง ความน่าเชื่อถือของโรงแรมคงป่นปี้แน่นอน แต่กระนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเฝ้าภาวนาขอให้ผู้ชายในกล้องวงจรปิดคนนั้นคือคนรักเก่าของเธอ
“ว่ายังไงตาพัทธ์ เกิดอะไรขึ้นกับหนูยาหยีกันแน่” คุณหญิงรำภาถามลูกชายทันทีหลังจากส่งแขกกลุ่มสุดท้ายเรียบร้อย
“นั่นสิ ทำไมถึงเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น” คุณอาทิตย์ถามสำทับอีกเสียง รู้สึกแปลกใจตั้งแต่ลูกสาวหายตัวไป แต่เขาก็จำต้องเก็บงำความสงสัยเอาไว้ รักษาหน้าเจ้าของโรงแรม
“ยาหยีฝากโน้ตไว้กับเจ้าหน้าที่ของโรงแรม เธอบอกว่าติดธุระด่วนกะทันหัน มันเป็นงานใหญ่ที่เธอเซ็นสัญญาค้างไว้ตั้งแต่ก่อนออกจากวงการ แต่เธอลืมสนิทเพราะคิดว่าเคลียร์งานหมดแล้ว”
จิรพัทธ์ยกเรื่องงานมาอ้าง มันเป็นทางออกเดียวที่ตะวันวาดจะไม่เสียหายในสายตาคนอื่นเพราะทุกคนต่างรู้ดีถึงความรับผิดชอบและการทุ่มเทให้กับงานของเธอ
“แล้วทำไมไม่บอกดีๆ” คุณอาทิตย์ถามย้ำอีกครั้งอย่างไม่ค่อยเชื่อข้ออ้างสักเท่าไร
“เธอเองก็เพิ่งทราบว่าต้องเดินทางคืนนี้ นี่ผมต้องบินตามเอาของใช้ไปสมทบให้ที่โรม”
“ไปอิตาลีเชียวหรือ” คราวนี้เป็นเสียงของคุณพิมพา
“ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย ถือว่าเป็นการไปฮันนีมูน” คุณหญิงรำภาแสดงความเห็น ถือเป็นทางออกที่ดีที่สุดของครอบครัวก็ว่าได้ จากที่นางอยู่ในวงสังคมแบบนี้มา เดาได้ไม่ยากว่าข่าวพาดหัวหนังสือพิมพ์ทุกฉบับคงหนีไม่พ้นเรื่องนี้
“แล้วเรื่องข่าวล่ะ วันนี้นักข่าวมาเยอะ” คุณพิมพาไม่วายห่วง นางถามออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าคุณหญิงรำภาหาทางออกเอาไว้แล้ว
“พรุ่งนี้จัดตั๋วให้ทั้งคู่บินไปโรมเลยค่ะ”
“นักข่าวก็ต้องซอกแซก”
“หนูยิหวากับหนูยาหยีเหมือนกันราวกับแกะ เราก็ให้หนูยิหวาไปกับ ตาพัทธ์แทน แต่งตัวพรางๆ ไม่ให้เห็นหน้าชัด เผื่อมีนักข่าวไปทำข่าว ฉันพอมีเพื่อนฝูงช่วยเหลือหลบนักข่าวออกมาได้ไม่ยาก”
“อย่างนั้นก็ได้ค่ะ”
คุณพิมพาคล้อยตาม แต่คุณอาทิตย์กลับยิ่งสงสัย ไม่อยากเชื่อว่าลูกสาวจะเหลวไหลจนไม่มีเวลามาบอกบิดามารดาด้วยตัวเอง ทว่าเขาก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ
เจ้าสาวร้างหออย่างตะวันวาดถูกนำมาวางให้นอนอยู่บนเตียง ในเพนต์เฮาส์สุดหรูกลางกรุง เปลือกตาเคลือบสีมุกยังปิดสนิท หากสิ่งที่บ่งบอกว่าเธอเป็นเจ้าสาวในยามค่ำคืนที่ผ่านมาคงจะเป็นชุดแต่งงานที่ถูกถอดวางกองอยู่ตรงปลายเตียง ซึ่งลักษณะการวางทำให้รับรู้ได้ว่าคนถอดไม่ได้ไยดีมันนัก นอกจากนี้ยังมีทรงผมที่ม้วนปอยหลวมๆ ประดับเม็ดมุกที่คนนั่งมองแกะออกให้เธอไม่ได้
พชร อดีตคนรักเก่าของเจ้าสาว หรือ แพทริก เรย์ดอน หนุ่มวัยสามสิบสี่ปี ลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ชื่อดังก้องโลกและเจ้าของธุรกิจโรงแรมที่กำลังขยายสาขามายังโซนเอเชีย
เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว พาร์คเนอร์ เรย์ดอน เปิดแถลงข่าวออกสื่อของอเมริกาว่าเขามีลูกชาย ซึ่งชายหนุ่มรูปงามที่หน้าเป็นเอเชียแท้สร้างความคลางแคลงให้กับทุกวงสังคม แต่กลับไม่มีใครสักคนตามสืบจนรู้ปูมหลังของหนุ่มคนนี้ได้เลย นั่นเพราะอำนาจแห่งเงินตรา คนภายนอกจึงรับรู้แค่เพียงว่าแพทริกคือลูกชายที่เกิดกับภรรยาคนไทยของพาร์คเนอร์ตามที่ประกาศไปเท่านั้น
แพทริกทดสอบฝีมือด้วยการรับตำแหน่งรองประธานกุมการบริหารในภาคพื้นเอเชียทั้งหมดแทนบิดา เพื่อพิสูจน์ตัวเองกับบอร์ดบริหารก่อนที่จะก้าว
ขึ้นรับตำแหน่งแทนบิดาบุญธรรมในอีกไม่นาน
งานหนักจนเขาแทบไม่มีเวลา แต่นั่นกลับไม่เป็นปัญหาใหญ่สำหรับแพทริกเท่ากับหญิงสาวสวยลูกสาวมหาเศรษฐีค่อนโลกแวะเวียนมาเป็นตัวเลือกให้เขาไม่ขาด แล้วยังมีน้องสาวบุญธรรมที่บิดาเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กอีกคนที่เสนอตัว
แม้จะผ่านผู้หญิงมาเกือบทุกประเทศค่อนโลกที่เขาเดินทางไปติดต่อธุรกิจ แต่หัวใจของเขากลับยึดตราตรึงเพียงหญิงเดียวในใจตลอดมา...ตะวันวาด
เครื่องปรับอากาศในห้องทำงานได้ดีเกินคาด แต่ก็ไม่อาจลดความร้อนรุ่มในใจของเขาไปได้สักนิด ตอนนี้เขาอยากกระชากคนแพศยามาหักคอทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด สายตาคมสีนิลอย่างหนุ่มเอเชียที่ทอดมองคนบนเตียงด้วยความปวดร้าวแฝงรอยแค้นแน่นล้นอก ความรู้สึกรักและหวงแหนแต่หนหลังแปรเปลี่ยนเป็นขยะแขยงน่ารังเกียจ
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดลึกและพ่นออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า บรั่นดีในมือถูกกระดกขึ้นพรวดเดียวจนหมด มือหนาบีบแก้วแทบแหลกคามือ คิ้วหนาขมวดมุ่น กรามขบกันจนเป็นสันนูน เพราะเขาไม่สามารถลืมเลือนสิ่งที่เธอตอบแทนคำมั่นสัญญาของเขาได้ ภาพในอดีตตลอดช่วงระยะเวลาสิบปีที่เขาได้รับจากพลเมืองดีผุดขึ้นมาเป็นฉากๆ
ภาพของหญิงสาวที่สวมชุดวาบหวิวสั้นเต่อในผับ ท่ามกลางกลุ่มผู้ชายนับสิบที่กำลังนัวเนียอยู่ไม่ห่างเรียกความรู้สึกปวดร้าวให้ก่อเกิดในแววตาทุกครั้งที่ได้เห็น จากผู้หญิงเรียบร้อยแสนหวานที่เขารักสุดหัวใจ เพียงหนึ่งปีที่เขาจากไปเธอก็เปลี่ยนไปมากจนเขาไม่อยากเชื่อ
หากแต่สิ่งที่ช่วยยืนยันให้หัวใจเขาโน้มเอียงและปักใจเชื่อก็คือ...เธอเปลี่ยนอีเมลและไม่ตอบกลับข้อความของเขาสักครั้งหลังหนึ่งปีที่จากไป จากนั้นเธอก็เริ่มเปลี่ยนแปลง และภาพแบบนี้ก็มีคนส่งมาให้เขาเป็นระยะนับสิบปี คงไม่มีเหตุผลอื่นใดมากไปกว่าคำว่าทรยศต่อคำมั่นสัญญา
หลายปีที่เขาจากไป หลายปีที่เขาเฝ้าติดตามข่าวสารของเธออย่างปวดร้าว หากแต่โอกาสไม่เอื้อให้เขาได้กลับมาเห็นกับตาสักครั้ง
ชายหนุ่มวางแก้วลงบนโต๊ะและขยับลุกออกจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างเตียงขนาดคิงไซซ์สีขาว แพทริกก้มมองใบหน้าอันงดงามของอดีตคนรัก ความรู้สึกที่มีต่อหญิงสาวตรงหน้ามันมากมายหลากหลายเหลือเกิน ทั้งโกรธ ทั้งแค้น ทั้งรัก ทั้งหวง
เรียวนิ้วแข็งแรงไล้ไปตามริมฝีปากบางแผ่วเบาพลางนึกไปถึงงานแต่งงานชื่นมื่นของเธอที่ผ่านมาเพียงไม่กี่ชั่วโมง ถ้าเขากลับมาไม่ทัน...เธอก็คงจะเป็นของคนอื่นไปแล้ว
สิ่งที่เธอทำครั้งนี้มันรุนแรงเกินเขาจะรับไหว เธอกล้าแต่งงานกับผู้ชายอื่นทั้งที่มีเขาอยู่ทั้งคน ต่อไปนี้ไม่ว่าผู้ชายหน้าไหนก็อย่าหวังว่าจะเข้าใกล้เธอได้อีก และเธอก็ต้องตอบแทนความเจ็บปวดของเขาให้สาสม!
เปลือกตาหนักอึ้งของหญิงสาวค่อยๆ ปรือขึ้น แม้เลือนรางตาพร่ามัวเพราะในตัวยังเหลือฤทธิ์ยาสลบ ทว่าใบหน้าของคนนั่งข้างเตียงก็ยังฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้น พยายามเพ่งมองฝ่าความพร่ามัวของม่านตาจ้องเจ้าของใบหน้าคมตรงหน้า และเมื่อเห็นชัดเต็มสองตา รอยยิ้มแห่งความยินดีก็ผุดขึ้นบนดวงหน้าเนียน เธอไม่ได้ฝันไป เขากลับมาแล้ว...กลับมาอยู่ตรงหน้าเธออีกครั้งหลังจากเฝ้าคอยมาสิบปี
“พีท” หญิงสาวเพ้อเสียงเบาหวิว รีบผวาตัวลงจากเตียงมาหาเขาทั้งที่ศีรษะยังหนักอึ้งจึงโงนเงนแทบจะทรงตัวให้ตรงไม่ไหว เพราะกลัวว่าความฝันของเธอกำลังจะหลุดลอยไป ทว่าสาวเท้าได้เพียงก้าวเดียวร่างบางก็ลอยหวือ
ตามเรี่ยวแรงของอีกคนที่เหวี่ยงเธอลงบนเตียงเหมือนเดิม
“เธอยังจำฉันได้อีกหรือ...ตะวันวาด!”
- ผู้เขียน
