“คุณ! คิดจะทำอะไรคะ?...” เมื่อเงาดำๆ เคลื่อนที่เข้ามาใกล้จนเธอมองเห็นได้ชัดขึ้น หัวใจสั่นกระตุกจนเผลอตัวอุทานเรียกชื่อเขาออกมา “อเล็ค!”
“ยังไม่ลืมกันสินะ หนูแหวน...” รอยยิ้มหยันๆ แต้มมุมปาก พิชญ์สินีจึงรีบปรับเปลี่ยนสีหน้าแล้วค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นยืน ปรับอารมณ์ให้สงบลงพยายามไม่ให้เขามองเห็นรอยน้ำตาที่กำลังเอ่อขึ้นมาในหน่วยตา
“คุณจะใช้ห้องใช่ไหมค่ะ มิสเตอร์อเล็คซานเดอร์ หนูแหวนจะได้รีบออกไปให้พ้นๆ ไม่อยู่ขวางทางให้คุณรู้สึกเกะกะ...” เธอเอ่ยเบาๆ ขยับตัวเตรียมหลีกไปให้ไกลคนใจร้าย
อเล็คซานเดอร์ฉุนกึก เสียงลมในหูลั่นวิ้งๆ สรรพนามที่พิชญ์สินีใช้เรียกตัวเอง กลับไปเป็นเหมือนเช่นเดิม ตอนที่เขายื่นข้อเสนอให้กับเธอครั้งนั้น เขากัดกรามแน่นเมื่อเธอตัดใจจากเขาได้รวดเร็วนัก ไม่มีเยื่อใยแม้พึ่งจะผ่านค่ำคืนหอมหวานไปด้วยกันหมาดๆ “เธอลืมได้เร็วเหลือเกินนะหนูแหวน? หาคนมาซ้ำรอยผมได
