บทที่4.การพบเจอครั้งแรกของหมีใหญ่กับกระต่ายป่า.......
1561 คำ
อเล็คซานเดอร์กระโจนพรวดเดียวก็สามารถเข้าประชิดเรือนกายบอบบางตรงหน้าได้สำเร็จ ฝ่ามือหนาจับหัวไหล่กลมกลึงจนแน่น ดวงตาสีมรกตเปล่งประกายร้อนแรง อารมณ์ในตอนนี้ของเขาเหมือนลาวากำลังหลอมละลาย เดือดระอุ พร้อมที่จะกวาดทำลายล้างทุกสิ่งอย่างที่ขวางหน้า ปลายนิ้วแข็งแรงเกร็งแน่น บีบกระชับลำแขนเรียวจนพิชญ์สินี เธอนิ่วใบหน้าทั้งเจ็บและตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ต่างคนต่างจ้องหน้ากันและกันท่ามกลางอุณภูมิเดือดระอุ
“หนูแหวน...คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าปฏิเสธความต้องการของผม...ผมไม่เคยต้องบังคับใคร! คุณไม่สนใจก็ตามใจ แต่...เรามาลองวัดดูกันว่าคุณจะสามารถทานอำนาจของผมได้อีกนานแค่ไหน ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวริอ่านต่อกรกับราชสีห์ คุณจะเก่งเกินไปรึเปล่าครับ” อเล็คซานเดอร์กัดฟันเอ่ยปากพูดช้าๆ น้ำเสียงดุดันและน่าเกรงขาม เขากล่าวอาฆาตฝากไว้ให้พิชญ์สินีกลัวเกรง
“บ้างครั้งคำขู่ของราชสีห์ ก็ไม่ได้ทำให้หนูตัวเล็กๆ กลัวหรอกนะคะ อย่าเอาอำนาจที่อยู่ในมือคุณมาบีบบังคับคนที่เขาไม่เต็มใจเลยค่ะ หน้าตาอย่างคุณสามารถหาคนที่เขาเต็มใจไม่ลำบากหรอกนะคะ” เสียงกล่าวแย้งเสียงอ่อยๆ และมือเล็กๆ ที่พยามแกะนิ้วเขาออกจากหัวไหล่เธอ ทำเหมือนรังเกียจและขยักแขยงเขาอย่างมาก มันจึงทำให้ความถือดีในตัวเองของอเล็คซานเดอร์ตื่นเพลิดขึ้นมา อเล็คซานเดอร์ฉกริมฝีปากหนาของตัวเองฝังบนพวงแก้มใส เขาปล้นจูบมันหน้าด้านๆ สั่งสอนให้คนตัวเล็กรู้ถึงพิษภัยจากเพศชายที่แข็งแรงมากกว่า
“อี๋!…” พิชญ์สินีเอนตัวหนี ถึงจะหลบเขาไม่พ้น แต่ก็ยังดีกว่ายืนนิ่งเป็นหุ่นให้เขากระทำตามอำเภอใจได้แบบสะดวกสบาย
“ฮึม! รังเกียจผมมากเลยรึหนูแหวน” อเล็คซานเดอร์คำรามเสียงก้อง เขาฝังปลายจมูกซอกซอนตามลำคอเรียว สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ เก็บเอาไว้ในปอด พร้อมทั้งสวมกอดร่างบอบบางให้แน่นขึ้น เบียดกายกำยำเข้าหา ตะโบมจูบแรงๆ ให้เธอรู้สึกเจ็บและริมฝีปากก็ทาบทับกลีบปากอิ่มก่อนจะบดคลึงช้าๆ ใช้ไรฟันแย้มริมฝีปากนุ่มนิ่มดูดซึมความหวามละไมในอุ้งปากของพิชญ์สินี เสียงแหบต่ำถูกเค้นออกมาจากลำคอหนา “เป็นไงรสจูบของผม พอจะทำให้คุณเปลี่ยนใจได้หรือเปล่า...หนูแหวน”
“คุณ! เสียใจคุณอเล็คซานเดอร์จูบห่วยๆ แบบนี้หนูแหวนไม่สนใจหรอกค่ะ”
“แล้วเธอจะเสียใจหนูแหวนที่เธอพูดออกมาแบบนี้” อเล็คซานเดอร์พูดจนจบแล้วเขาก็กดจูบลงบนปากจิ้มลิ้มนั้นอีกครั้ง ครั้งนี้ชายหนุ่มตั้งใจจริง เขาคิดจะล้างอายรสจูบครั้งก่อน คราวนี้จะทำให้สาวน้อยสั่นสะท้าน และพร่ำละเมอหาแค่เขาเท่านั้น! มนตราพิศวาสครอบคลุมคนทั้งคู่เอาไว้ ให้ทั้งสองคนหลงวนเวียนอยู่ในความหวานล้ำของรสเสน่หา ปลายนิ้วเพรียวยาวเกาะกุมท้ายทอยของเธอเอาไว้ บีบบังคับให้เธอแหงนเงยใบหน้าขึ้นรับจุมพิตของเขาให้ถนัดถนี่มากขึ้น ปลายลิ้นสากระคายสอดแทรกเข้าไปในอุ้งปาก เริ่มซอกซอนเลาะเล็มดูดดื่มความหวานและเย้าหยอกเรียวลิ้นเล็กๆ ไล่ต้อนจนพิชญ์สินีหลงลืมตัว ฝ่ามือเล็กๆ ที่พยายามผลักดันกายใหญ่ออกไปให้พ้นในคราแรก ขณะนี้เธอกลับเกาะกอดแขนแข็งแรงเอาไว้แนบแน่น เรียวขาเพรียวยาวอ่อนแรงลง เนื้อตัวสั่นสะท้านหลงมึนเมากับรสจุมพิตกระชากวิญญาณ
“เธอเปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังทันนะหนูแหวน กลับคำพูดของเธอซะ! ก่อนที่ผมจะเมกเลิฟกับคุณตรงนี้ เพื่อพิสูจน์ว่าที่คุณวิจารณ์ผมก่อนที่จะรู้จริงๆ น่ะ มันแตกต่างกันยังไง” เสียงปนหอบของอเล็คซานเดอร์กล่าวแนบริมฝีปากอิ่ม ตอนนี้มันเห่อบวมบวมเจ่อขึ้นมาและขึ้นสีจัด จนเขาเองแทบจะห้ามใจไม่อยู่ ความรู้สึกในตอนนี้คืออยากจะฝังแก่นกายในร่างอวบอุ่นในอ้อมแขน สอนให้เธอรู้ว่าผู้หญิงสาวๆ ไม่ควรมาปากเก่งท้าทายผู้ชายให้เขารู้สึกโกรธขึ้ง
“ไม่! หนูแหวนไม่อยากพูดกับคุณอีก ปล่อยนะ”
“ช่วยไม่ได้นะหนูแหวน ผมอยากยุ่งกับคุณนี่ ทางที่ดียอมรับข้อเสนอและเป็นคู่ควงให้ผมในคืนนี้ดีๆ จะดีกว่า”
“บ้า! คุณเอาสมองส่วนไหนคิดกันนะ หนูแหวนไม่ได้อยากได้อะไรจากคุณ ปล่อยหนูแหวนเดี๋ยวนี้” พิชญ์สินีกัดฟันตอบ เธอโกรธชายหนุ่มตรงหน้าจนเยื้อแก้วหูลั่นวิ้งๆ
“เธอนี่ดื้อกว่าที่ผมคิดนะ ใช้แต่แรงกายหัดใช้สมองตรองดูดีๆ มีใครหน้าไหนใจป้ำเท่ากับผม ไม่มี! เงินก้อนโตๆ คุณไม่อยากได้รึ นอนกับผมครั้งสองครั้งคงไม่สึกหรอเท่าไรหรอกน่า โปรโมชั่นสุดคุ้มไม่น่าสนใจหรอกรึ”
“ข้อเสนอทุเรศน่ะซิ! หนูแหวนไม่เอาและก็ไม่สนใจ!” เธอพยายามดิ้นเต็มแรงแต่ปราการอันแน่นหนากักกั้นไว้ ไม่สามารถแม้แต่จะขยับตัว ได้แต่ส่งเสียงขู่ฟ่อๆ
“อือหึ!...แปลก ผมเคยให้คนอื่นๆ แบบนี้ไม่เห็นมีใครปฏิเสธเลยซักคน คุณอยากได้อะไรนอกเหนือจากนี้ล่ะ ผมทุ่มไม่อั้นเลยนะสำหรับคุณ หนูแหวน”
“บ้าๆ!...” พิชญ์สินีกระทืบเท้าด้วยความขัดใจ ร่างกายส่วนใหญ่ถูกกักอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงที่ขยับได้ก็คือปลายเท้า ปลายเท้า! ใช่ซิที่ทำได้ดีที่สุดก็คือปลายเท้า เธอรอบอมยิ้มก่อนจะแหงนเงยใบหน้ามองสบนัยน์ตาสีเขียวมรกต พร้อมทั้งเปิดยิ้มหวานหยดให้เขาเพื่อหันเหความสนใจ
“โอ๊ะโอ! ยิ้มหวานแบบนี้เปลี่ยนใจแล้วซิท่า ผมแทบจะอดใจรอไม่ไหว ที่จะได้ละเลียดชิมผิวหอมๆ ของคุณ” อเล็คซานเดอร์เอ่ยเสียงกระหึ่ม ผิวกายเต้นยุบยับ เลือดลมพลุ่งพล่าน แค่มองเห็นท่าทีของพยาบาลคนสวยในอ้อมกอดเปลี่ยนไป
“คุณอเล็คซานเดอร์จะต้องจำวันนี้ไปอีกนานเลยค่ะ หนูแหวนรับรองได้” เธอเค้นเสียงแผ่วหวาน ส่งยิ้มยั่วเย้าให้เขา ก่อนที่ส้นรองเท้าคัชชูสีดำจะกระแทกบนปลายรองเท้าหนังสีดำเป็นมันสุดแรงเกิด
“อ๊าค!...” อเล็คซานเดอร์แผดเสียงก้อง เขากระโดดตัวลอย ปล่อยพิชญ์สินีออกจากอ้อมแขน และเธอก็วิ่งหลุนๆ เข้าไปหลบหลังซอกตู้ ดวงตากลมโตมองชายหนุ่มที่กำลังเขย่งและกระโดดด้วยความสะใจ
“คุณ! คุณ...” อเล็คซานเดอร์เอ่ยกระท่อนกระแท่น ดวงตาคมดุถมึงทึง มันปูดโปนออกมาจากเบ้าตาและจ้องมองพิชญ์สินีด้วยความแค้นเคือง
“ค่ะ...คำตอบของหนูแหวนเหมือนเดิม ไม่ว่าคุณจะเอาเงินทองมากองตรงหน้าหนูแหวนตอนนี้ หนูแหวนก็ไม่ต้องการ เชิญคุณหอบเงินของคุณไปเสนอให้คนอื่นเถอะคะ”
“ปัง!...” ภาทรวิ่งพรวดพลาดเข้ามาทันทีที่ได้ยินเสียงร้องโอดโอ้ยของเจ้านาย เขามองพิชญ์สินีสลับกับอเล็คซานเดอร์ด้วยความสงสัย ปนเปกับความไม่เข้าใจ ต่างฝ่ายต่างอยู่กันคนละมุมห้อง แต่กลับจ้องมองกันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ เจ้านายเขาทำแผลบนใบหน้าเรียบร้อยแผลสดถูกใส่ยา แต่กลับยืนไม่อยู่ต้องกระโดดไปกระโดดมา เขาคิดในใจว่าสงสัยเจ้านายจะแสบแผลเนื่องจากยาฆ่าเชื้อเวลาใส่แผลสดมันแสบถึงทรวงในจริงๆ
“เกิดอะไรขึ้นครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหม?”
“มีค่ะ... คุณช่วยพาผู้ชายคนนี้ออกไปจากห้องพยาบาลทีซิคะ คนไข้ไม่ได้เจ็บป่วยอะไรมาก กลับไปพักผ่อนที่บ้านน่าจะดีกว่า”
“ครับๆ...เอ่อ...” ภาทรรับคำพยาบาลคนสวย เขาหมุนตัวกลับไปมองเจ้านายก่อนจะเดินเข้าไปช่วยพยุงเพราะรู้สึกว่าอเล็คซานเดอร์จะยืนไม่อยู่
“ฝากไว้ก่อนหนูแหวน ผมจะมาเอาคืน เราสองคนต้องได้เจอกันอีกแน่!” อเล็คซานเดอร์กล่าวอาฆาตทิ้งท้าย ก่อนที่เขาจะค่อยๆ เดินกระโผลกกระเผลกตามภาทรออกไป ทิ้งไว้แค่ความแค้นเคืองที่ไม่สามารถจัดการคนที่ตัวเองหมายตา แต่อย่าได้ดีใจไปนะ!! การแก้เกมส์ครั้งนี้พึ่งจะเริ่มต้น หากไม่ได้คนสวยดื้อด้านมานอนดิ้นใต้ร่างและร้องครางครวญละเมอเรียกหาแต่ชื่อของเขา เขาจะยอมถอนตัวออกจากการเป็นนักล่า ตำแหน่งคาสโนว่ายอดนักรักคงต้องถอดโยนทิ้ง
“ชิ! คนบ้า คนหื่น มองผู้หญิงเหมือนขนมหวาน หนูแหวนไม่ใช่ขนมหวานในจานที่คุณจะหยิบขึ้นมาชิมง่ายๆ หรอกค่ะ คนอย่างคุณไม่เคยสนจิตใจของฝ่ายตรงข้าม จ้องแต่จะกุมชัยชนะอย่างเดียว หนูแหวนจะพิสูจน์ให้คุณเห็นเอง ว่าผู้หญิงที่รักเกียรติตัวเองยังคงเหลืออยู่บนโลกนี้
- ผู้เขียน
