เทพบุตรพรากพรหมจรรย์

บทที่5.เสียหน้าและการเอาคืน

นี้ ใช่ว่าจะมีคนสมยอมคุณทุกคนเมื่อไร หนูแหวนนี่ล่ะคนหนึ่ง หนูแหวนไม่มีทางสยบให้อำนาจเงินของคุณเด็ดขาด” เธอกล่าวตามหลังเขาไป ตั้งใจเป็นเด็ดขาดว่าจะไม่ให้อำนาจเงินของอเล็คซานเดอร์อยู่เหนือเธอ ถึงจะไม่มีทางสู้ก็จะไม่หวั่นไหวกับเสน่ห์อันมากล้น และพยายามบังคับใจไม่ให้หลงไปกับสิ่งจอมปลอม ปลายนิ้วเรียวเล็ก ยกขึ้นเช็ดถูริมฝีปากตัวเองแรงๆ พยายามจะสลัดภาพความทรงจำหอมหวานที่อเล็คซานเดอร์ยัดเยียดให้...ถึงแม้ผิวกายยังคงร้อนวูบวาบเพราะรสจุมพิตนั้นก็ตาม...

เขาทำแบบนี้ทำไม! ทำมันเพื่ออะไร? เมื่อเธอเองก็ไม่ได้สวยสะมากมาย เจ้าสิ่งนี้วนเวียนอยู่ในหัวของพิชญ์สินีเธอไม่เข้าใจอเล็คซานเดอร์ซักนิด เขาเป็นถึงผู้บริหารสูงสุดตำแหน่ง CEO ของไทยรามานเอ็นเตอร์ไพรส์แต่! เธอเป็นแค่นางพยาบาลจ่ายยาในห้องปฐมพยาบาลเล็กๆ ทำหน้าที่เป็นแค่ฟันเฟืองชิ้นหนึ่งไม่ได้สลักสำคัญอะไรเลย ไม่มีโอกาสได้พบเจอกันด้วยซ้ำหากไม่เกิดอุบัติเหตุบ้าๆ นั่นเข้า ทั้งสองคนคงไม่สามารถวนเวียนมาเจอกันได้เลย

         รอยจุมพิตที่เธอปฏิเสธแต่มันกลับฝังแน่นอยู่ในหัวสมอง เขาร้อนแรง เขารุ่มร้อน ฝ่ามือหนาปัดป่ายตามเนื้อตัวยุ่มย่ามทั้งที่เธอไม่ยินยอม มันกลับสร้างความทรงจำให้กับเธอ ความทรงจำอันหอมหวานที่เธอเองก็ปฏิเสธได้ไม่เต็มปากว่าเธอไม่ได้ “ชื่นชอบ”

         “บ้าไปแล้วแน่หนูแหวน จำอะไรทุเรศๆ แบบนั้นไว้ทำไม!” เธอบ่นว่าตัวเองเบาๆ เพราะยามเผลอตัวความคิดทั้งหมดก็จะลอยล่องไปที่เหตุการณ์ฉุกละหุกที่อเล็คซานเดอร์ก่อไว้ เธอระลึกถึงไออุ่นที่แทรกซึมผ่านเนื้อผ้า เธอเองก็เกลียดชังตัวเองที่ยังนึกปรารถนาอ้อมกอดนั้นของเขา ถึงจะเพียรพยายามเหลือเกินที่จะสลัดมันออกไปจากหัวใจ แต่ก็ยังทำได้ไม่สำเร็จซักที เวลาผ่านไปนานเท่าไรก็ไม่รู้ พิชญ์สินีจมอยู่กับความคิดสับสนจนลืมแม้กระทั่งอาหารมื้อเย็น จนกับข้าวเย็นชืดและเธอก็หมดอารมณ์จะกลืนมันลงไป

         พิชญ์สินีเกยคางกับหัวเข่าเมื่อเธอเก็บอาหารทั้งหมดยัดไว้ในตู้เย็น เธอเดินหงอยเหงาตรงไปยังห้องนอนเล็กและจมอยู่ในภวังค์เช่นนั้นอีกเนิ่นนาน น้ำตาเม็ดเล็กๆ รินไหลออกมาจากดวงตากลมโต เธอบอกไม่ได้เหมือนกันว่าร้องไห้เพื่ออะไร รู้แต่เพียงว่าความอ้างว้างกำลังเข้าครอบคลุมหัวใจ ชีวิตที่เติบโตมาแบบแร้นแค้นไร้อ้อมกอดอันอบอุ่น เธอจึงโหยหามันมาตลอดชีวิต พอได้รับอ้อมแขนนั้นมามันกลับเร่าร้อนเกินกว่าที่จะรับไว้ อเล็คซานเดอร์เป็นผู้ชายอันตรายที่เธอไม่ควรเข้าใกล้เป็นอย่างยิ่ง รอบตัวของเขาล้อมรอบไปด้วยผู้หญิงสาวสวยมากมายจนนับไม่ถ้วน เพราะฉะนั้นสิ่งที่เขาปรารถนาจากเธอคือความใคร่! และไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ เธอรับรู้ถึงความชื้นที่ค่อยๆ ซึมไปตามเนื้อผ้า จึงยกมือขึ้นเช็ดลวกๆ รีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากใจ

         “นอนได้แล้วหนูแหวน ไปคิดถึงคนบ้าๆ แบบนั้นทำไม?” กว่าจะข่มตาให้หลับลงได้ พิชญ์สินีพลิกตัวกระสับกระส่ายเกือบค่อนคืน ก่อนจะจมดิ่งเข้าสู่ห้วงนิทราโดยที่ยังไม่สามารถปัดอเล็คซานเดอร์ออกไปจากใจได้สำเร็จ

....

         คอนโดหรูกลางกรุงเทพฯ อเล็คซานเดอร์หมกตัวอยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์ เขานั่งจ้องแก้วใสในมือด้วยความไม่เข้าใจ นางพยาบาลตัวเล็ก แต่ทรวดทรงไม่เล็กนั่น ปฏิเสธข้อเสนอของอเล็คซานเดอร์ เชอร์ราวิน เธอปฏิเสธ! ...

         “เธอกล้าเกินไปแล้วหนูแหวน ที่กล้าลองดีกับคนอย่างผม!” บรั่นดีสีสวยถูกรินใส่แก้วและเขาก็ยกกระดกใส่ปากปล่อยให้รสชาติร้อนแรงของแอลกอฮอล์ไหลผ่านลำคอหนา เคลื่อนลงสู่กระเพาะอาหาร เขาไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้เขาปรารถนาพิชญ์สินีมากมาย มันจุกอกแทบจะล้นทะลัก หากไม่ได้เธอมากกกอดและนอนแนบข้าง ชั่วชีวิตนี้เขาคงนอนหลับไม่ลง

         หลังอเล็คซานเดอร์กร่ำบรั่นดีรสแรงๆ จนพร่องเกือบหมดขวด เขาลุกขึ้นยืนเดินโซซัดโซเซกลับเข้าห้องนอนกว้าง ปากหนาก็ยังพร่ำก่นว่าพิชญ์สินีตลอดเวลา ภาพสาวน้อยแสนหวานลอยโฉบไปเฉี่ยวมามือหนาๆ เอื้อมคว้าเอาไว้ก็ได้แค่เพียงความว่างเปล่าที่เย็นเฉียบ

         “ออกไป! ถ้าไม่ยอมก็อย่ามากวนใจ จะไปไหนก็ไปเลย ยัยบ้า!” เขาร้องไล่เสียงลั่น ฟาดมือบนที่นอนหนาระบายอารมณ์กลัดกลุ้ม อเล็คซานเดอร์ยังไม่รู้ตัวว่าเขาพร่ำละเมอหาพิชญ์สินีอย่างที่ไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่น

         “ก็ให้มันรู้ไปหนูแหวนว่าผมจะกระชากพรหมจรรย์ของคุณไม่ได้ ดูไว้ๆ นายอเล็คซานเดอร์คนนี้จะทำทุกทางให้คุณยอมสยบ จำไว้ให้ดียัยผู้หญิงดื้อด้าน!”

         คำอาฆาตฝากลอยตามลมไป เกมส์นี้ไม่ใครก็ใครต้องเป็นคนแพ้

         ...

         เช้าวันใหม่อเล็คซานเดอร์หัวเสียหนักขึ้นกว่าเดิม เขาไม่สามารถสลัดยัยผู้หญิงบ้าๆ คนนั้นออกไปจากห้วงความคิดได้แม้ซักเสี้ยววินาที แล็บท็อปถูกเปิดทิ้งไว้แต่เจ้าตัวไม่ได้เหลือบมองเลยซักนิด เขายกมือขึ้นกุมศีรษะใช้ปลายนิ้วคลึงขมับที่กำลังปวดตุ๊บๆ บ่นพึมพำด้วยความไม่เข้าใจ ผีอะไรสิงเขาจนดื่มแอลกอฮอล์จนไม่มีสติ ไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไปบ้าง ตื่นเช้ามาก็ปวดศีรษะจนแทบจะระเบิด

         “คุณแก้วขอกาแฟขมๆ ให้ผมแก้วหนึ่ง ด่วน!” เขากดอินเตอร์คอมสั่งเลขานุการหน้าห้อง เพราะปวดศีรษะจนแทบจะทนไม่ไหว

         “ค่ะ...” แก้วกัลยารับคำเสียงอ่อนหวาน เธอรีบกระวีกระวาดไปจัดการตามคำสั่งอย่างเร่งด่วน กาแฟสีดำสนิทส่งกลิ่นหอมรวยริน เธอจัดชุดฟอร์มเสียใหม่ ปลดกระดุมคอลงมาอีกหนึ่งเม็ด เปิดผิวขาวนวลระหว่างอกให้พอมองเห็นรำไร พร้อมทั้งค่อยๆ ประคองถาดบรรจุกาแฟเข้าไปในห้องทำงานของอเล็คซานเดอร์

         “กาแฟค่ะBoss...” แก้วกัลยาก้มตัวลง เธอจัดการวางแก้วกาแฟควันกรุ่นเบื้องหน้าของอเล็คซานเดอร์ และค่อยๆ ถอยหลังออกไปอย่างแช่มช้า

         “เดี๋ยวคุณแก้ว ขอยาแก้ปวดหัวให้ผมซักเม็ดด้วย เอะ! ไม่ต้องๆ ผมไปเอาเองดีกว่า” อเล็คซานเดอร์ผุดลุกขึ้นยืนด้วยความรวดเร็ว เมื่อนึกได้ว่ายารักษาอาการป่วยต้องไปเอาที่ห้องพยาบาล แก้วกัลยามองตามด้านหลังของอเล็คซานเดอร์ไปอย่างอึ้งๆ ความสงสัยผุดขึ้นมาในหัวเหมือนตาน้ำ อาการผิดปรกติของอเล็คซานเดอร์เกิดขึ้นเหมือนเจ้านายคนก่อนไม่มีผิด เอะอะก็จะไปห้องพยาบาลด้วยตัวเอง หรือว่า?... ไม่นะ! อเล็คซานเดอร์เจ้านายหนุ่มเธอจองไว้ก่อน ไม่มีทางยอมให้แม่พยาบาลหน้าหวานมาฉกไปง่ายๆ สงสัยเธอจะต้องรุกหนัก ก่อนที่อเล็คซานเดอร์จะหลุดมือไปเหมือนนิโคไลเจ้านายที่ไปตกหลุมเสน่ห์ของนางฟ้าในชุดขาว จนไม่สนใจเลขานุการอวบอึมอย่างเธอ

         “ไม่นะ! แก้วไม่มีทางยอมให้Bossเป็นของคนอื่นหรอก คนนี้แก้วจองแล้ว!” แก้วกัลยาเดินกระแทกปลายเท้าฉับๆ ออกไปจากห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม เมื่อเขาผลุนผันออกจากห้องทำงานไปแบบรวดเร็วจนเธอโปรยเสน่ห์ยั่วยวนไม่ทัน

         “ไงล่ะ เจ้านายเผ่นหนีเพราะเธอเข้าไปยั่วรึ แก้ว! ต้องพิจารณาตัวเองใหม่แล้วนะว่าเพราะอะไร ทำไม?”

         “อย่าแส่ได้ไหมคุณภาทร! Bossปวดหัวไปหายากินหรอก คนอย่างแก้วถ้าตั้งใจจริงไม่มีทางพลาด คุณรอดูฝีมือแก้วเถอะ ตอนนั้นอย่ามาประจบประแจงแก้วก็แล้วกัน เพราะแก้วคงต้องพิจารณาบัดดี้ให้Bossเสียใหม่ เพราะรู้สึกว่าคนเก่าจะปากเปราะ ปากยื่นปากยาวผิดปรกติ”

         “แรงอะ! ผมไม่อยากยุ่งเรื่องคุณหรอกแก้ว แค่เตือนด้วยความหวังดี ตัวคุณเรื่องของคุณ แต่ถ้าเสียใจเพราะพลาดจากเจ้านาย อกของผมว่างๆ ยอมให้คุณซุกฟรีๆ นะครับ” ภาทรกล่าวกลั้วเสียงหัวเราะ เขาทรุดตัวลงนั่งหน้าโต๊ะทำงานเปิดแล็บท็อปส่วนตัวเพื่อจัดเตรียมตารางงานให้กับอเล็คซานเดอร์เงียบๆ ไม่สนใจสายตาขึงโกรธของเลขานุการคนสวยแบบแก้วกัลยาซักนิดเดียว

         อเล็คซานเดอร์กึ่งวิ่งกึ่งเดิน หัวใจเข้าวิ่งนำไปก่อนตัวเสียอีก เพียงแค่คิดว่าจะได้พบเจอกับสาวน้อยในห้วงฝัน พิชญ์สินีพยาบาลคนสวย ที่สำคัญเธอไม่สนใจเขาเลย หนุ่มหล่อที่ถูกปฏิเสธครั้งแรกในชีวิตคิดด้วยความไม่เข้าใจ เขาจึงปฏิญาณตนว่าจะทำทุกทางให้เธอมานอนครวญครางใต้ร่างและร้องละเมอเรียกแต่ชื่อของเขาคนเดียว!

         “เดี๋ยวเจอกันหนูแหวน จะทนลูกตื้อผมได้ก็ให้มันรู้ไปซิ!”