บรื้น...
“ใครมาแต่เช้านะ?” มักซิมิเลียนขมวดคิ้วพูดอย่างสงสัย แต่ทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงดังมาก่อนตัว ก็ถึงกับกลอกตาอย่างเซ็งๆ
“สวัสดีครับนาย อ่อนมาแล้วครับ”
“เชี่ย!” มักซิมิเลียนสบถออกมาเบาๆ
“ใครคะ?” ม่านรดาจ้องมองไปที่ประตูทางเข้าหน้าบ้าน
“คนขับรถครับ ลากลับบ้านเพิ่งจะกลับมา”
“ว้าว! ถอดปีกไว้ที่ไหนครับนางฟ้า?” อ่อนยกมือไหว้ผู้เป็นนายก่อนจะหันไปฉีกยิ้มหวานส่งให้กับสาวสวยที่นั่งอยู่อย่างรู้สึกเขินๆ
“ทะลึ่ง! นี่น้องม่าน คนรักของฉัน” มักซิมิเลียนรีบเอ่ยแนะนำ
“อุ้ย! อ่อนขอตุยแป๊บ” อ่อนยกมือทั้งสองข้างกุมที่หน้าอกของตัวเอง แล้วล้มตัวลงนั่งบนพื้นห้องด้วยสีหน้าเจ็บปวดทรมาน
“อยากตายจริงๆ ไหมล่ะ” มักซิมิเลียนขยับลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ เตรียมจะง้างเท้ากระทืบลูกน้องจอมกะล่อน
“แหม...อ่อนหยอกเล่นครับ” อ่อนเห็นท่าทีขึงขังของผู้เป็นนายก็รีบขยับตัวลุกหนี แล้วหันไปยกมือไหว้สาวสวยที่นั่งอยู่ “สว
