เช้าวันต่อมา...ม่านรดาตื่นมาทำอาหารเช้าเสร็จ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่มักซิมิเลียนเดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน
“ตื่นเช้าจังเลยนะครับ” เขาเอ่ยแซวด้วยสีหน้ายิ้มๆ
เธอยิ้มตอบก่อนจะเอ่ยถาม “ปกติค่ะ จะทานเลยไหมค?”
“ครับ อื้อ! กลิ่นหอมเชียว” คนที่ตั้งใจว่าจะมาชงกาแฟร้อนดื่ม แต่พอได้กลิ่นของเมนูอาหารที่สาวเจ้าทำ ก็ถึงกับรู้สึกหิวขึ้นมาทันทีทันใด
“พี่อ่อนจะมาทานด้วยไหมคะ?” ม่านรดายกอาหารมาวางที่โต๊ะด้านนอก
“ไม่มาครับ เช้านี้พี่ขับรถไปทำงานกับหนูสองคน ส่วนไอ้อ่อนวันนี้ไปตรวจงานที่ไร่กาแฟ อ้อ! ตอนบ่าย พี่ต้องเข้าเมืองนะ น่าจะกลับมาถึงที่นี่ประมาณสองทุ่ม” มักซิมิเลียนบอกแผนของวันนี้
“ค่ะ” ม่านรดาตอบพร้อมกับตักข้าวสวยร้อนๆ ใส่จานแล้วส่งไปให้กับอีกฝ่าย
“อยู่ได้หรือเปล่า?” มักซิมิเลียนรับจานข้าวมาวางแล้วเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“ได้ค่ะ” เธอตอบก่อนจะถือจานใส่ข้าวสวยของตัวเองมานั่งร่วมโต๊ะรับประทานอาหารกั
