“พี่ต้าหลิง”
เสียงเรียกหาของนางราวกับเป็นการก่อฉนวนอารมณ์ของท่านแม่ทัพจางอย่างดี
“ร้องหาราวกับถูกพรากจากชู้รัก”
หลี่เยี่ยนถิงได้ยินคำพูดเหน็บแนมเช่นนั้นก็นึกเจ็บใจอยู่ไม่น้อย
“แม่ทัพจาง ท่านพูดเกินไปแล้ว”
“หากไม่จริงจะโกรธไปไย”
หลี่เยี่ยนถิงเงียบ เก็บงำความโกรธเอาไว้ในอก อัดแน่น แล้วดันตัวออก เกร็งลำตัวของตนเองเพื่อไม่ให้โดนแผ่นอกของจางซงหยวนที่นั่งซ้อนทางด้านหลัง
แม่ทัพหนุ่มเห็นเช่นนั้นก็ยิ่งอยากแกล้ง เขาขยับตัวจนแผ่นอกสัมผัสโดนหลังของนางไม่พอ ยังออกแรงที่แขนแข็งแรงกำยำ บีบอัดดันให้นางเบียดเข้ามาในอ้อมกอดที่กรุ่นไปด้วยแรงอารมณ์หึงหวงอีกด้วย
จางซงหยวนพาม้าเข้ามาในเรือนพักชั่วคราวของนางแล้วก็พาตัวเขาเองลงมาก่อนแล้วยื่นมาจะอุ้มนางลง แต่หลี่เยี่ยนถิงโกรธมาก นางหาทางลงด้วยตนเองจนสำเร็จแม้จะทุลักทุเลและเจ็บตัวเพียงใดก็ปั้นหน้าเรียบเฉยไม่ให้เขารู้เป็นอันขาด
จางซงหยวนรั้งแขนของนา
